POST_SCRIPTUM_5_22_19

Po zmroku, w świetle nielicznych lamp przydrożnych,
widać czasem przecinające powietrze
przelatujące nietoperze. Po północy
gdzieś w dali pohukuje sowa, a koniec nocy
ogłaszają donośnie piejące koguty. Podobnie
opisał poranki na Krecie Nikos Kazantzakis.
Jego bohater – Grek Zorba – jest moim kompanem
w tej podróży.
Wioska budziła się, stapiały się w jeden głosy
kogutów, świń, osłów, ludzi. Chciałem wyskoczyć
z łóżka i krzyknąć: Hej, Zorba, dzisiaj
do pracy! Ale i ja też odczuwałem błogość
milczącego pogrążenia się w narodzinach
różowego świtu. W takich czarownych chwilach
życie wydaje się lekkie jak mgła. Ziemia
jak nietrwała kłębiasta chmura za każdym
powiewem wiatru zmienia swoją postać.
(Nikos Kazantzakis, Grek Zorba, przeł. Nikos
Chadzinikolau)
Przyszło kolejne lato. W tesalskiej wiosce wciśniętej
pomiędzy niedostępne pasmo gór Ossa a rozlany
szeroko lazur Morza Egejskiego zanurzam się w bujną
zmysłowość przeżywanej chwili, tracąc poczucie czasu.
Dni i noce pełne są tu tajemnego życia, które rozgrywa
się w głębi dziewiczej natury – w ukrytych górskich jarach,
w splątanych zaroślach, nad źródłami, w morskiej
toni, na rozgwieżdżonym niebie. W niepoznawalnej nieskończoności,
której dotyk czuje się co krok. Wieczność
sączy się tutaj jednostajnymi kroplami i faluje jak morze.
Kolejne doby przypływają i odpływają. I zdają się podobne
do tamtych, co były daleko przed nimi, i do tych, które
przyjdą po nich. A jednak, jak morskie fale, nigdy nie są
takie same.
Wstaje świt. Patrzę na Zatokę Termajską
z balkonu „pokoju z widokiem” na piętrze
starego pensjonatu, który bieli się na wysokim
wzgórzu wśród zieleni bujnego ogrodu.
Na horyzoncie morza szarzeje zarys poszarpanych
krawędzi Półwyspu Chalcydyckiego
i ledwie zauważalny, stożkowaty kształt góry
Athos. U stóp wzgórza pulsuje połyskującym
srebrem łan oliwnego gaju. Uginają się od
nadmiaru owoców gałęzie drzew owocowych:
granatów, brzoskwiń, pomarańczy, figowców
i kasztanowców. W wypielęgnowanych przydomowych
ogródkach czerwienieją pomidory
i płożą się liany dyni z owocami w przeróżnych
kształtach. Z zielonych dywanów pergoli
zwieszają się kiście winogron. Przy polnych
drogach pstrzą się różowo nakrapiane krzewy oleandrów,
a przed domami – niebieskie kule hortensji. Czerwone
witki mimozy kołyszą się z ruchem gorącego powietrza.
Grupa kilku ciemnozielonych, strzelistych cyprysów na
wzgórzu dopełnia obraz tej żyznej doliny.
Znad linii morza powoli podnosi się słońce. Pejzaż nabiera
ostrości. Bladość i subtelność barw poranka ustępuje
powoli oślepiającym plamom światła i pogłębiającym się
chłodnym cieniom. Świat wyraźnieje, ostre kontrasty nabierają
gwałtowności i głębi.
POST SCRIPTUM
41