Αποσπάσματα πανηγυρικού Ιωάννη Κυρίτση στον εορτασμό της Επετείου της Επανάστασης του Ολύμπου (Φεβρουάριος 2020)

Με την κεκτημένη εμπειρία που επισώρευσαν τα γεγονότα στα χρόνια που
μεσολάβησαν, μεταξύ των οποίων και η τραγική κατάληξη στην Κύπρο, θα
επικεντρώσει τη σκέψη του μαζί σας στο κεντρικό -κατά την άποψή του- σημείο που
αποτελεί και την πεμπτουσία του κειμένου:
Ἠναγκάσθημεν νά καταφύγωμεν εἰς τά ὅπλα, ἳνα ἀποθάνωμεν τουλάχιστον ὡς
ἂνθρωποι καί Ἓλληνες, ἐάν δέν μᾶς ἐπιτραπῆ νά ζήσωμεν ὡς ἂνθρωποι λογικοί καί
ἐλεύθεροι.
Αυτό το σπαρακτικό χειρόγραφο έφυγε με ένα λιτοχωρίτικο καΐκι που απόπλευσε
από τον Άι–Θόδωρο της Γρίτσας, μέσα στη χειμωνιάτικη θαλασσοταραχή (όπως
διασώζει η παράδοση), για να επιδοθεί στο ελληνικό Προξενείο και στα επτά
Προξενεία των Μεγάλων δυνάμεων στη Θεσσαλονίκη.
Δεν ξέρω πόσο αυτοί οι απλοί ναυτικοί, που αρμένιζαν με το καΐκι τους,
προσδοκούσαν μέσα τους στη βοήθεια των Μεγάλων της Γης ή απλά πίστευαν πως
πήραν του ήλιου το δρόμο -κατά πως γράφουν οι ποιητές- με το μόνο πράγμα που
τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο.
Ξέρω όμως καλά ότι μέσα στο φρεσκοσκαμμένο μνήμα του στη Ζάκυνθο ο Σολωμός
έψελνε πάλι τον Ύμνο του στην Ελευθερία:
Με τα ρούχα αιματωμένα
Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά
Να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.
Θα επανέλθω στο τέλος της ομιλίας μου στο ρόλο και τις παρεμβάσεις των Μεγάλων
για να ξαναψάλουμε μαζί με τον Σολωμό, το:
Μοναχή το δρόμο επήρες
εξανάλθες μοναχή…
Ωστόσο, για να ενδυναμώσω την ιστορική τεκμηρίωση (αφού τα κύρια γεγονότα αυτά
καθ’ εαυτά ακούστηκαν πολλές φορές πια και είναι σε όλους μας γνωστά) αναφέρω
ότι επικεφαλής του Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στην τουρκοκρατούμενη τότε