POST_SCRIPTUM_5_22_19

ALGI
Życie kobiet na Zanzibarze regulują odpływy
i przypływy. W trakcie odpływu woda cofa się
nawet o dwa kilometry, odsłaniając brzuch
oceanu i dojrzewające na nim algi. Wówczas ubrane
w długie, barwne suknie panie idą w kierunku swoich
poletek, które tylko na pewien czas wyłaniają się na
powierzchnię...
– Połknij tę tabletkę. – Podchodzę do niego z lekiem
i szklanką wody.
Cofa się i wyciąga przed siebie rozwartą dłoń. Odwraca
głowę.
– Nie potrzebuję prochów, jestem zdrowy!
– Proszę cię, Oskar. Wiesz, że po nich poczujesz się
lepiej. Zaufaj mi.
– Mam ci zaufać? I pewnie im wszystkim? Czuję się
dobrze. Nigdy się tak dobrze nie czułem. – Odpycha
moją rękę i odsuwa się gwałtownie. Zaraz się wścieknie
i wypchnie mnie z pokoju. Już tyle razy to przerabialiśmy.
– Ich nie ma. Istnieją tylko w twojej głowie – mówię,
choć wiem, że i tak mi nie wierzy.
– Znów chcesz zamknąć mnie w szpitalu. Już mnie nie
kochasz? Trzymasz z nimi?
– Kocham cię. Dlatego proszę cię, weź to lekarstwo.
– A ja cię proszę, odwal się ode mnie.
Życie kobiet na Zanzibarze jest trudne. Oprócz pielęgnacji
alg zajmują się wychowywaniem dzieci, gotowaniem,
przynoszeniem wody, praniem. Robią biżuterię,
oferują masaże. No i budują domy. Mężczyzna
za to sam wybiera sobie żonę. Kobieta nie ma tu wiele
do powiedzenia.
– Zamknij drzwi na klucz – prosi szeptem. – Mogą
przyjść w każdej chwili.
Znów nie umiem mu pomóc. Zamykam te cholerne
drzwi, niech ma pewność, że jestem po jego stronie.
W końcu świadomie ślubowałam trwać przy nim na
dobre i na złe.
Dziesiąty rok, regulowany rytmem szalonych wód
oceanu. Przypływy i odpływy, spokój i zamęt, ciągła
niepewność. Od lat pielęgnuję to uczucie jak algi. Kiedy
jest dobrze, wbijam w ziemię pale i mocno przywiązuję
je do nich, żeby przetrwało w czasie kolejnej
wielkiej fali.
Poznaliśmy się w Berlinie, na jednej z domówek
u Bruna. „Przyjdź, będzie Oskar, powie nam coś niecoś
o Afryce”. Poszłam, właśnie rozstałam się z Markiem
i potrzebowałam wypełnić czymś pustkę. Marzenia
o podróżach wydawały mi się dobrym farszem do dania
w postaci ostro zakrapianej imprezy.
Oskar wyróżniał się z tłumu. Miał białe włosy i takie
same rzęsy, otaczające bladobłękitne, roześmiane oczy.
Patrząc na jego jasną twarz, szyję i ręce odnosiło się
wrażenie, że skóra na nich stanowi cienką, niemal przezroczystą
osłonkę, pod którą kryje się całe jego intrygujące
wnętrze. Jednak tym, co przyciągało najbardziej,
był jego głos: głęboki, mocny, miękki.
Nie było wyjścia, musiałam się w nim zakochać.
Opowiadał o swojej podróży po Afryce i wyświetlał zdjęcia.
Szczególnie podobały mi się te, na których pozował
z Masajami; pomimo tego, że był wysoki i szczupły jak
oni, kontrast ich czarnych skór i jego jasnej karnacji robił
wrażenie.
Po prelekcji podszedł do mnie z drinkiem. Zapytał, czy
wybiorę się z nim na Zanzibar, a ja powiedziałam, że
chętnie. Opowiadał mi o położonej na kamieniu zanzibarskiej
knajpie, do której można dostać się łódką.
Obiecał, że zabierze mnie tam na romantyczną kolację.
Tę noc spędziliśmy u mnie.
Po miesiącu zamieszkaliśmy razem, a po dwóch poprosił
mnie o rękę. Wybrał mnie na żonę jak mężczyzna
z ludu Suahili, a ja zgodziłam się nią zostać. Widocznie
mam w sobie coś z tamtejszych kobiet: uległość wobec
tego, co przynosi życie, ale i wiarę, że wszystko będzie
dobrze.
Czy wiedziałam? Tak, powiedział mi o tym już po pierwszej
nocy. Nie wierzył, że z nim zostanę. A gdyby miał
chore nerki? Wtedy też myślałby, że go odepchnę?
Rozkruszam tabletki i wsypuję biały pył do kanapki
z tuńczykiem; może nie zauważy. Zależy, czy już zaczął
podejrzewać mnie o spisek. Współpracowałam już
z FBI, podawałam w kotletach mikroskopijne chipy, które
pozwalały śledzić każdy jego ruch, włamywałam się
do jego głowy. Kto wie, co teraz wymyśli.
– Mężczyźni nie nadają się do takiej roboty – powiedział
kiedyś, gdy zapytałam go, dlaczego dziewięćdziesiąt
procent osób pracujących przy algach to kobiety. – Praca
z wodorostami wymaga cierpliwości.
Pomyślałam, że to całkiem jak o nas. Gdybyśmy zamienili
się rolami, Oskar chyba by tego nie przetrwał. Pocieszałam
się nikłą nadzieją, że mógłby się znaleźć wśród
tych dziesięciu procent wytrwałych.
Zanoszę mu kanapki i pukam do sypialni, wystukując
ustalony rytm. Nie odpowiada, więc wchodzę do środka.
Siedzi pod ścianą. Wystraszony własnymi myślami,
zamknięty w swoim świecie, bezbronny.
Na Zanzibarze problemy nie istnieją. Wszystko funkcjonuje
w trybie „pole, pole”, czyli „powoli, powoli” i „hamna
shida”, czyli „nic się nie martw”. Te słowa właściwie
wystarczają do odnalezienia się w każdej sytuacji.
Siadam obok. Milczymy oboje, każde z nas z innego
powodu. On boi się zdradzić przed „tamtymi”, foto: ja chcę, RC
żeby uwierzył, że nie przyszłam tu, żeby go zdemaskować.
Pomimo wszystko czuję, że ta cisza nas jednoczy.
Nasze dłonie splatają się ze sobą jak gałązki dojrzałych alg.
[KL]
POST SCRIPTUM
K A T A R Z Y N A L E W A N D O W S K A
7