ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

σημειολογία του Saussure, που θα αναφερθούμε στη συνέχεια.
Μια δομική διαφορά των δύο σημειωτικών/σημειολογικών
θεωριών είναι ότι η γλωσσολογική σημειολογία του Saussure
είναι ένα δυαδικό θεωρητικό μοντέλο, ενώ η πραγματιστική
σημειολογία του Peirce είναι ένα τριαδικό μοντέλο. Στη
περίπτωση του Saussure το συμβολικό σύστημα της γλώσσας
είναι μια τάξη πραγματικότητας, ρυθμισμένη, αφηρημένη και
αποδεσμευμένη από το χωρόχρονο χρήσης της. Σε αντίθεση, η
σημειωτική του Peirce περιλαμβάνει την «εδώ και τώρα» χρήση
του συμβόλου-σημείου, αυτό σημαίνει ότι το σημείο δεν μπορεί
να προσδιοριστεί, εντελώς, εκτός συμφραζομένων χρήσης του,
είτε αυτά είναι αντικείμενα του φυσικού κόσμου, είτε ψυχικές
διαδικασίες, είτε νοητικές εικόνες και έννοιες.
Ήχος → 2) Ιδέα
Η σημειωτική δυάδα του Saussure
Η αρχή της ριζικής αυθαιρεσίας
Η αρχή της ριζικής αυθαιρεσίας συγκροτεί την πρόκληση του
Saussure σε σχέση με τους παραδοσιακούς τόπους σκέψης, η
οποία καθόρισε, αποφασιστικά, όλα τα εγχειρήματα ανάλυσης της
πολιτισμικής σημασιοδότησης. Στη συνέχεια του κειμένου θα
επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε, συνοπτικά, τις θεμελιώδεις
έννοιες της Σωσυριανής θεωρίας. Ο Saussure διχοτομεί τη
Γλώσσα σε Langue (Ενδιάθετος Λόγος) και Parole (Φωνούμενος
Λόγος ή Ομιλία). Η Langue είναι το αφηρημένο σύστημα της
γλώσσας, το οποίο ενυπάρχει, δυνάμει, στον εγκέφαλο-νου των
μελών μιας γλωσσικής κοινότητας. Η Parole είναι η συγκεκριμένη
υλική πραγμάτωση του αφηρημένου γλωσσικού συστήματος. Η
Langue αποτελεί το κοινωνικό θέσπισμα μιας γλωσσικής
κοινότητας, η Parole αποτελεί την ατομική έκφραση του κοινωνικού,
όπως εκδηλώνεται στην εκάστοτε, χωρο-χρονική, επικοινωνιακή
συνθήκη. Από τις παραπάνω διχοτομίες “εκβάλλεται” η
διχοτομία του ομοιογενούς που αποδίδεται στην Langue, η οποία
διέπεται από αναγκαιότητα και του ανομοιογενούς που
7