POST_SCRIPTUM_5_22_19

Mój przekaz był taki,
żeby kobiety, niezależnie
od wieku, zaczęły żyć pełnią swoich możliwości
Jaka jest geneza projektu „12 Kobiet”?
Wymyśliłam go ponad 2 lata temu, ale przyszła pandemia
i zburzyła moje plany. Postanowiłam przeczekać. A 24 lutego
2022 roku przyszła wojna. Dotarło do mnie, że nie
można odkładać życia na później. „Robię to!” – zdecydowałam
wreszcie.
Przez wiele lat przyglądałam się kobietom świetnie funkcjonującym
w biznesie – zajmującym eksponowane stanowiska,
odnoszącym sukcesy, spełnionym, dynamicznym,
które jednocześnie chowają swoją kobiecość albo wręcz
już jej nie rozpoznają. Mam tu na myśli styl i postawę
w miejscu pracy. Pomyślałam, że to jest ogromna strata.
Potencjał, jaki tkwi w kobiecości, po prostu się marnuje,
ponieważ my go świadomie kasujemy.
W świecie biznesu nierzadko automatycznie przyjmujemy
wzorce stworzone przez mężczyzn.
Tak. Ja miałam na to wewnętrzną niezgodę. Tym bardziej,
że na planie zdjęciowym spotykałam na pozór kostyczne,
chłodne bizneswoman, które w trakcie sesji okazywały się
ciepłe, serdeczne, hojne. Dotarło do mnie, że one w ogóle
nie myślą o swojej kobiecości jako atucie czy wartości.
Mało tego, odnosiłam wrażenie, że ona im przeszkadza.
W męskim świecie kryją się z nią, by się dopasować.
I gdybyśmy się jeszcze dobrze czuły z tym chowaniem
własnej natury po kieszeniach. Ale wcale nie! Jesteśmy
tym zmęczone. W skrytości serca marzymy, by ktoś nas
74
POST SCRIPTUM
w czymś wyręczył. Mało tego, zaczęłam rozmawiać
z mężczyznami na ten temat i okazało się, że oni tęsknią
za kobiecością w nas. Nasza „męskość” ich dezorientuje,
nie wiedzą, jak z nami postępować. „Wszystko
sama” i „wszystko najlepiej” – ja też należałam do gatunku
niezależnych, samodzielnych, samowystarczalnych.
Aż zobaczyłam, że potrzeba wyciągnięcia kobiecości na
zewnątrz daje o sobie znać po dwóch stronach.
To niczym wejście na ścieżkę ulgi.
Dzięki idei tego projektu i pracy na planie zdjęciowym
wszystkie wypuściłyśmy powietrze z napiętych ciał,
uwalniając to, co jest bliskie naszej kobiecej naturze –
siłę i słabość, determinację i odpuszczenie. Miałam poczucie,
że wszystkim nam daje to mnóstwo radości. Całkowicie
się z tym utożsamiłyśmy.
W projekcie wzięły udział kobiety w różnym wieku. Najmłodsza
– Matylda, modelka, miała 16 lat. Najstarsza
była po sześćdziesiątce. Mój przekaz był taki, żeby kobiety,
niezależnie od wieku, zaczęły żyć pełnią swoich możliwości,
a te młode nie poszły w kierunku sztuczności, nieprawdziwości,
ulegania trendom, które zniekształcają je
fizycznie i psychicznie. Tak, mam tu na myśli nieumiejętnie
stosowaną medycynę estetyczną. Zależało nam na
tym, żeby przez ten projekt powiedzieć: „Ja nie muszę
nikogo udawać. Botoks jest OK tylko w wolności, nie pod
obyczajowym przymusem. Nie boję się być tym, kim chcę
być. Pozwalam sobie na słabość, niepewność, pozwalam
sobie na niewiedzę, na bezradność. Nie udaję superhero”.