POST SCRIPTUM 2_2022_16_Wydanie specjalne_Ukraina

E l ż b i e t a A d a m i e c
***
pod źdźbłami traw kryje się wczoraj
a także umarłe milczące motyle
przekładające książki na półkach omijające cytaty z szaleńca
obłok w wazonie staje się zarysem chwili
kwiatem kaleczącym jak róża
myślę ciebie oraz wszystkie stworzenia na niebie i ziemi
wiatr który delikatnie trąca Anioła zmęczonego człowiekiem
myślę mijającą zimę i świat przebiśniegów skazanych na tęsknotę
wilgotną od obiegu krwi ziemię rankiem ścina mróz łuszczy starość
błyszczące oczy dzieci opowiadają o dniach nie przestających płakać
i zamkniętych drzwiach o słońcu które opowiada kłamliwe bajki
kołysząc siebie miłość ukryci w leprozorium liczymy gwiazdy
kot niesie na grzbiecie jutro i przygląda się późnym marcom
oraz kredkom rozrzuconym w nieładzie
kreślącym nagą kobietę
płaczemy rozsyłając telegramy o treści:
umarli śpią tak mocno że rano nie wstaną
wsiąkają w ziemię
Anna z kropli, które wydają się być czerwonymi plamami –
z soku malin? a może wiśni? – wyłuskuje uśmiechy i łzy.
Nie, to jednak jest abstrakt krwi.
Chciałaby ukryć się, w którymś ze światów, być może w tym,
gdzie nie ma ruin, a mężczyzna rozbiera kobietę. Dotykając jej
ciała mówi:
– Kocham cię, urodzimy dziecko i ono będzie miało swoją religię
i swoje zakochanie, pozna strukturę jednego słowa, niezabijanie.
Wiem, wiem… wierzę, że nikt nie zwróci uwagi na niegramatyczność
zbitka słów, skoro istnieje – zabij!
To gdzieś głęboko musi być schowane – niezabij!
Kobieta wlewa serce w miasta, które są diabelsko głośne i dlatego
punktowo przybierają kolory ognistych języków. Annie nie
udało się utulić dziecka, śliniącego się psa ani lalki leżącej pod
stopami. Już wie, że ból bierze się z lęku, dlatego nie wspomina
o tańcu barwnych języków. One przywdziały szatę, która ma
twarz bezgranicznego zdumienia, smutku i krzyża z Jeruzalem.
Dopiero teraz Anna zauważyła, że jej ciało jest samotne, obolałe
i przechadza się tam i z powrotem po zabytkowym centrum
miasta, którego zaraz nie będzie. Chciałaby być porzuconą laką,
znaleźć się w objęciach drugiej samotności i uwierzyć, że cegła i
próg, pęknięty na pół, to jest jej dom. Anna dotyka spojrzeniem
tych, którzy przyjdą, ocala słowa, których nie można rozszyfrować,
rozgląda się za mądrością pieśni i czeka, aż pojawi się
dżingiel dźwięków, który dotknie mur czasu i zbuduje księżyc,
płodną ziemię, słońce i ziarno umierającej wyobraźni.
Anna zatyka uszy, głuchnie od krzyku alarmów i mroku rzek
krwi.
Do koszyka zbiera wiersze napisane do lub dla ciebie i cicho
powtarza:
– Jest w nich miłość. W nich jest, skoro nie ma jej w zastygłej
brunatnej kropli krwi.
Anna spogląda na bezkresny widnokrąg, czeka aż na jej kolana
opadnie lekkie pióro Feniksa.
72
72 POST SCRIPTUM