poesia 40 ebk

1

2

Στο μονάκριβό μου
Aθήνα 2021
3

4

Απέραντη γαλάζια μου θάλασσα
Μπροστά μου
Η υπέροχη, απέραντη γαλάζια θάλασσα
Εγώ βλέπω το πρόσωπό σου!!
Η θάλασσα έγινε χρυσή...
.. μαβιά και ρόδινη..
Εγώ εξακολουθώ να βλέπω εσένα
5

6

…της θλίψης του
Αστέρι μου, γιατί νταουνιάζεις;
Βγές έξω στον ήλιο,
Σκασ΄του ένα χαμόγελο-από ΄κείνα
Τα λαμπερά σου
Και κάνε τον σκόνη..!!
7

8

Εσύ,
Που την προσέγγισες γλυκά
μ΄ ένα φλέρτ τρυφερό, ευαίσθητο, ρομαντικό...
και συγχρόνως
δυναμικό, απαιτητικό, διεκδικητικό...
και τη γοήτευσες..!!
την έκανες να σ΄ερωτευθεί.
Να πετάξει στ΄αστέρια,
Να βυθιστεί στην απόγνωση
Να φλερτάρει με την τρέλλα...!!
Εσύ,
Που τώρα αποχωρείς
Πώς μπορείς να μιλάς για μοναξιά...;
9

10

Της πανσέληνου Ι
..έχει πανσέληνο απόψε λατρεμένο μου!
..πήρες τα φιλιά σου;
..θυμίσου:
Κάθε φορά που κοιτάζεις το φεγγάρι,
Όπου κι αν βρίσκεσαι,
Όπου και να ΄μαι..,
Το ίδιο φεγγάρι θα κοιτάμε...
Και πάντα-για πάντα
θα σου φέρνει τα φιλιά μου..!
11

12

Της πανσέληνου ΙΙ
Η δική μου πανσέληνος απόψε στο Δούναβη
Καθρεφτίζεται.
Πού αλητεύει η δική σου;
Σε λίμνη κατακόκκινη του πάθους,
Σ΄αγριεμμένη θάλασσα της αμφιβολίας,
Σ΄ερημικό ακρογιάλι ήρεμο
Της μοναχικότητας σου..;
...σου ΄δωσε άραγε
Τ΄αποψινά σου φιλιά;
13

14

Προς τη λήθη
Βουνό τεράστιο εμπρός μου..
Ο Παρνασσός.
Στο πρωινό φως στιλπνός…
Οξύ ανάγλυφο
που στην κόψη του
το καλοκαίρι ακονίζει τις μεταλλικές πτυχές του…
…Οι ρώγες των δαχτύλων
αναρριγούν στο συρτό άγγιγμα
πάνω στο βελούδο που του φόρεσε το δειλινό…
Κι αυτές οι αχτίδες της θύμησής σου,
Στιλπνές-Βελούδινες,
αχνές και τρισδιάστατες,
Στιλέτα-Τριαντάφυλλα
Διαρκώς να τριγυρίζουν γνέφοντας διφορούμενα …
..Κι ύστερα,
η θάλασσα, η λατρεμένη μου αγκαλιά…!!
Στο βάθος της εκεί-μακριά,
άσπρο πανί αχνοφαίνεται
Η λήθη είναι που έρχεται αρμενίζοντας αργά
ή τ΄όνειρο που φεύγει;
15

16

Από- γνωση
Στου μυαλού μου τους λαβύρινθους τριγυρνάς αδιάκοπα
Νύχτες και μέρες ατέλειωτες…
Σε χάνω-με βρίσκεις..!
Σε αγνοώ-σε γυρεύω αδημόνως…
Σ΄ένα αέναο κρυφτό-κυνηγητό, παιχνίδι
Επιβίωσης-Επιβεβαίωσης.
…Δεν σ΄έχω δεί τελευταία,
μόνο νοιώθω έντονα την παρουσία Σου,
Μικρή – Τεράστια…!
Φοβάμαι, Ελπίζω…
Δεν ξέρω κάν ποιος απ΄τους δυό μας είναι ο Μινώταυρος
Και ποιός ο Θησέας…
17

18

Με θέα στην αγάπη..
...για το facebook λες;
δεν είναι κανονικό ΄΄προφίλ΄΄ αυτό ψυχή μου..
...κλειδαρότρυπα είναι
Με θέα στην αγάπη..!!
19

20

επι...εμ-μονή μου
Εδώ θα μείνω..!
..μέχρι να γεμίσει η θάλασσα μ΄αστέρια..
Θα μείνω εδώ,
μέχρι το φεγγάρι να μουλιάσει
στο ζαφείρι της …
θα κολυμπήσω ακάματα
πάνω στο φωτεινό μονοπάτι που της έγραψε,
ώσπου να συναντήσω την αυγή
ντυμένη στα τριανταφυλλένια της…
...μαζί να βάψουμε
τη θάλασσα,
τον ουρανό,
τα ξαναμμένα μάγουλα
και την καρδιά σου...
21

22

Υπέρβαση
Γκρέμισε τα πρέπει του ασήμαντου δυνάστη υποβολέα
Ορμητικά εισβάλοντας με τα πανίσχυρα τρυφερά σου θέλω!
..για να δικαιωθούν οι νύχτες
Της αναμονής
Για να εδραιωθεί εδώ το παντοτινό καλοκαίρι σου..
Να βιώσουν τα κορμιά τη γλυκιά οικειότητα
Που λαχτάρισαν
Να μερέψουν οι νύχτες
Να γιατρευτούν οι ζόρικες-ασθενικές μέρες της προσμονής
Να χαλαρώσεις στις ατέρμονες δίνες του πάθους...
Να βυθιστείς στους πρωτόγνωρους ωκεανούς
Της ηδονής,
Της ΄Υπαρξης..!!
Να ζεσταθεί το είναι σου στη θαλπωρή
Του μαζί..
Τέλος να γράψεις,
Ορατό πανταχόθεν
Με τεράστια γαλάζια γράμματα
που συλλαβίζουνε ΄΄ νέα αρχή΄΄
Εσένα να δεις επιτέλους, στον καθρέφτη
των επιλογών,
Της επιθυμίας ...της λύτρωσης
23

24

Σ’ αναζήτησή του
Λαμπερός ο χειμωνιάτικος θαλπερός ήλιος πάνω,
τη μαριόλα πολυγάλαζη εκεί κάτω θάλασσα φλερτάρει..
...ζηλεύω, αναπολώ, βυθίζομαι, σωπαίνω,
... επανέρχομαι..
στον λιόβρεχτο ναό του Ποσειδώνα σε γύρευα το μεσημέρι.
Στις δώδεκα, στις δύο...
Στο μαβί δειλινό του ανεκπλήρωτου σε συνάντησα.
25

26

Λαμνοκόπι
Ο Έρωτας λάμνει
Στου ανεκπλήρωτου τα πελάγη ακούραστος
Βδομάδες, μήνες τώρα...
Δυό πλήρεις περιστροφές γύρω απ΄τον ήλιο
Και βάλε...
Ονειρεύεται
Καταγάλανους ουρανούς
με μικρούτσικα ρόδινα σύννεφα....
Ατλαζένια νερά
που καθρεφτίζουν φεγγάρια
ολόγιωμα, αβασίλευτα...
27

28

Λύτρωση
Ν΄αναδυθώ απ΄το βυθό σου ονειρεύομαι
πιέζει αφόρητα της προσμονής το βάρος.
Ν΄απαλλαγώ απ΄τα βράγχια της απέλπιδας επιμονής.
της κάθαρσης το ανόθευτο οξυγόνο ν΄ αναπνεύσω.
Ν΄ αφήσω πίσω μου τα λέπια της μάταιας υπομονής
ελπίζοντας γοργόνα σου να γίνω…
Δελφίνι έχω γεννηθεί,
ζευγαρωμένο αιώνια μ΄αγάπη και με τρυφερότητα,
λατρευτικά και με στοχαστικότητα σε υπέροχα ντουέτα,
πότε να κάνω υπέροχες περιστροφές μαζί σου στον αέρα
και πότε στο βυθό της ηδονής να καταποντιζόμαστε...
Με κούρασε ο ρυθμός κι οι ρίμες της αδιαφορίας.
Η ομοιοκαταληξία της αόριστης υπόσχεσης με γέμισε ουλές..
Δεν γίνεται στο ίδιο ποίημα να πρωταγωνιστήσουμε
29

30

Στα δίχτυα του
Ο Έρωτας!!
Αυτός σε κάνει να πετάς…
Και να χαμογελάς.
Και χαζό σε κάνει!
...τόσους ατέλειωτους μήνες τώρα,
Ηλίθια..!!
31

32

Ανεκπλήρωτο
Το ανεκπλήρωτο
Που ρέπει στην εξιδανίκευση
Των τρυφερών ονείρων,
Της λάγνας πεθυμιάς..
Του φιλιού που δεν γεύτηκες...
Της μυρωδιάς του δέρματος,
Που ποτέ ανάμνηση
δεν έγιναν.
… Κι εκπίπτει
στο απωθημένο
Της αέναης προσμονής,
Της απαιτητικής ικεσίας
που μειώνει το είναι σου
Και το μέλλον απομακρύνει.
33

34

Στη σκέψη του
Στο πρώτο άγγιγμα,
χαμόγελο αισθησιακό
τα ζουμερά της χείλια ντύνονται.
Οι ρώγες της, πύργοι μανιάτικοι ορθώνονται
έτοιμοι για τη μάχη.
Πάλλονται τα λαγόνια της
σαν δέρμα ταραμπούκας αφρικάνικης
που δάχτυλα έμπειρα χτυπάνε
σε ηδονικό ρυθμό.
Στο δεύτερο,
τα σκέλια της αποχωρίζονται
αποκαλύπττοντας τον τρυφερό δρυμό της εκεί κάτω
καθώς ανοίγουν ένα-ένα
τα πέταλα του δροσοσταλισμένου ανθού της
έτοιμο να τον δεχθεί, να τον καλωσορίσει εντός της
σαν σαρακήνια καρνιβόρα σαγηνευτική,
να τον καταβροχθίσει.
35

36

Απωθημένο
Η απόσταση της κόλασης απ΄τον παράδεισο;
Όσο ένα φιλί.
Αυτό που ποτέ δεν γεύτηκες...
37

38

Πάθος
Το πάθος αγάπη μου
δεν ζει στο insta και το messenger
...η προσωπική επαφή γεννάει το πάθος
που δημιουργεί την ανάγκη
και φέρνει την επιθυμία,
τη λαχτάρα, τον πόθο, την τρυφερότητατον
άκρατο ρομαντισμό ...
που φέρνουν την ολοκλήρωση του έρωτα
39

40

Της Άνοιξης μέρα
Ησημερία στο ημερολόγιο,
στη φύση
στην καρδιά μου..
Ανθίσανε οι τοίχοι,
πολύχρωμα σονέτα και στιχάκια ευωδιαστά
ντυμένα μελωδίες, οικείες και παντοτινές..
Πόσο λαχτάρισα
Το τρυφερό καλοκαίρι σου..!
41

42

Άν έρθεις
Άν έρθεις,
Εγώ θα είμαι...!!
Στολισμένη μ΄ όλα τα λούσα και τα φτιασίδια.
Και τη λαχτάρα μου και την υπομονή θα φορώ.
Γιορτινό θα ΄ναι στρωμένο το τραπέζι
Με τ΄ακριβά και τα πολύτιμα....
Με τη μαλαματένια προσμονή,
την κρυσταλλένια κατανόηση,
τις ακριβές του πόθου πορσελάνες μου,
την αργυρένια πολυδάπανη τρυφερότητα
και μ’ όλα τα φώτα της καρδιάς αναμμένα.
43

44

Εισαι....
Γιά μένα,
Είσαι...
οι στίχοι οι πιό εκφραστικοί,
μοναδικοί κι΄ανεπανάληπτοι
σε λέξεις που ποτέ κανείς δεν πρόφερε.
...κι η μουσική μαζί,
ουράνια, θεϊκή σαν πυροτέχνημα,
σαν πρωινό εκρηκτικό, ροδοπυρπολημένο,
σαν δείλι τρυφερό, αισθαντικό,
σ’ένα τραγούδι ονειρεμένο και γλυκότου
δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μου η καύλα.
45

46

Παρουσία κι ανάμνηση
Του κόσμου όλο τ΄ασήμι
σ΄ αυτή τη θάλασσα έπεσε,
σ΄αντικαθρέφτισμα του μολυβένιου ουρανού.
Νησιά κατάφυτα τα όνειρα
να διακόπτουν τη μονότονη ομορφιά.
Ιστιοφόρα με ορθάνοιχτα πανιά
να ταξιδεύουν τα φιλιά
που ακόμα δεν αξιώθηκαν λιμάνι απάνεμο
στα δυό σαρκώδη, ερωτικά σου χείλη
λατρεμένο μου...
47

48

Χειμώνας στην ψυχή
Βάλτωσαν οι ζωές μας
Οι ψυχές μας μάτωσαν
Σ΄ένα χειμώνα παγερό παγιδευτήκαμε
...οι παπαρούνες μάδησαν
Οι μαργαρίτες πάγωσαν
Τα ολόγιομα φεγγάρια σβήσαν
Κι έγιναν ανάμνηση
Που σκότωσε το όνειρο για τ΄αύριο
...εμείς-κι οι δυό,
Ο καθένας μόνος του,
Στην άκρη του γκρεμού
Το βάραθρο της θλίψης ατενίζουμε
49

50

Στέρηση
Ζηλεύω!!
Αυτή που βιώνει το βλέμμα σου τώρα.
Το βλέμμα το απόλυτα τρυφερό
κι αδηφάγο συνάμα.
Το βλέμμα που ξεχείλιζε λατρεία, πόθο
και ικεσία παράλληλα.
Που μ’ έκανε να νοιώσω
Η Γυναίκα..
στο σύμπαν η πιό επιθυμητή.
Όσα βλέμματα κι αν έζησα,
γλυκά, τρυφερά,
παθιασμένα και λαίμαργα,
αβρά κι ανυπόμονα..
με άλλα τόσα πολλά κι αν βρεθώ,
κανένα δεν θα΄ναι Εσύ.
51

52

ψυχή μου
...είσαι κουκλί ΄΄παντός καιρού΄΄
...ακόμα και θλιμμένο, με καθηλώνεις...
σε κοιτάζω με τις ώρες....
να σε κάνω χαρούμενο θέλω, ευτυχισμένο...
...να σε πάρω μιά ζεστή, τρυφερή αγκαλιά..
ν΄αφουγκραστώ τους χτύπους της καρδιάς σου..
να νοιώσω την ανάσα σου, τη γλύκα σου να γευτώ...
να σε λατρέψω κι άλλο, ακόμα πιό πολύ
...πιό πολύ...πέρα απ΄τα όρια...
...κι απ τον ίδιο τον έρωτα πιό πέρα...
53

54

Απελπισία
...κι αυτή η ανελέητη, πανέμορφη πανσέληνος
που ανέτειλε απόψε
να μου γυρνάει με λύσσα το μαχαίρι στην πληγή...
55

56

Θλίψη
και στο ΄χα πει, μα....
τούτη εδώ, η θλιμμένη μπλε πανσέληνος απόψε
στα δάκρυά της πνίγηκε..
τα συννεφένια πέπλα μούσκεψε
που σκέπαζαν τα μάτια της...
τη δύση του παραμυθιού μας να μη βλέπει...
57

58

Απογοήτευση
...κι εγώ, περίμενα τη νύχτα...
ν΄ανάψω τα βεγγαλικά να σε υποδεχτώ!!!
59

60

Σαν Πηνελόπη
...ξέρεις πολύ καλά πως δεν αρκεί...
τόσος χρόνος-τόση ψυχή...
τόσο λίγο.. .
61

62

του εγωισμού του
...αφού δεν μ΄αγαπάς γιατί πενθείς???
κι αν μ΄αγαπάς τί περιμένεις...
μεγάλη πίκρα ο εγωισμός
και μοναξιά και απουσία...
και νύχτες αξημέρωτες χωρίς φεγγάρι
κι αγάπες στερημένες, δίχως αγκαλιές...
63

64

Εξομολόγηση
..στη ζωή μου,
δύο πράγματα λάτρεψα:
τη θάλασσα
κι εσένα-εσένα πιό πολύ...!!!
...χωρίς θάλασσα
δεν μπορώ να ζήσω...
65

66

Μοναξιές
ξεκόλλα...
πού είναι το παντοδύναμο εφηβάκι μου
που γκρέμισε το σύμπαν του
γιά την αγάπη ????
...παραίτηση...χάος...απουσία...?????
Έχεις τη δύναμη...
βάλε το θέλω σου – το διαθέτεις...
δεν σου ταιριάζουν οι ήττες...
σου πάνε τα χαμόγελα-σετάκι με την ευτυχία...
...αγάπη κι εγωισμός μαζί δεν πάνε.
...περιμένω τη λάμψη σου, φωτεινή μου μέρα...!!!
67

68

Υπόσχεση
Θα έρχομαι...
κάθε φορά που δραπετεύω απ΄την αβάσταχτη απουσία σου
να τα λέμε γλυκά
κάτω απ΄το υπόστεγο της τρυφερότητας
κι αν δεν φοβάσαι να βραχείς,
περίπατο θα κάνουμε πιασμένοι χέρι-χέρι
να μας δροσίζουν οι σταγόνες της αγάπης
..να έρχεσαι κι εσύ
σαν ξεγλιστράς από τον πόνο και το πείσμα
όταν το σώμα σου λαχτάρισε το άγγιγμα
και η ψυχή σου δίψασε γι΄αγάπη..
69

70

Απο-χωρισμός
Τα πιό λαμπερά χαμόγελα
στο βλέμμα σου
τα ΄χεις αφήσει εδώ-σε μένα...
τώρα, θαμπός πορεύεσαι...
λειψός, όπως κι αν στέκεις...
φυλάω εγώ το θησαυρό
στης θύμησης τα βάθη
μην τον αγγίξει η σκοτεινιάη
ιεροσυλία...
ελπίζοντας να θυμηθείς
που τα ΄χεις ξεχασμένα
πριν σε προδώσει γι΄ άλλη μιά φορά
το πείσμα του φευγιού σου..
71

72

Αύριο...
..κι ύστερα,
η γλύκα έγινε απουσία
αδιαφορία η τρυφερότητα...
η ευαισθησία έγινε αγένεια
κουρελιασμένο άλλοθι ο ρομαντισμός...
Στο εξής λοιπόν γιά πάντα,
Θα μ΄έχεις κάπου εκεί κοντά...
το μέτρο σύγκρισης θα είμαι
που δυστυχώς-και για τους δυό μας
θα μαρτυράει το έλλειμμα...
73

74

..πληγές
δεν είμαστε, παρά
πληγές που πασχίζουμε
την άνοιξη να φέρουμε
λίγες σταγόνες απ΄το αίμα
να βάψουμε τις παπαρούνες κόκκινες
ο πόνος μας,
να γίνει μαργαρίτες-μ΄αγαπά δεν μ΄αγαπά
κι οι στεναγμοί μας
χελιδόνια ξένοιαστα
που ζωγραφίζουν στον αέρα σύμβολα αγάπης
με αόρατες γραμμές
75

76

Συνειδητοποίηση
καιρό μετά τον όλεθρο,
σαν καταλάγιασαν τα πάθη
και βρέθηκα ξανά μ΄ εμένα,
το σύννεφο της επιμονής καβάλησα
και κίνησα να σε βρω...
σαν σε συνάντησα,
αμφιβολίας και εγωισμού γωνία,
με της αγάπης το ραβδί που μαγικό θαρρούσα,
χτύπησα τρεις φορές το σύννεφο
βροχή να γίνει
να μας ξεπλύνει από το κρίμα και τον πόνο...
δεν ήταν η βροχή...
τα δάκρυά μας ήτανε
που γίνανε πλημμύρα..
77

78

Απόσταση
κι ο καιρός περνούσε..
κι εγώ λιγόστευα..
το πάθος πάλιωνε..
πολύτιμο κουρέλι το συναίσθημα..
πώς έτσι ξέχασες τη γλώσσα που μιλούσαμε;
...πασχίζω ατέρμονα, εξαντλητικά
ολημερίς κι ολονυχτίς
στην άδεια παρουσία σου
να μεταφράζω την ψυχή μου
ελπίζοντας...
79

80

Στα φεγγαρόφωτα και στα σκοτάδια
...στα κακοτράχαλα μονοπάτια
της ψυχής σε ψάχνω
μα δεν...
...ο Έρωτας
της ζωής μου
είσαι...
ανεκπλήρωτος...σπαρακτικά γλυκός...
οδυνηρά τρυφερός...απελπισμένος...
αδυσώπητος...
όσο υπάρχω μ΄αυτόν θα πορεύομαι...
στα φεγγαρόφωτα και στα σκοτάδια...
στα μανιασμένα κύματα και στις μπουνάτσες...
στ΄ανθισμένα πέλαγα και στα ξερονήσια του μυαλού
και της ψυχής ...
81

82

τόση απουσία
...και μόλις συνειδητοποίησα
το αδύνατο:
πού χώρεσε τόση αγάπη,
μέσα σε τόση απουσία;
τρόμαξα και το ΄βαλα στα πόδια...
σε ύπνο γλυκό, βαθύ, κατέφυγα
στ΄όνειρο του όπου μας πάει, μαζί...
και της παραμυθένιας, της ζωής μαζί...
για δυο ζωές- που είχες πει..
ή και για εκατόν δύο...
Η πιό γλυκιά καταστροφή...
Το τρυφερό σαράκι...
83

84

Παραδοχή
...και,
ξέρεις κάτι..???
...τελικά, ο μοναδικός έρωτας
στη ζωή μου είσαι-ο πραγματικός..!!!
Το λέω ανοιχτά-ξεκάθαρα-ωμά...
δεν κωλώνω...
δεν με αφορά το ΄΄περί΄΄...
Στο κάτω-κάτω, άν νοιώθεις το ίδιο,
στην ίδια θάλασσα κολυμπάμε...
αν όχι, ...και λοιπόν???
...ταπείνωση είν΄ο έρωτας-υποταγή
που λέει κι ο Χριστιανόπουλος στο ποίημά του ΄΄έρωτας΄΄ ...
ας πάρουν τα μυαλά σου αέρα λοιπόν..
ν΄ανεμίσει η σκέψη σου...
να δροσιστεί ο κατακαημένος εγωισμός σου...
85

ΣΎΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Αγγέλα (Αγγελική) Χαραλαμποπούλου,
γεννήθηκε στη Ναύπακτο και ζει στην Αθήνα.
Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,
έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην ΄΄Συμβουλευτική
Ψυχολογία΄΄ στο ΕΚΠΑ, ΄΄Κοινωνιολογία της Υγείας΄΄ και ΄΄Διοίκηση
Υπηρεσιών Υγείας΄΄ στην ΕΣΔΥ και Διδακτορικό στην Κοινωνική Πολιτική στο
Πάντειο.
Εργάστηκε σε θέσεις ευθύνης στο Υπουργείο Υγείας και στη Δευτεροβάθμια
Εκπαίδευση.
Παράλληλα, αρθρογραφεί στα Ηλεκτρονικό Μέσα.
Μετά από έξι επιστημονικά βιβλία, σχετικά με τα αντικείμενα της επιστήμης
της, ασχολείται με τη λογοτεχνική συγγραφή- μυθιστόρημα κυρίως και ποίηση.
86