vefalılar 2

FERRUH ERGİN DERGİMİZE ANLATIYOR
Yıl 1974 aylardan Haziran.
Malatyaspor Başkanı
Hüseyin Gencer (Hüseyin
ağa) beni Beşiktaş’tan,
Muharrem Algış’ı
Fenerbahçe’den, Erdoğan
Arıca’yı Orduspor’dan
transfer etti. 23 yaşımda
Malatya’nın yolunu tuttum.
Kurak topraklardan geçip
yemyeşil Malatya’yı görünce
şaşırdım. Sinan Pasajı’nda
yöneticinin dükkanında
”Hele çeşmeyi açta içerisi
serinleye” denince ne oluyor
dedim. Çeşmeden akan
su buz gibiydi. Malatya’nın
meşhur kernek suyu ile
tanıştım. Daha sonra tiryakisi
olduğum Çakı Kebap’ta
Abuzer abinin şiş kebabını
tattım.
Bana göre Malatya
doğonun en güzel,
en yaşanılır yeriydi.
Gençliğimin 3 yılını orada
geçirdim.
Takım muhteşem fakat
tesisler sıfırdı.
Hüseyin ağanın iş yerinin
çatısında Erdoğan ile
kalıyordum. Diğerleri otelde
yatıyorlardı.
Sahamız topraktı
ve zemin çok kötüydü.
Maçlarımızı full oynuyorduk,
ilgi çok fazlaydı fakat maddi
sıkıntı had safhadaydı. O
takım şampiyon olmalıydı,
fakat olamadı.
Sarı siyahlı formayı
şerefle taşıdım. 1’i
sakatlıktan 3’ü cezadan
4 maç hariç diğerlerinde
oynadım. Oynadığım
maçlarda sorumluluk aldım.
Gerçek bir Malatyalı gibi
oynamaya çalıştım. Hiç
unutamadığım maç 1974-75
sezonunun son maçı olan
İstanbulspor maçıydı. Biz
İstanbullu olduğumuzdan
şehirde maçı vereceğim
konuşuluyordu. Bize tepkiler
oldu. Hatta satılmışlar
tezahüratı yapılıyordu.
Halbuki kaptan Muharrem
içeride bizlere bu maçı alıp,
sahadan alnımızın akı ile
çıkacağız demişti. Penaltı
kazandık, kimse sorumluluk
almak istemiyordu.
Kaleci Ahmet’i çağırdım.
Gel koçum hepimiz adına
penaltıyı at dedim. Penaltı
gol oldu. Tribünde bans
satılmış diye bağıran kişiye
al sana gol diye el hareketi
yaptım. Bütün türbün bana
kötü tezahürat yapıyordu.
Ben çılgın gibi oynadım.
İstanbulsporlu futbolcular
seni yakalarız diyordu.
Taraftar kısa süre sonra
döndü. Tüm türbünler Ferruh
diye bağırıyorlardı.
1-0 yendik İstanbulspor
küme düştü .O forma
çok değerliydi. Ekmek
yediğimiz yere ihanet
olmaz. anlayışım hep budur.
Malatyayı sevdim, hala
seviyorum, herkese selam
ve saygılar...