ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

Ενότητα των Αντιθέτων (Λογικής-Χρόνου) Είναι μια Ιανόμορφη
Μορφή που μεταβάλλεται στο Χρόνο διατηρώντας την Αντίθεση
ως δομική Αρχή της Σχέσης.
Εν κατακλείδι
Όπως καταλαβαίνουμε, η λειτουργική ενότητα του γλωσσικού
συστήματος και της δομικής του μονάδας, του σημείου δηλαδή,
εξασφαλίζεται από τη διαφορά. Μπορούμε να λάβουμε τη
λειτουργική ιδιότητα του σημείου, τη δομή της διαφοράς, δηλαδή,
ως καθολική ιδιότητα όλων των συμβολικών συστημάτων, και
αυτό γιατί όλα τα συστήματα πολιτισμικής σημασιοδότησης είναι
συμβολικά-σημειωτικά συστήματα.
Το γλωσσικό σημείο στην αποδομιστική θεωρία
Στον αποδομισμό αμβλύνεται η διάκριση, σημαίνοντος -
σημαινόμενου που είχε υποστηρίξει ο Saussure. Για παράδειγμα, το
σημαίνον “τραπέζι” ανα-καλεί στο νου την έννοια ή το
σημαινόμενο “τραπέζι”, επειδή διαφορίζεται από το σημαίνον
“καρέκλα”, δηλαδή το σημαινόμενο είναι αποτέλεσμα της
διαφοράς μεταξύ αυτών των δύο σημαινόντων. Ταυτόχρονα είναι
το αποτέλεσμα της διαφοράς μεταξύ πολλών άλλων σημαινόντων.
Μια τέτοια εξέλιξη, ανατρέπει τη συμμετρική ενότητα του
σημαίνοντος και του σημαινόμενου. Και αυτό γιατί αν το
σημαινόμενο “τραπέζι” είναι το αποτέλεσμα μιας σύνθετης
αλληλενέργειας σημαινόντων, τότε το νόημα του σημείου δεν
μπορεί να σταθεροποιηθεί και τα γλωσσικά όρια επεκτείνονται
απεριόριστα. Αυτό σημαίνει ότι το νόημα του σημαινόμενου δεν
είναι ταυτισμένο με ένα συγκεκριμένο σημαίνον, αλλά συνιστά
δυνητικότητα που ξεδιπλώνεται ως ένα αέναο παιχνίδι σημαινόντων.
Δηλαδή το σημαίνον δεν κατοπτρίζει ένα σημαινόμενο,
δεν παραπέμπει κατευθείαν σε ένα σημαινόμενο, δεν υπάρχει ένα
προς ένα συμμετρική σχέση σημαίνοντος και σημαινόμενου.
Ως παράδειγμα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το λεξικό. Αν
αναζητήσουμε τη σημασία (το σημαινόμενο) ενός σημείου, θα
συναντήσουμε καινούργια σημαίνοντα που θα παραπέμψουν σε
15