POST_SCRIPTUM_5_22_19

Zdjęcie rodzinne
Wojciech Zabłocki
Wojciech Zabłocki z Aliną Janowską
Mam porażającą ilość nowych
planów
Dorastałeś w wyjątkowym domu, od dziecka otaczały
Cię wybitnie osobowości. Mama: Alina Janowska
– sławna i uwielbiana aktorka, tata: Wojciech
Zabłocki – multimedalista w szermierce na szable,
olimpijczyk, profesor, malarz i wybitny architekt (muszę
się pochwalić, że zwiedziłam w Syrii stadion, który został
zaprojektowany przez Twojego ojca – duża duma
i niemałe emocje), matka chrzestna: Agnieszka Osiecka.
Twój dom był pełen znanych ludzi. Czy jako dziecko zdawałeś
sobie sprawę z wyjątkowości swojego otoczenia?
Jak ono wpłynęło na Twoje wybory życiowe?
Nie za bardzo. To nie były sprawy, którymi mógłbym się
pochwalić przed rówieśnikami. Przychodzili fajni znajomi.
Fakt, byli interesujący, ale który dzieciak na poważnie
traktuje panią po trzydziestce? To już są wszystko rupiecie.
Nawet jeśli zrobili coś ważnego, ich życie minęło.
Są dorośli, czyli starzy. A starzy, to już niemal trupy. Nie
warto się nimi interesować. Siedzą, gadają, przynudzają.
Lepiej pójść grać w piłkę. Przez okno w moim domu było
świetnie widać trawnik, na którym ustawialiśmy bramki
z kamieni.
Bo sens się wyłania, że w tym wyłącznie celu uczyłem się
pisania.W jakim celu uczyłeś się pisania?
W późniejszym życiu sprawy się komplikują. Sami dorastamy
i zaczynamy rozumieć, że zasięg i możliwości nie
są zbyt wielkie. Świat nie leży u naszych stóp i o wszystko
trzeba walczyć. Ci, którzy mieli lat trzydzieści, czterdzieści,
pięćdziesiąt, teraz mają osiemdziesiąt, i nagle trzeba
się nimi zainteresować, roztoczyć nad nimi jakąś opiekę.
A przy okazji odkrywamy, że byli wielkimi ludźmi. I taka
myśl się rodzi: przecież ja wiem o nich coś więcej. Coś,
co domaga się ujawnienia. I kto wie, może pisząc o nich,
zrobiłem najlepsze, co mogłem? Nie tylko w tym celu
uczyłem się pisania, ale może po części po to żyłem, żeby
opisać ich życie?
Ja jestem człowiek od dużej ilości małych działań. Szermierz,
poeta, reżyser, tekściarz, prezes oddziału krakowskiego
Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, bloger, twórca
unijnego międzynarodowego projektu eMultlipoetry,
pomysłodawca wierszy na murach i chodnikach, autor
kilku tomów poetyckich, pomysłodawca projektu Dyskusyjne
Kluby Czytelnicze. Robisz bardzo dużo dla polskiej
poezji. Po co?
Nie wiem. Coś mnie pcha. Wciąż mam wrażenie, że najciekawsze
pomysły jeszcze nie zostały wcielone w życie,
że jestem o krok od kolejnego odkrycia. I robię ten krok.
I tak dalej. Dokądś zmierzam. Ale tak prawdę mówiąc,
to nie wiem dokąd. Czuję się, jakby ktoś sterował moimi
krokami, a ja nie mogę mówić: „nie”. Nie mogę spocząć
na laurach albo nagle powiedzieć: „nie opłaca się”.
Teraz rozkręcam równolegle dwa bardzo duże projekty.
Jeden z nich, to „Skriptura” – zarządzanie procesami pisarskimi
– działanie coachingowo-psychoterapeutyczne.
Praktycznie dla każdego.
Pierwszy wiersz na Brackiej wyświetlony został 24 października
2002 roku w ramach akcji 366 wierszy w 365
dni. Do tej pory wyświetlonych zostało około 40 tys.
wierszy – jak nad tym panujesz?
Od 2010 roku zbieram wiersze na mury przez portal eMultipoetry.eu.
Pierwsza selekcja to warunki formalne. Jeśli
wiersz ma więcej niż trzydzieści znaków w linii i więcej
niż pięć linii, po prostu nie przejdzie. A potem już trzeba
czytać. Czytać i wybierać. Wybranie wierszy do projekcji
na cały miesiąc zajmuje mi mniej więcej dwa dni.
Jestem jak każdy artysta. Kabotynem. Głupkiem, który
się mizdrzy, żeby inni mieli uciechę. Naprawdę? Wszystko
dla innych? Nic dla siebie?
Licentia poetica. Pewne rzeczy trzeba przerysowywać,
żeby dać impuls, zwrócić na coś uwagę. Wszystko dla innych,
bo to, co inni przyjmą, wraca do mnie. Artysta może
być szczęśliwy, tylko żyjąc dla innych, tworząc dla innych.
Pytanie: jak definiuje Innego i na jakim Innym mu zależy?
49
POST SCRIPTUM