ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

γλωσσική εκφορά δηλώνονται με έναν κοινό όρο, τη λέξη “λόγος”,
σε αντίθεση με άλλες γλώσσες, όπως π.χ τη Λατινική, όπου
γίνεται διάκριση μεταξύ ratio (reor) και oratio (oro).
Θεωρία του μπιχεβιορισμού
Την άποψη του Πλάτωνα υιοθετούν τον 20ο αιώνα οι
συμπεριφοριστές, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Watson, οι οποίοι
υποστηρίζουν ότι η σκέψη είναι υποφωνηματικός λόγος, με την
έννοια ότι όταν οι άνθρωποι σκέφτονται δεν επιτελούν τίποτα
άλλο από τη λειτουργία του εσωτερικού διαλόγου. Η υποφωνούμενη
γλώσσα θεωρείται δομικό στοιχείο, αν όχι ταυτόσημο,
της σκέψης, άρα η σκέψη υπάγεται στη γλώσσα ως μία από τις
ποικίλλες εκφάνσεις του εκτεταμένου ρεπερτορίου της. Οι πρώτες
αμφισβητήσεις αυτής της άποψης ξεκινούν από τους Smith,
Brown, omas, Goodman (1947), μετά από πειραματικές έρευνες
που διεξήγαγαν σε άτομα με μυϊκή παράλυση. Κατά τη διάρκεια
των πειραμάτων, το άτομο που βρισκόταν σε κατάσταση μυϊκής
παράλυσης και δεν ήταν σε θέση να εκτελέσει καμιά απολύτως
μυϊκή κίνηση (ούτε και αρθρωτικές κινήσεις), μπορούσε να
κατανοεί τι συνέβαινε γύρω του, να θυμάται και να σκέφτεται. Η
σκέψη, σε αυτή την περίπτωση, αποδείχθηκε ως μια εσωτερική
λειτουργία, η οποία δεν σχετίζεται με άλλες κινητικές λειτουργίες
(φωνητικές πραγματώσεις), αλλά υφίσταται ανεξάρτητα από
αυτές (Cohen, 1983, Anderson, 1985). Ακόμη, σύμφωνα με τη
θεωρία ανάλυσης της γνωστικής αναπαράστασης, οι μνημονικές
αναπαραστάσεις που αποθηκεύονται στη μνήμη δεν είναι οι λέξεις
καθεαυτές, αλλά η αφηρημένη αναπαράσταση του σημασιολογικού
περιεχομένου των γλωσσικών πληροφοριών
(Anderson, 1985).
Η θεωρία της εξάρτησης της γλώσσας από τη σκέψη
Στον αντίποδα της θέσης που υποστηρίζει την ταύτιση γλώσσας
και σκέψης βρίσκεται η θεωρία της εξάρτησης της γλώσσας από
την σκέψη. Πρόδρομο αυτής της θέσης μπορούμε να θεωρήσουμε
τον Αριστοτέλη που υποστηρίζει ότι η γλώσσα καθορίζεται από
118