ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

Ιδέα ή, διαφορετικά, η Ιδέα και η Ύλη είναι η μορφή και το
περιεχόμενο μιας ενιαίας και αδιαίρετης κοσμικής πραγματικότητας.
Θα λέγαμε ότι Ιδέα και Ύλη είναι συμπληρωματικές
όψεις του Πραγματικού.
Στη μέχρι τώρα ανάλυσή μας, εντοπίσαμε μια σειρά δυαδικών
αντιθέσεων, οι οποίες οργανώνουν το φιλοσοφικο-γλωσσολογικό
στοχασμό. Ας τις κωδικοποιήσουμε: Γλωσσικό “είναι” - γλωσσικό
“φαίνεσθαι” ή “Ίδιο - “Πολλαπλό” ή “Υπερβατολογικό” -
“Εμπειρικό” ή Ορθολογιστικός νους -σωματοαισθητηριακή
εμπειρία. Βέβαια, στις παραπάνω δυαδικές αντιθέσεις, ο ένας
πόλος της αντίθεσης έχει “προνομιακή αντιμετώπιση” από τους
υποστηρικτές των αντιτιθέμενων θέσεων.
Η Οντολογία της Γλώσσας και κβαντική φιλοσοφία
Η οντολογική δομή της γλώσσας συγκροτείται από το νόημα της
εμπειρίας μας. Η γλώσσα είναι το αντικείμενο της γλωσσολογίας
και της φιλοσοφίας της γλώσσας, αλλά το αντικείμενο το
κατασκευάζει η οπτική γωνία θεώρησής του. Η θεωρία για τη
γλώσσα έχει ερμηνευτικές και ιδεολογικές διαστάσεις, και αυτό
γιατί η θεωρία αποτελεί νοητικό “υλικό”, πολιτισμικής φύσης.
Θεωρούμε ότι οι φιλοσοφικο-γλωσσολογικές διαμάχες για την
οντολογία της γλώσσας, διέπονται από τη σκέψη των Νεώτερων
χρόνων, όπου επικρατούσε η Νευτώνεια ντετερμινιστική Φυσική,
ο Καρτεσιανός δυισμός ανθρώπινης νόησης και φυσικού κόσμου,
και το Καντιανό γνωσιοθεωρητικό “Παράδειγμα” της σχέσης
υποκειμένου-αντικειμένου. Βέβαια, η συμβολή των φιλοσοφικογλωσσολογικών
θεωριών, που διατυπώθηκαν στο πλαίσιο των
Νεώτερων Χρόνων, στην κατανόηση του γλωσσικού “είναι” είναι
σπουδαία.
Θα επιχειρήσουμε, όμως να υπερβούμε (;) τις διαμάχες και να
διερευνήσουμε τις δυαδικές αντιθέσεις που έχουν αναπτυχθεί.
Πρώτα από όλα στα πλαίσια της κβαντικής φιλοσοφίαςκοσμολογίας,
η οικεία υπόθεση για την ύπαρξη ενός Αρχιμήδειου
σημείου αναφοράς καθίσταται απατηλή. Σε αντιδιαστολή με τη
110