vefalılar 2

Emeksizliler ayrıcalıklı gençlerdi.
Malatya’da ilk kez kızlar orada sporla tanıştı.
Biz voleybolcular ilk kız sporcularıydık
Malatyanın.
Tabi bir de en çılgın, gözünü budaktan esirgemeyen
gençlik orada yetişti. Hepimiz
hayata tutunmayı öğrenmiş şekilde mezun
olduk.
Arkadaşlıklarımız bitmez halde, kaldığı yerden
bugünde devam ediyor. Kantindeki
hareketliliğimiz, birbirimize takılmalarımız,
korumacılığımız, lakaplarımız, tabi ilk sevdalarımız,
hepsi kantinde duruyordur eminim.
Okulun karşısındaki pastane her ne kadar
halka hizmet etse de, önce bir öğrenci
pastanesiydi. Okuldan veya antrenmandan
çıkan soluğu orada alır, bir masada sanki
yer yokmuş gibi üst üste yığılı vaziyette konuşurduk.
Birbirimizin nefesi daha o zaman
birbirine karışmış ki, bugün bile ayrılmaz olmuşuz.
Arkadaşlığın üst seviyede olduğu, dostlukların
kurulduğu harika bir okuldu Turan
Emeksiz Lisesi. Acaba bizden sonra hatta
bugün, öğrenciler bizler kadar haz almışlar
mıdır?
Benim üniversite yıllarım İstanbul’da çok iyi
bir üniversitede geçti ama ne İstanbul’da,
ne de o okulda Malatya’daki ortamı bulamadım.
Hiçbir tanıştığım insan Malatya’daki
arkadaşlarım kadar bana güzellik katmadı,
onun içindir ki çok özledim Malatya’yı, okullarımı,
mahallemi, sokağımı, anılarımı, gençliğimi,
hele de arkadaşlarımı.
Şimdi Malatya’nın yetiştirdiği o genç, bu
yaşta bile dimdik ayakta, aynı törelerle, aynı
sevgiyle, hayatını Malatyanın ona kattıklarıyla
yaşıyor. İyi ki Malatya’da büyümüşüm,
iyi ki sizlerin arasında olmuşum, selam size
benim güzel insanlarım.