POST_SCRIPTUM_5_22_19

Skąd się wzięła właśnie taka forma, wymykająca
się jednoznacznym definicjom i określeniom?
Łączyłem czasem drewno ze szkłem, z metalami,
kamieniem i to też przenosiło mnie w zupełnie inny
świat kolorów, jakie dają skrawki starych, przerdzewiałych
blach żelaznych, cynkowych, mosiężnych,
miedzianych… Tak zrodziło się we mnie nowe patrzenie
i otwierały nowe możliwości twórcze, bez
farb, a kolory wzmocnione jeszcze błyskotliwością
metali dawały efekty, których nie da się wymalować
– wystarczy tylko tym się zachwycić, no i już
chce się robić… A chce mi się zawsze!
Krzysztof Czader to ginący gatunek – prawdziwy i szczery
twórca, poświęcający bez reszty czas na realizowanie
swoich pasji. Jest więc trochę nie z tego świata
i nie z tej epoki – natarczywej i hałaśliwej autokreacji,
lansowania się za wszelką cenę, reklamowania tego,
co tak często nie zasługuje na reklamę. Pewnie dlatego
tak niewielu o nim wie, choć to wielobarwna osobowość,
których bardzo brakuje w skomercjalizowanym
i przesiąkniętym hipokryzją do szpiku kości, plastikowym
świecie na pozory, na niby, na chwilę… [JW]
To prawda najprawdziwsza, bo twórca jest tytanem
pracy. Nie ma dnia bez nowego dzieła, nowych eksponatów
w postaci kamiennych odcisków stworzeń
sprzed milionów lat czy kamiennych wytworów
człowieka, który już przed 18 tys. lat zamieszkiwał
tę ziemię, czy mebli, ceramiki, porcelany, szkła –
co sprzed wieków, a nieustannie zachwycają – czy
(bez)cennych monet, a nawet wyhodowanych właśnie
egzotycznych motyli i owadów!
Zdjęcia: Lucjan Pawłowski
POST SCRIPTUM
65