POST_SCRIPTUM_5_22_19

kładnie taki tom pośmiertny dla siebie, pomyślałem, że
jestem mu to winien. Tak że widzisz – w pewnym sensie
te tomy, to zamówienia społeczne. Zamówienie podstawowej
komórki społecznej, jaką jest rodzina.
Tulę się do dobrych słów, a odrzucam złe. Do jakich słów
się tulisz?
Chciałbym tak robić. Nie zawsze się udaje. Dobre słowa,
to słowa budujące, wzmacniające, pochwalne. Złe słowa,
to oskarżenia, szyderstwa. Ale pozytywne podejście słabo
się sprzedaje. Wolimy czytać i słuchać o aferach i problemach.
Sukcesy nas nie obchodzą. Dlatego autobiografia,
którą ostatnio napisałem, koncentruje się na porażkach.
Ale nie będę jej w najbliższym czasie publikował. To proza.
Musi się bardziej odleżeć.
Czy Twoim zdaniem poezja powinna być odświętna czy
codzienna? Jakie pisanie jest Ci bliższe: ku wieczności
czy ku ludziom?
Ku ludziom, czyli ku wieczności. Nie ma czegoś takiego
jak wieczność absolutna, jeśli chodzi o literaturę. Wszystko
przemija. Ale zanim przeminie, może się w ogóle nie
narodzić. W tym sensie, że nie zostanie wcale przyswojone.
Przyszłość wyciąga ze skarbca pamięci tylko dzieła raz
mocno wryte w pamięć. Więc bez aktualnych czytelników
nie istnieje żadna wieczność. Jest pustka i nicość.
Książka jest martwa. Wiersz w książce jest zasuszonym
liściem. – Jak reanimować poezję?
Olewać książki. Książka to złe medium. Alienuje bardziej
niż telewizja. Szukać szans na zbiorowe prezentacje, lektury
głośne, fejsbuki, jutuby. Oczywiście wydaję książki,
bo taka jest jednak konieczność. Ale nie lubię ich. Wolę
pojedyncze pliki graficzne, wiersze-obrazy, recytacje, filmy.
Z poezji nie da się wyżyć – to jest niestety bolesna prawda.
Do poezji się raczej dokłada. (śmiech) Czyli można
powiedzieć, że wychodzisz na tworzeniu poezji jak Zabłocki
na mydle?
Tak to wygląda. Na szczęście piszę też piosenki. Nigdy
nie pracowałem na etacie. Utrzymuję się tylko z pisania
i sprzedaży tego, co napiszę, wymyślę. Nie jestem krezusem,
ale daję sobie radę.
Skończyłem właśnie pracę nad dużym projektem hiphopowo-operowym
– opowiedz, proszę, o tym projekcie.
Nie ma sensu. Nie będzie go. Przynajmniej na razie. Przestrzeliłem
się z tematem. Jest zbyt interwencyjnie ekologiczny.
W grudniu 2022 zapowiada się za to premiera drugiej
edycji Grajków Przyszłości Czesława Mozila z uczniami
szkół muzycznych. Tam będą znowu dwadzieścia cztery
moje teksty. Mogę już podać tytuł: Inwazja nerdów.
Gratuluję i trzymam kciuki.
52
POST SCRIPTUM