POST_SCRIPTUM_5_22_19

tradycyjnych obrazów malowanych pędzlem i farbami,
ale jeszcze oryginalniejszych tworzonych z fragmentów
kolorowych metali, czasem inkrustowanych perłami i wielobarwnymi
szkiełkami. Stłoczone, skłębione to całe dziwne
towarzystwo jedno na drugim, jedno za drugim, jakby
każde chciało zaznaczyć swoją wyjątkowość i ważność:
kamienna rzeźba ważniejsza od drewnianej, ptak cenniejszy
od Chrystusa podpierającego zafrasowaną głowę, motyle
u sufitu mające żywe barwy, a chociaż nie żyją, głoszą
chwałę życia. Przy wejściu – przecudnej urody ikona napisana
sercem i talentem przez Ewę, żonę Krzysia, której
urokliwe prace znalazły się w oryginalnej sypialni, gdzie
nawet łoże małżeńskie jest ponadstuletnie, a każdy sprzęt
prosi się, by coś o nim napisać…
Artysta jest, najdosłowniej, wrośnięty korzeniami w tę
Ziemię, z której czerpie inspiracje do swoich niezwykłych
prac. I do niej jest przypisany, tak jak ona – z wzajemnością
– do niego. Ale też i do tradycji, przekazywanej
z pokolenia na pokolenie, z tego jedynego miejsca pod słońcem,
przytulonego do Beskidu Śląskiego, do Błatniej [szczyt
górski w grupie Klimczoka w Paśmie Wiślańskim Beskidu
Śląskiego – przyp. red.], gdzie i ja przed wielu laty z mamą
wyprawiałem się na borówki i przechodziłem koło domu
Krzysztofa, nie mając świadomości, kto w nim rośnie…
Od dziecka obserwowałem to, co wokół domu żyje, rośnie,
kwitnie… I zachwyt nad pięknem życia powodował,
że chciałem to jakoś zatrzymać. O posiadaniu własnego
aparatu fotograficznego nie mogłem nawet marzyć.
Rysowałem więc rośliny, starałem się znalezione gąsienice
karmić w słoiku roślinami, na których siedziały,
i patrzyłem, jak rosną, przepoczwarzają się w kolorowe
motyle… To świat piękniejszy niż mogłem przypuszczać.
Przeżywałem bardzo każdą porażkę w hodowli motyli,
bo do wszystkiego dochodziłem sam, instynktownie.
Świątki
Kiedy spoglądam na zafrasowane twarze Chrystusów frasobliwych,
zdaje mi się, że każdy z nas jest takim Chrystusikiem,
skrojonym na swój wymiar (i to niezależnie od
stanu naszej wiary czy niewiary), z podpartą głową, w koronie
cierniowej, z tym że ciernie w naszych koronach nie
koniecznie z kolczastych krzewów… O ile drewniane Chrystusy
wyciosane ręką Krzysztofa frasują się nad naszymi
grzesznymi żywotami, to Chrystusiki zaklęte w nas boleją
nad nieszczęściami, które nas spotkały (nie wiedzieć za
co?), a może jeszcze bardziej nad tymi, które nadejdą.
A jeśli wpatrzeć się uważnie w twórcę, to dostrzec możemy
(naprawdę!) zafrasowanego świątka, z tą drobną różnicą,
że grzeszny i klnie…
Każdy świątek z innego drewna: ten z gruszy cały w sękach
stawiających dłutu opór, ów z lipowego pieńka,
w który dłuto wchodziło jak w masło, tamten z wzorzystego
bożodrzewu, kolejny z czerwonego drewna daglezji,
nie wspominając już o dębowym, wiśniowym, jesionowym
czy z zielonkawobrązowego octowca. Doliczyć się
można ponad 40 gatunków drzew, w których ukrył się,
wyłuskany dłutem Krzysztofa, zafrasowany Bóg-Człowiek.
60
POST SCRIPTUM