POST SCRIPTUM 2_2022_16_Wydanie specjalne_Ukraina

B e a t a K u l a g a
TAK BYWA
K a r o l M a l i s z e w s k i
W DNIU KOBIET
najbardziej chciałabym,
żeby ich coś zatrzymało,
żeby się rozprzęgło,
spełzło z twarzy mocne postanowienie,
żeby im ropa wyszła bokiem,
puścił się gaz,
żeby ocknęli się w rozmarzłym błocie,
mówiąc jeden do drugiego,
ej, Saszka,
co my tu robimy
S t a n i s ł a w K r u s z e w s k i
znów przyszedł czas
ziemi w cenie
DOM
kruchych murów i ognia
kiedy chleb smakuje jak nigdy
a twoja ciepła ręka za całą miłość
taki czas
modlitwy o pokój
niepodpisanych grobów
obcych z karabinami na pustych ulicach
wszechobecny dym
swąd
świat nie świat
dom bez dachu nad głową
jakby już innego miało nie być
Znów niebo spłonęło bezkresną czerwienią
nieśmiałych słonecznych promieni,
co gładzą twarzyczkę, spijając łzy słone.
Dokładnie tak było rok temu:
trzy świece na torcie, rodzice, wujostwo,
moc życzeń:
– Byś była szczęśliwa…
I łzy na policzku:
– Ziepsuła się lala!
– Już nie płacz, córeczko, tak bywa.
A potem – wybuchy, świat chwiał się w posadach.
I znów po policzku łza spływa:
– Bo tatuś… nie wraca…
A mama tuliła:
– No cicho, już nie płacz, tak bywa…
W niewielkiej torebce zamknęła szmat życia,
łzy z trudem w krtani ukrywa,
chwyciła za rączkę:
– Musimy uciekać.
– Dlaczego, mamusiu?
– Tak bywa…
Kropelką po buzi dziś toczy się słońce,
w serduszku głos się odzywa,
choć mama nie żyje (ktoś konwój ostrzelał):
– Tak bywa, córeńko, tak bywa…
W a n d a D u s i a S t a ń c z a k
MAMO
(Darii, Polinie, Anastazji…)
schowało się słońce
już się do mnie nie uśmiecha
tak zimno i smutno i strasznie
przepraszam za to rozlane mleko
i nie posprzątane zabawki w środę
mamusiu nie gniewasz się tulisz
jaki słony masz dziś policzek
myślisz że słońce też
kiedyś mi wybaczy
POST SCRIPTUM
69