ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

κατευθύνεται προς μια ορισμένη κατεύθυνση. Απόδειξη γι΄αυτό
είναι ότι από τους υπολογισμούς και τη πρόβλεψη πιθανοτήτων
δεν προκύπτει κάτι που δεν γνωρίζουμε. Αν προέκυπτε δεν θα το
αναγνωρίζαμε. Τα αποτελέσματα είναι πάντα αναγνωρίσιμα. Τί
νόημα όμως έχει ο υπολογισμός των πιθανοτήτων, τί νόημα έχει η
τύχη όταν αυτό που προκύπτει είναι κάτι που μπορούμε να
αναγνωρίσουμε; Το νόημα είναι ότι επιθυμούμε-προσδοκούμε να
προκύψει κάτι που θα έχει νόημα ή θα δώσει νόημα. Η συμβολική
τάξη της γλώσσας, για το Lacan, είναι μια αρχέγονη γλώσσα που
συντάσσει τις προϋποθέσεις, τους κανόνες παραγωγής του
νοήματος με βάση τους φυσικούς συνδυασμούς της, σημαίνοντοςσημαινόμενου
ως σχέση έκφρασης - περιεχομένου.
Η μετάβαση από τη φύση στον πολιτισμό, ακολουθεί τους ίδιους
μαθηματικούς συνδυασμούς (0-1). Η φύση, το μη ον, καθίσταται
είναι (πολιτισμός), όταν ο άνθρωπος αρχίζει να μιλάει. Το μη ον
αρχίζει να ανθρωποποιείται, γίνεται είναι, γιατί μιλάει. Η
συμβολική τάξη με τις στοιχειώδεις δομές της είναι ένα φυσικόυλιστικό
a priori. Η συμβολική διαδικασία, ως παραγωγή
νοήματος, είναι ένα πολιτισμικό προϊόν της ριζικής φαντασίας του
ανθρώπινου ψυχισμού. Για το Lacan, το “τέλος” της συμβολικής
διαδικασίας, θα επιτευχθεί όταν ο ανθρώπινος λόγος θα γίνει
πλήρης. Πράγμα που σημαίνει ότι το ανθρώπινο ασυνείδητο
γίνεται διάφανο ως προς το συνειδητό λόγο και αυτό είναι α-
διανόητο. Και είναι α-διανόητο, γιατί προϋποθέτει την εξάλειψη
του Άλλου, του ασυνειδήτου, και το ασυνείδητο είναι δομημένο
ως λόγος του άλλου. Και όταν λέμε άλλο, σ΄αυτό το σημείο,
εννοούμε την κοινωνικοποίηση του ψυχισμού, τις ιστορικές και
κοινωνικές φαντασιακές σημασίες που έχει εσωτερικεύσει και τον
έχουν πλάσει. Απόλυτη διαφανοποίηση του ασυνειδήτου θα
σήμαινε κυριαρχία του Απόλυτου Λόγου και κατάργηση του
Μύθου, του Δέοντος και του Πέραν. Τις ρήσεις του Freud “εκεί
που είναι Αυτό, πρέπει να γίνω Εγώ” και του Lacan για “το Λόγο
του Άλλου” θα πρέπει να τις ερμηνεύσουμε ως στοχαστική
απόπειρα διεύρυνσης της συνείδησης και της γνώσης των
ασυνείδητων κινήτρων της συμπεριφοράς μας, και όχι ως
εξάλειψης του ασυνειδήτου. Αυτό στο οποίο μπορούμε να
αποβλέπουμε είναι μια άλλη σχέση με το Ασυνείδητο, μια άλλη
σχέση, αυτο-αναστοχαστική, που απελευθερώνει τις δημιουργικές
44