ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

συστήματα που τον δομούν αποτελούν τα Ερμηνευμένα διαφόρων
Σημείων, δηλαδή, αντιδρούν διαρκώς σε επιλεγμένα σημεία του
φυσικού περιβάλλοντος. Με αυτήν έννοια η σημειωτική διεργασία
του Peirce αποστασιοποιείται από την Καρτεσιανή ορθολογικότητα
του ενσυνείδητου και σκεπτόμενου υποκειμένου και
πλησιάζει μια συμπερι-φοριστική ψυχολογική προσέγγιση. Βέβαια
το Ερμηνευμένο συνδηλώνει ότι η Αντίδραση σ΄ένα Ερέθισμα
διαμεσολαβείται από νοητικές και γνωστικές διεργασίες. Από τη
στιγμή, όμως, που οι νοητικές και γνωστικές διεργασίες
δομούνται σημειωτικά, τότε η σημειωτική διεργασία που
αναλύσαμε, χαρακτηρίζεται από μια συμπεριφοριστική λογική που
διέπεται από αναγκαιότητα. Όλη η αναπαραστατική – σημειωτική
οργάνωση του ανθρώπινου νου αποτελεί ένα δίκτυο τριαδικών
σχέσεων. Η τρι-σχεσιακή δομή [Σημείο - Αντικείμενο του Σημείου
- Ερμηνευμένο] είναι ο λογικός πυρήνας του αναπαραστασιακού
συστήματος. Και αυτό είναι το νόημα της φράσης “άπειρη
σημείωσις” που χρησιμοποιεί ο Peirce για να περιγράψει τη σημειωτική
διεργασία.
Για τον Peirce η τρι-σχεσιακή δομή της σημειωτικής διεργασίας
είναι «φυσικό αντικείμενο» που συμβαίνει στον φυσικό κόσμο.
Ενώ, όμως, τα δομικά στοιχεία και οι δράσεις/ενέργειες τους [
Σημείο - Αντικείμενο του Σημείου - Ερμηνευμένο ] έχουν υλική
ύπαρξη και επιφέρουν υλικές συνέπειες στον φυσικό κόσμο, η
σχέση τους είναι άυλη. Η άυλη σχέση, των υλικών αντικειμένων
που δομούν τη σχέση, εμφανίζεται ανάμεσα στα υλικά
αντικείμενα. Με βάση τα παραπάνω ο ανθρώπινος νους που είναι
σημειωτικά δομημένος, σύστημα, δηλαδή, τριαδικών σχέσεων,
αποτελεί ένα άυλο φυσικό «αντικείμενο» που δρα με υλικό τρόπο
4