ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

χρόνος είναι αυτός που συνδέει την ιδέα με την ύλη ή,
εναλλακτικά, ο χρόνος είναι το φάσμα. Η λογική του χρόνου είναι
σπειροειδής και έτσι η φορά του φάσματος εναλλάσσεται, αενάως,
από την ιδέα στην ύλη και από την ύλη στην ιδέα. Από την αέναη
εναλλαγή ύλης-ιδέας όχι απλώς μεταμορφώνονται και οι δύο
μορφές έκφρασης του Κόσμου, αλλά η κάθε μία μεταβολίζει την
άλλη, και έτσι το μείγμα των αντιθέτων συνιστά τον Κόσμο, ως το
Σύνολο όλων των συνόλων-κόσμων. Έτσι, η γλώσσα αποτελεί ένα
διφορούμενο και αμφί-πλευρο “είναι”, το γλωσσικό “είναι” συνδιαμορφώνεται
εν τω γίγνεσθαι.
Ας “κλείσουμε” με μια τελευταία επισήμανση, η οποία, έχει
ανθρωπολογικές και ψυχαναλυτικές αντηχήσεις: Η συμβολική
λογική της γλώσσας ανθρωποποιεί τον άνθρωπο, μα ταυτόχρονα
του στερεί τη δυνατότητα να Γνωρίσει τον Κόσμο, και αυτό γιατί η
γλώσσα ταξινομεί, κατηγοριοποιεί, τον Κόσμο, δηλαδή σχηματίζει
- κατασκευάζει κόσμους που παράγουν γνώσεις. Λόγω, ακριβώς,
αυτής της εγγενούς αντίφασης του γλωσσικού “είναι”, αναδύεται η
επιθυμία για γνώση-νόημα και η επιθυμία για “Είναι ως ολότητα”
που μετουσιώνεται σε επιθυμία για το Ένα. Οι πολλαπλοί κόσμοι
της γλώσσας και η γλώσσα των πολλαπλών κόσμων, όπως,
νομίζουμε, διαφάνηκε στις αναλύσεις που επιχειρήσαμε, χαρτογραφεί
τη σύσταση του Ενός, ως αμιγώς πολλαπλού. Δηλαδή, το
Ένα εκ-φαίνεται πολλαπλώς ως οργανωμένοι κόσμοι και οι
οργανωμένοι κόσμοι δομούν το Ένα, νοούμενο ως η απεριόριστη
σχεσιοδυναμική των οργανωμένων κόσμων, οι οποίοι διέπονται
από ανοικτότητα και χρονικότητα.
...
116