ΟΙ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΡΠΟΥΖΟΣ

06. Η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Η ορθολογιστική θεωρία για τη γλώσσα και οι
φιλοσοφικές της προεκτάσεις
Σύμφωνα με την ορθολογιστική θέση για τη γλώσσα, η οποία
παρουσιάζει διαφορές και αποκλίσεις στους διάφορους θεωρητικούς,
το γλωσσικό “είναι” θεμελιώνεται σε μια αρχετυπική
δομή ή μια μητρική δομή, η οποία παράγει την πολλαπλότητα των
γλωσσικών συστημάτων και των γλωσσικών εκφράσεων. Το
γλωσσικό “φαίνεσθαι”, η πολλαπλότητα των γλωσσικών συστημάτων,
δεν αποτελούν παρά εκφάνσεις της πρωτογενούς δομικής
μήτρας, του γλωσσικού “είναι”, και αυτό μπορούμε να το
αντιληφθούμε αν, μέσω της λογικής ανάλυσης, προβούμε σε
νοητικές αφαιρέσεις, αν, δηλαδή, αναχθούμε από τις επιμέρους
διαφοροποιήσεις και αντιθέσεις στα καθολικά γνωρίσματα που
διέπουν όλα τα γλωσσικά συστήματα.
Από τα παραπάνω συνάγεται λογικά ότι ο Ανθρώπινος
Πολιτισμός και ο Κοινωνικός Λόγος, στη διιστορική τους εξέλιξη,
θεμελιώνονται σε μια υπερβατολογική νοητική δομή, η οποία
αντιστοιχεί στο γλωσσικό “είναι”. Ποιά είναι όμως η σχέση του
Υπερβατολογικού με το Εμπειρικό στοιχείο; Αν απορρίψουμε τη
σχέση, όπως άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζουν οι παραπάνω
στοχαστές, τότε αποδεχόμαστε μια αναγωγιστική εξήγηση, την
οποία θα χαρακτηρίζαμε Οντολογικά και μεταφυσικά δυιστική.
Αυτή η εξήγηση αναγάγει τις πολλαπλές γλωσσικές φαινομενικότητες
που έχουν υλική υπόσταση στην Ενιαία Γλωσσική
πραγματικότητα που συνιστά Ιδέα-Σύμβολο. Η Ιδεοθεωρία του
Ορθολογισμού δεν αποτελεί Ιδεαλισμό αλλά Ρεαλισμό, μιας που
υποστηρίζει, ως Πραγματικό, το Ιδεατό. Η Οντολογία της
Ορθολογιστικής-Νοησιαρχικής θεωρίας, αντιστρέφει το
διανοητικό σχήμα του κοινού νου που αποδέχεται ως Πραγματικό
το Υλικό και την Αισθητή του Ύπαρξη. Στην Ορθολογιστική θέση,
το Υλικό και η Αίσθητή του Ύπαρξη αποτελεί το ανάπτυγμα της
108