POST_SCRIPTUM_5_22_19

– szczególnie rano, gdy energii i sił
starcza mu na psie zapomnienia. Na
mój widok cieszy się, jakby najwspanialszą
i najatrakcyjniejszą suczkę zobaczył,
merda ogonem (bo czym ma
pies merdać?), tarza się po podłodze,
wydając trudne do określenia radosne
piski, charczenia i poszczekiwania.
Jedno, co mu już nie bardzo wychodzi,
to radosne wysokie podskoki.
Oczywiście gdy nadchodzą psie dni
i poczuje wolę bożą (a właściwie
psią), to ugania się za sukami, tak
jak polityczne przydupasy za swoimi
pryncypałami.
Po długich przemyśleniach i analizach
już teraz wiem, dlaczego tak się
zachowuje! Z bardzo prostej przyczyny.
Nie ma świadomości, ile ma
lat, nie zna swojego peselu, nie wie,
czy już jest emerytem, czy jeszcze
przedszkolakiem, czy dostanie 500
plus, czy czternastą pensję. Słowem,
psia niewiedza jest źródłem psiego
szczęścia. Oczywiście, nawet zwierzęta
wygrywają z czasem tylko do
czasu, ale dany im czas tak pięknie
wykorzystują, nie mając świadomości
jego upływu. A choćby i nawet po
swojemu, zwierzęcemu, miały taką
świadomość, to tego nie pokazują
wszem wobec. Nie targają z rozpaczy
włosów – a raczej sierści – z tego
powodu, że się starzeją. Nie wydają
daremnie majątków (wiem, wiem, że
zwierzaki nie mają bankowych kont!)
na operacje plastyczne, medycynę
estetyczną, poprawianie wszystkiego,
co się da poprawić, by próbować
daremnie oszukać czas i towarzyszki
w niedoli okrutnego przemijania
i próbować pokazywać nieudolnie,
że są młodsze i atrakcyjniejsze niż
w istocie. I po co to wszystko? Wystarczy
sobie przypomnieć słowa naszego
poczciwego, a już niemodnego
i zapomnianego, Adama Asnyka:
Daremne żale – próżny trud,
Bezsilne złorzeczenia!
Przeżytych kształtów żaden cud
Nie wróci do istnienia.
Wprawdzie nie wiem na pewno, czy
poeta myślał o niewieścich kształtach,
ale jedno jest pewne – nawet
w tych niepewnych czasach – trzeba
zgodzić się pokornie na przemijanie,
choćby z tej prostej przyczyny, że innej
możliwości nie ma.
Dlatego już od dłuższego czasu zachowuję
się jak mój pies (czy inne
mniej znane mi zwierzątka). Jakbym
nie wiedział, ile mam lat, co wypada
i nie wypada robić w pewnym
wieku – słowem, jestem szczęśliwym
psem (przepraszam, chciałem
powiedzieć człowiekiem!),
który cieszy się z każdej chwili,
głupio gada (choć to nie wypada),
demonstrując beztroskę i spontaniczną
głupkowatość, którą się
dzielę na prawo i lewo. Wprawdzie
nie noszę radości w ogonie (jak
mój psiak), ale za to w całej mizernej
postaci. Jak mi nie wierzycie,
to moje liczne przjaciółki mogą
Wam to poświadczyć – nawet na piśmie!
Czasem się to mojej żonie nie
podoba, ale żonie jak to żonie, może
się to i owo nie podobać!
4Malkontenci i maruderzy, pesymiści
i wszystko czarnowidzący narzekają,
zgrzytając z rozpaczy na ząbkach,
względnie protezach. Rwą włosy,
jeśli je jeszcze mają. Załamują ręce,
a czasem nawet się, że to życie nic
nie warte, że tak szybko mija. Ani się
obejrzysz, a już się trzeba zwijać. Po
co żyć, gdy życie tylko chwilką, a czas
biegnie tak szybko? Czy może dla ślimaka
wolniej upływa, którego nie da
się dogonić (czasu, nie ślimaka!)…
Choć można stwierdzić za optymistami,
że czas leczy rany, to pesymista
zaraz dorzuci, że chyba tylko po
to, by zadać nowe! Ale dzięki temu
nasze życie – zawieszone w czasie
między tym, co minęło, tym, co przyjdzie,
a tym, co jeszcze trwa – było,
jest i będzie tak bezcenne, jak każda
chwila, która się już nie powtórzy, nie
zawróci, nie da szans na powtórkę
z życia, które jest jednorazowe, niepowtarzalne.
Kropla po kropli kapią
chwile i życie coraz krótsze – to tyle.
Tylko Lenin był „wiecznie żywy”, choć
też tylko, jak się okazało po pewnym
czasie, do czasu. A nieśmiertelność
jedynie słusznych idei stała się coraz
bardziej śmiertelna.
Przeżyłem już wszystko. Prawie.
Wszystko oprócz własnego pogrzebu.
Jednak życie mnie nieustannie fascynuje.
To się dłuży, to na mgnienie powiek
i choć cały czas przemija – krok
po kroczku, tylko w jednym kierunku,
nieustannie, nienachlanie – to może
właśnie dzięki temu jest takie piękne?
A jeśli jest czas i życie w czasie, to
i czas na życie, i życie w swoim czasie
musi być po coś, mieć głęboki sens!
Inaczej być nie może! Bo po co? Na
złość, by dać nam w kość?
Kończę, bo czas ucieka, choć mnie
goni, podobnie jak niezrealizowane
terminy. Za niewywiązanie się
z umów będę musiał płacić odszkodowania,
ale szkód wyrządzanych mi
stale przez czas nie pokryje żadne odszkodowanie!
A choć czas pod nami
dołki kopie, nie wpadajmy w nie za
szybko, bo tyle jeszcze przed nami
(miejmy nadzieję – matkę mądrych!)
zachwytów, tyle nowych światów
do odkrycia, pejzaży do podziwów,
muzyki do słuchania, piękna do zapatrzeń,
uczuć do spełnień, dobrych
słów do wzruszeń… [JW]
POST SCRIPTUM
19