ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

ταχύτητα ενός στοιχειώδους σωματιδίου με μεγαλύτερη ακρίβεια
από αυτή που ισούται με τη σταθερά του Planck.
Δομιστική Γλωσσολογία και η Κριτική της Τυπικής
Λογικής
Ένα από τα θεμελιώδη επιχειρήματα της δομιστικής γλωσσολογίας
είναι το επιχείρημα για τη διαφορική φύση του νοήματος, “Στη
γλώσσα ο κάθε όρος αποκτά την αξία του σε αντιπαράθεση με
όλους τους άλλους όρους”. Το νόημα του κάθε σημείου δεν
διαμορφώνεται μόνο από το περιεχόμενό του, αλλά, κυρίως, λόγω
της αντίθεσης που διέπει τη σχέση του σημείου με όλα τα άλλα
σημεία στη σημειωτική αλυσίδα του λόγου. Ακριβώς, επειδή η
γλώσσα συνιστά σύστημα, η αναφορά στο σύστημα προσδίδει στα
σημεία τη νοηματική τους ταυτότητα. Το γλωσσικό σύστημα ως
σύστημα καθαρών αξιών = Ένα, παράγει τη διαφορά και το
σημείο, ως Ένα, παράγει τη διαφορά λόγω της αντιθετικής σχέσης
του με τα άλλα σημεία. Θα λέγαμε ότι το γλωσσικό σύστημα
εμφανίζεται ως μια οντότητα, η οποία ορίζεται ως η Δομή της
διαφοράς καθεαυτής και αυτό προκαλεί την κοινή λογική και
αμφισβητεί τα κριτήρια της ταυτιστικής λογικής.
Από τη επιχειρηματολογία που διατυπώνεται στα πλαίσια της
δομιστικής γλωσσολογίας, κατανοούμε ότι αυτή δεν θεμελιώνεται
σε μια λογική ταυτότητα με την έννοια της αρχής της ταυτότητας,
είτε στην Αριστοτελική έκφρασή της, είτε στη σύγχρονη
μαθηματική λογική. Στις εκφράσεις της τυπικής λογικής που
αναφέρουμε, το Ένα έχει το χαρακτήρα της καθαρής
μοναδικότητας και αυτό λόγω των αξιωμάτων που διέπουν τον
πυρήνα της τυπικής λογικής: των αξιωμάτων δηλαδή της αρχής
της ταυτότητας, της μη αντίφασης και του αποκλειόμενου μέσου ή
τρίτου. Στην ταυτιστική μοναδικότητα της λογικής, το Ένα είναι
αυτοαναφορικό, ενώ στη δομιστική γλωσσολογία το Ένα είναι
δομή στοιχείων σε σχέση, δηλαδή το Ένα είναι μια λογικά οργανωμένη
πολλαπλότητα.
Επίσης, η επιχειρηματολογία της δομιστικής γλωσσολογίας για τη
διαφορική φύση του νοήματος, έχει δομικές ομολογίες με το
13