POST_SCRIPTUM_5_22_19

SONETY
MACIEJ MARIA KOZŁOWSKI
(1937–2002)
W połowie słowa. Zapomniany początek. Niepomyślny koniec.
W połowie słowa. Łaknąca tlenu samogłoska „o”.
(Wieniec radosny, 09.07.2002,
z tomu Osypał się wzrok w dolinę, 2002)
Przyszedł w połowie nocy. Nad ranem wiedziałeś,
że kończy się krajobraz i twój udział w drodze.
Razem z nim przyszła pewność: nic już nie dopowiesz
i zostawisz za sobą rzeczy nienazwane.
Przed tym snem były inne – pamięć je pomija,
to zaciera kontury, to rozmywa kształty,
a sztuczki wyobraźni nie zmienią wyblakłych
obrazów ani wspomnień. Przeszłość ma się nijak
do punktu granicznego, to po nim wiadomo,
że echo nie powróci, tlenu zaraz braknie,
a ty przeczuwasz chwilę, w której twój metronom
na dobre się zatrzyma – w połowie słów, pragnień,
podróży albo wiersza. Jakie sny przychodzą,
gdy płuca sabotują już zupełnie jawnie?
ŁUCJA GLIKSMAN
(1913–2002)
Przecież jest tylko przeszłość jak węzeł korzeni –
Tam, w opatowskim lesie, tam, w kaliskiej ziemi.
(Korzenie, z tomu Wczoraj, 1993)
Pobyć chwilę w ogrodzie na tyłach fabryki,
wejść między zrujnowane resztki dawnej hali,
stanąć jeszcze w tych gruzach, nim dach się zawali,
ostatnie powidoki próbować uchwycić.
Albo może zapukać do byłych sąsiadów,
czy gdzieś nie przechowują drewnianych zabawek?
Wejść na strychy, do piwnic – tam też mieszka pamięć.
Dostrzec ślady epoki pośród innych śladów
i tak węzły korzeni powoli wytropić,
pojąć twoje wybory, odczytać poezję,
poczuć w niej wszystkie lęki, obawy, tęsknoty.
Wiedzieć, że od Syberii przez Lwów aż po Persję
był tylko jeden sposób, by przetrwać, najprostszy:
wszystko, co się pamięta, rozpisać na wiersze.
POST SCRIPTUM
33