POST_SCRIPTUM_5_22_19

Już jako mały chłopiec zachwycałem się językiem i humorystycznymi
felietonami Stefana Wiecheckiego „Wiecha”,
znanego publicysty, prozaika, satyryka. Zamieszczane były
m.in. w „Expressie Wieczornym”, regularnie obecnym
w rodzinnym domu. Szczególnie upodobałem sobie stworzony
przez niego język, będący jakby zlepkiem co najmniej
pięciu lokalnych gwar warszawskich. Ten styl gwarowy nazwany
został wiechem. Podjąłem próby napisania nim kilku
utworów, również mocno zabarwionych satyrycznie.
Jeden z nich – pamięci Wiecha – U nasz na Szmulkach
słyszałam co najmniej 10 razy, choćby na scenie kabaretu
„Pół-serio”, który mam przyjemność prowadzić, a którego
Ty byłeś członkiem. I słysząc po raz dziesiąty, reagowałam,
jakbym słyszała po raz pierwszy. Za każdym razem
ubawiona, za każdym razem zachwycona językiem
zabawnie skonstruowanym przez Ciebie na wzór Wiecha.
I publiczność nigdy nie chciała wypuścić Cię ze sceny.
[…] Oba ze szwagrem wciąż się staramy,
by salonowe alibi mieć,
mówić znajomem „Panie szanowny”,
w rączki całować tak zwaną płeć…
Nie pogardzamy tyż alkoholem,
wykwintne tronki smakują nam;
czysta zwyczajna i „tata z mamą”,
bez nadużycia, tylko sto gram…
Co prawda Gienia nam w to nie wierzy,
od moczymordów wyzywa nasz,
bośmy jej większy gąsior nalewki
wygondolili, po pół na twarz…
Widzisz, Andrzeju, pamiętam. A Gieniek Oniegin na
Solcu, czyli pojedynek Oniegina z Leńskim bawi od
pierwszego wersu, aż po ostatni. Przypomnisz kawałeczek?
Czemu nie…
Mój wujo Wężyk, w ząb szarpany,
zawsze mnie mówił, żem cholera,
lecz kiedy grypą legł złamany,
rzekł: „ Gienek, skacz koło mnie tera!”.
Zaczełem skakać, bo faktycznie
miał się przejechać do sztywniaków,
a w destamencie, detalicznie,
troszkie zapisał mnie moniaków…
Wystarczy? Dodam, że to utwór pamięci Aleksandra
Puszkina i Stefana Wiecheckiego-Wiecha, który zapewne
tak przełożyłby początek pierwszego rozdziału puszkinowskiego
poematu, traktującego o tym pojedynku.
Przy dzisiejszej herbatce gawędziło nam się bardzo ciekawie,
dużo działo się w Twoim życiu, tyle ciekawych
obserwacji poczyniłeś, słuchałam w czasie naszej prywatnej
rozmowy z wielkim zainteresowaniem. Podziel
się tym, przesiej i podziel…
Właśnie to robię. Pracuję nad książką o tytule jednego
z moich wierszy: Zapiski starego warszawiaka – będą to
wspomnienia. Równocześnie przygotowuję do druku, zebrane
z dwóch tomów i uzupełnione nowymi, utwory warszawskie
– to będzie duża pozycja, blisko 200 stron.
No tak, wierzę, wiersze Twoje to nie miniaturki.
Jesteś pewna? To powiem Ci mój najkrótszy erotyk:
pożądam
wklęcia się
w istnienie Twoje
i
trwania
NAMI
tak długo jak czas
A to mnie zaskoczyłeś. Raz – bo krótki, dwa – bo erotyk,
trzy – naprawdę ekscytujący, zabieram do pamięci.
A teraz zaprośmy Czytelników 2 października do Teatru
Kamienica. Na Godzinę W (być może spektakl odbędzie
się pod innym tytułem) i poemat, którego słuchanie nie
będzie ani jedną straconą minutą. Zapraszamy. [WDS]
POST SCRIPTUM
11