POST_SCRIPTUM_5_22_19

Jedni twierdzą,
że moje pisanie
jest zbyt łatwe,
inni – że zbyt
Musical Bracka 1981, tworzenie piosenek hiphopowych,
piosenki o kotach dla Anny Szałapak, nowela filmowa
o powstaniu wielkopolskim – jesteś człowiekiem orkiestrą,
ciągle Cię gdzieś nosi, wciąż zaskakujesz nowymi
pomysłami. Czy jesteś niespokojnym duchem?
Trzeba by było wymieniać o wiele, wiele dłużej. Przerzucam
się z projektu na projekt. Niektóre są zamawiane,
niektóre po prostu chodzą mi po głowie i je robię. Ale
to jest chyba naturalne. Malarze podążają od płótna do
płótna, od obrazu do obrazu. Filmowcy od filmu do filmu.
Poezja szczęśliwie nic nie kosztuje. Inwestuję tylko mój
czas. Nie muszę czekać na innych inwestorów. Mogę się
bardziej wsłuchiwać w siebie.
Natchnienie jest ciągle i wszędzie, ono wisi w powietrzu
i trzeba umieć po nie sięgać – czyli natchnienie nigdy Cię
nie opuszcza?
Czasami zdaje się, że go nie ma. Ale jak się posiedzi, to
zaczynają snuć się nitki. Trzeba umieć je chwytać. To nie
znaczy, że każda z nich będzie jednakowej długości. Zwijając
je, nie zawsze zaplecie się cały wielobarwny motek.
Czasem pozostanie się z pojedynczą, krótką i szarą. Ale
i ona warta jest uwagi.
trudne
Czy masz przekonanie, że odniosłeś sukces?
Nie. Nie gonię za sukcesem, chociaż wiele osób mnie
o to oskarża. Sukces mnie cieszy, ale w tym samym czasie
żenuje i martwi. Martwi mnie, że to tylko tyle. Że to takie
płytkie i marne. A jednak się zdarza. A kiedy się zdarza,
trzeba umieć się cieszyć i nie demonstrować swojej wyższości.
Chciałbym odwołać wczorajszy wiersz, a przynajmniej
niektóre jego wersy (…).
Jak powstają Twoje wiersze? Piszesz szybko, czy cyzelujesz
w nieskończoność? Jak wiemy, są dwie szkoły: jedni
piszą błyskawicznie, pod wpływem chwili, byle iskra nie
zgasła i by nie przekombinować, a druga szkoła polega
na tym, że wiersz musi się rodzić w ogromnych cierpieniach,
że trzeba go kuć jak kamień, poprawiać i doskonalić
miesiącami. Ja lubię pisać szybko, jak to jest u Ciebie?
I tak, i tak. Najpierw piszę szybko, a potem wracam i potwornie
skracam, albo wyrzucam, albo przedłużam do
skutku. Niektóre wiersze męczą mnie w nieskończoność,
a niektóre są gotowe w godzinę. Nie ma reguły.
Dlaczego warto być w Nowym Jorku?
Nie warto nie być w Nowym Jorku, ale ja już byłem i wiem,
że to miejsce nie dla mnie. W ogóle warto było pojechać
w kilka miejsc, żeby się przekonać, że do nich nie należę,
a one nie należą do mnie. Że moje miejsce jest tu, między
niebezpiecznym Bugiem i zatrutą Odrą.
Która z Twoich ról jest dla Ciebie najważniejsza?
Nie jestem aktorem. To wszystko ja. Nie mogę żyć bez
pisania. Bez innych działań mogę. Ale to samo dotyczy
wszystkich. Nikt nie powinien żyć bez pisania. Nie da się
żyć świadomie i szczęśliwie bez pisania. O tym właśnie
jest „Skriptura”.
Mam porażającą ilość nowych planów – opowiedz
o najbliższych.
O kilku już powiedziałem. Najważniejsza jest „Skriptura”.
Może w ogóle najważniejsza ze wszystkiego, co do
tej pory robiłem. Każdy potrzebuje pisania. Nie tylko pisarz.
Pisanie nas konstytuuje, tworzy. To nie my tworzymy
dzieła, to dzieła tworzą nas. I nie muszą to być dzieła wielkie.
Wystarczą małe, często niepozorne, mikroskopijne,
nigdzie nie publikowane, tajne. Ale żeby były.
Życzę nam wszystkim, żeby były. [RC]
Zgadzam się. Nie da się żyć bez pisania :)
Wszystkie cytaty pochodzą z wypowiedzi i wierszy Michała Zabłockiego.
Wszystkie zdjęcia pochodzą z prywatnego archiwum Michała Zabłockiego.
POST SCRIPTUM
53