ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

είναι διαφορετικός από εκείνον που διαφαίνεται στη γλώσσα. Ο
δεσμός ανάμεσα σε γλώσσα και κόσμο είναι εσωτερικός (λογικός)
και όχι γενετικός.
Εφαρμογές αποδομιστικής ανάλυσης και κριτικής
α. Αποδόμηση της αρχής της αιτιότητας
Αποδομώ μια αντίθεση δεν σημαίνει ότι την καταστρέφω, γιατί
τότε μεταπίπτω σε ένα μονισμό (σε μια μεταφυσική Αρχή).
Αποδομώ σημαίνει αποσυναρμολογώ μια αντίθεση, εξαρθρώνω
την παγιωμένη λογική δόμησή της, την τοποθετώ διαφορετικά.
Η αιτιότητα αποτελεί τη θεμελιώδη αρχή του λογικού μας
σύμπαντος. Δεν θα μπορούσαμε να ζούμε και να σκεφτόμαστε,
χωρίς να θεωρούμε δεδομένο ότι κάθε γεγονός προκαλεί το άλλο,
ότι οι αιτίες παράγουν αποτελέσματα. Η αρχή της αιτιότητας
επιβεβαιώνει τη λογική και χρονική προτεραιότητα της αιτίας επί
του αποτελέσματος. Αν επιχειρούσαμε να αποδομήσουμε την
έννοια της αιτιακής δομής, τότε θα προβαίναμε σε μια χρονική
αντιστροφή. Ας υποθέσουμε ότι αισθανόμαστε έναν πόνο. Αυτό
μας κάνει να αναζητήσουμε μια αιτία και να υποψιαστούμε,
ενδεχομένως, ότι φταίει μια καρφίτσα, οπότε συνδέουμε το ένα με
το άλλο και αντιστρέφουμε τη σειρά με την οποία αυτά
εμφανίζονται και περιέχονται στην αισθητηριακή αντίληψή μας
(πόνος-καρφίτσα), προκειμένου να συγκροτήσουμε μια αιτιακή
σειρά (καρφίτσα-πόνος). Μπορούμε να πούμε ότι ο πόνος, ως
αποτέλεσμα της αιτίας, αποτέλεσε την αιτία να αναζητήσουμε την
αιτία που προκάλεσε το αποτέλεσμα, τον πόνο. Αυτό δηλαδή που
μας κάνει να αναζητήσουμε την αιτία είναι το αποτέλεσμα, δηλαδή
το αποτέλεσμα αποτελεί την αιτία της αναζήτησης. Αυτό που
αισθητηριακά αντιλαμβανόμαστε είναι το αποτέλεσμα και εξαιτίας
του φανταζόμαστε την αιτία.
Αυτό το απλό παράδειγμα δεν μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η
αρχή της αιτιότητας είναι αβάσιμη και ότι θα πρέπει να
απορριφθεί. Αντίθετα, η ίδια η αποδόμηση στηρίζεται στην έννοια
25