O Son Rebuldeiro 2009

2
EDITORIAL
4
Cando as nosas
avoas aínda
non eran
avoas...
3
Que busca un
mestre nun
alumno?
9
Entrevista a
Bernardino
Graña
11
O galego para
namorar
14
A
testemuña
26
Teatro
Rebuldeiro
28
Os
instrumentos
tradicionais
29
Pasatempos
31
Viaxe a
América
16
Banda
deseñada
21
Palabras
enquisadas
36
Deportes
37
Liga de debate
O Son Rebuldeiro 2009 ©

Ola amigos e amigas! Xa está aquí de novo O Son
Rebuldeiro; a revista na que vós sodes protagonistas. Neste
número entrevistamos a un poeta importante como Bernardino
Graña, pero tamén vos convidamos a ler algúns poetas que
tiñamos agochados entre nós no instituto. Ademais atoparedes
historias verdadeiras das nosas avoas, banda deseñada,
fotogalería e pasatempos.
Esperamos que vos guste e animádevos a participar no
próximo número.
Agradecer a colaboración especial de María Vilariño .
MAQUETACIÓN E DESEÑO: Rubén Seoane
PORTADA : Rubén Amado (3ºB)
CONTRAPORTADA: Cristian Vázquez (3ºB)
COORDINADORA: Manuela Villamil

Cando as nosas avoas aínda non eran avoas...
Rubén Se oane García e Vane sa Vázq ue z Novo

A LEND A D O "FO UCELLAS"
Fouce las
–contábam e a m iña avoa–
foi un gue rri le iro da
posgue rra q ue nace u no
lugar das Fouce las
(parroq uia de Cabrui,
Me sía), por iso tom ou e se
nom e . Fouce las cre ce u
com a un ne no m áis da
Galicia das prim e iras
décadas do século XX.
Casou m oi novo e axiña
tivo fi los, vivían todos
xuntos ó carón da actual
e stación de Curtis. Ó
re m atar a gue rra
com e zaron os proble m as, e l
tivo q ue fuxir xa q ue a forte
re pre sión acabaría con e l
de bido á súa re lación coas
e sq ue rdas, foi daq ue la
cando m arch ou ós m onte s
de “e scapado” xuntos con
m oitos outros.
A s arga ladas q ue
tive ron q ue tram ar para
fuxir foron m oitas, por
e xe m plo; ve stíanse de
gardas civís, de m onxe s,
de curas, e tc... pe ro non
todo foi fuxir, tive ron
q ue roubar, m oitas ve ce s a
punta de nava la ou con
arm as de fogo e tam én a
asasinar xa q ue ce rtas xe nte s
os podían de latar. R e cordo
e spe cialm e nte aq ue la ve z
q ue “os e scapados”
asasinaran ó h om e q ue
re partía os bi le te s para “O
Corre o” (un tre n q ue
pasaba por Curtis e q ue ía
e n dire cción á Coruña) na
e stación de Curtis, e se
asasinato fora m oi sonado
na vila.
A partire s do re m ate da
gue rra, todas as autoridade s
com e zaron a ir de trás de le s,
e u e ra m oi pe q ue na pe ro
re cordo q ue as m u le re s da
casa ch oraban porq ue le varan
pre so ó tío Eustaq uio por
dar le s pan a uns gardas civís
q ue finxían se r “e scapados”.
Foron uns anos m oi duros
para todos.
Non se i q ue m áis ch e
podo contar, só re cordo q ue
durm ían na cape la de San
Gre gorio (parroq uia de
Borrifáns, conce lo de Ce suras)
e q ue o pi laron na R e gue ira
(conce lo de O za dos R íos)
onde se dicía q ue e lade m ais
dos se us com pañe iros tiñan
unh a cova de baixo da te rra. A
súa m orte foi m oi sonada na
zona, algunh as xe nte s dicían
q ue e ra bo e outras q ue e ra
m alo, de todas m ane iras nunca
se puido sabe r m oito xa q ue
de sconfiabam os os uns
dos outros, podíam os
acabar na cade a.
José, ti re cordas
algo m áis?–dixo a m iña
avoa–e non vou re cordar
–dixo o m e u avó–cando
tiña q uince anos e volvía
da fe ira de ve nde r un
be ce rro, apare ce u de
súpe to un h om e no
cam iño, e ra Fouce las.
Pe diunos os cartos do
be ce rro e dixém os le
q ue e ra o único q ue
tiñam os para com e r e
para pagar as débe das
–pois ve rém onos aq uí
de ntro duns días á
m e sm a h ora e
de volve re ivos os
cartos–conte stou
Fouce las. E así foi,
re cordare i e se
m om e nto toda a m iña
vida.- dixo o m e u avó.
Le nda contada por:
- José García R e m e se iro
- Nie ve s García Lata

CANTIGAS
Onde quedaron esas folíadas nas que os nosos bisavós bailaban, tocaban a gaita, a pandeireta, o
acordeón, as cunchas, o tambor…e todos eses instrumentos típicos galegos?
Onde quedaron as enaguas das mulleres, os xustillos, as saias de estopa (esas saias que tanto
pesaban), os zocos, as pañuelas…e no caso dos homes as súas faixas, os seus pantalóns de
cotío…onde quedou todo iso?
Onde quedou a confianza que había na xente antes, non só nas aldeas, senón tamén nas cidades…esa
confianza que desgraciadamente hoxe xa non existe…?
Onde quedaron todos eses emigrantes que tiñeron que marchar para non morrer de fame e obter
unha liberdade que nese momento non había en Galiza?
Onde quedaron todos eses intelectuais que se viron na obriga de exiliarse só por mostrar as súas
ideas…?
Todas estas cousas xa quedan como moito na memoria dos nosos avós e que será da nosa cultura, do
noso folclore, do noso idioma…? Que será de nós sen todos eses mestres que nos ensinan o máis
interesante de Galiza?
Non entendemos porqué este folclore, esta cultura, esta lingua tan fermosa están (desgrazadamente
)condenados a desaparecer…POR QUE?
Aínda hai xente que se sente emocionada coas historias da xente das aldeas, coas súas cancións, cos
seus recordos…por iso non queríamos que nesta revista faltara todo iso…
O Gaiteiro Andrés
Meu bisavó Andrés tocaba a gaita nas festas e según o que me conta meu pai e miña avoa era un
home co que era imposible aburrirse…sempre estaba facendo chistes e sempre tiña ganas de festa…,
por algo acabou sendo gaiteiro.
Fai xa 10 anos cando eu empecei a bailar, meu pai decíame con moito orgullo que o seu avó fora
gaiteiro.
Un día, pedímoslle a gaita a meu avó e arreglámola, agora teño unha gaita que xa conta con máis de
80 anos…
Vanesa
Manoliño foi ó viño
e rompeu o xerro no camiño,
pobre xerro, pobre viño,
pobre cú de Manoliño.
Costureiriña bonita,
onde tés a túa cama?
no poleiro das ghaliñas,
nunha presiña de palla.
Os mociños, ai de aghora,
andan ó chucurruchú,
cunha chaqueta de vermes,
de pandorca tras do cú.
O merlo e maila merla
ían polo prado abaixo,
o merlo como é tan listo,
botou a merla por baixo.
O cura de Salgheirós,
vendeu a burra por non lle dar a cebada,
aghora vai ós entierros,
dacabalo da criada.
Amores paló do río,
nunca chos hai que tomar,
porque poñen a desculpa
que non poideron pasar.
Neniña ó teu refaixo,
aplícalle os alfileres,
a como vende-la libra
dese salero que tienes.
O cura maila criada
ordenaron de cocer,
a leña estaba no monte
e o graviño sen moer.

A s escolas dos nosos maiores ...
Cando a miña avoa ía á escola as cousas eran moi diferentes. O edificio da escola
estaba na parte baixa do Concello e había unha aula para os mozos e outra para as
mozas.
Non tiñan un libro para cada materia senón que tiñan un, a enciclopedia Álvarez,
que trataba tódolos campos. Había tres, o de 1º grao, o de 2º grao e o de 3º grao,
segundo as idades. Cada día facía unha cousa diferente: debuxo, matemáticas e mesmo
bordado. Na clase sentábanse nuns pupitres de madeira, dúas en cada pupitre; unha das
formas que tiñan para aprender as táboas de multiplicar ou a xeografía era con cancións.
Como escribían con plumas e tinta, unha vez ao mes levaban trapos, xabón, etc... e
limpaban a aula. O recreo pasábano diante da escola xa que non había un patio. Ao que
máis xogaban era á corda (adoitaban cantar cancións para saltar como “Libi chori”).
Tamén xogaban ao corro con cancións como “O patio da miña casa”.
Como eran os nosos avós?
Recordos do meu avó
Alejandro Álvarez Abeledo
Cando o meu avó era pequeno gustáballe correr moito, coma un tolo. El sempre
rachaba os pantalóns e a súa nai poñíalle uns remendos, pero ao meu avó non lle
gustaban e por iso os rachaba. A súa nai cando se enteraba do que facía collíao polas
orellas e despois dáballe no cu e outra vez voltáballe a pór os remendos.
Cando o meu avó tiña oito anos gustaballe moito facer cousas coa madeira, como
unha espada e incluso fixo unha bicicleta e agora dedicase a traballar como carpinteiro
facendo mobles como escritorios, mesas, camas, etc.
Recordos da miña avoa
Cando era inverno a miña avoa ía coas súas irmáns a cantar panxoliñas polas
portas das casas. . Elas divertíanse cantando e aínda por riba dábanlles algúns cartos.
Cando a miña
avoa era nova
mandáronlle os seus
pais que casara antes
dos trinta anos, porque
senón non ía herdar
nada da herdanza dos
seus pais. A miña avoa
o que fixo foi casar
aos trinta e nove anos,
a verdade non
gañaría a herdanza
pero si gañou o amor
da súa vida.
Nerea Abella Armada

Anécdotas
Meu avó en Ceuta,
gastando unha broma,
atoulle unha lata ao rabo
dun can. Concidiu que
pasou xunto o sarxento e
a lata rompeulle os
pantalóns. O saber que
fora o meu avó o que
atara a lata ao can,
castigarono a pelar
patacas unha semana.
Sara Estravíz Vázquez 3º
Eso A
“JOSEFINA “
A miña avoa tiña moitos pretendentes e cando aparecían
na súa casa , se os mozos non lle covencían mandaba a
súa irmá a despachalos .
Sara Outes Castro 3ºA
Un día, miña avoa, de
pequena, indo de volta
para a casa das festas,
de noite, atopouse no
camiño, un obxeto
pequeno e de cor
escura, e pensando que
era una pedra colleuno.
Pero ao pouco decatouse
de que se movia, ¡era
unha ra!
Sara Piñeiro Barcón 3º
Eso A

DenísGraña,DanielCambeiro,DanielFreireeDanielFernández

Busqueite, amigo, busqueite
no cine onde quedaramos
pero ti aínda non chegas
e nós xa nos cansamos.
No cine onde quedaramos
busqueite amigo perdido
pero ti aínda non chegas
e nós xa nos cansamos.
Unha mensaxe che envío
miñas amigas esperando
pero ti aínda non chegas
e nós xa nos cansamos.
Ariana García González
Ai meu amigo
que no mar afundido
quedou para sempre
sometido ao olvido.
Pobre del,
pobre meu amigo!
Ai meu amado
que polo mar foi levado
quedou ata sempre
no pasado mergullado.
Pobre del,
pobre meu amigo!
Que no mar afundido
quedou meu amigo
sempre el ditoso
ata o día maldito.
Pobre del,
pobre meu amigo!
Tamara Louzao Mera, Rocío Paz González,
Sara Outes Castro, Sofía Vázquez Otero.
Ía camiño da praia de Vigo
ía camiño do meu amigo.
Por non mirar cara ós dous lados
non puiden reunirme co meu amado.
Chegou un coche e me atropelou
e non puiden reunirme co meu amor.
Por non mirar cara ós dous lados
non puiden reunirme co meu amado.
Ía camiño do meu amigo
ía camiño do meu destino.
Por non mirar cara ós dous lados
non puiden reunirme co meu amado.
Rocío Roca, Alejandro Álvarez, Sara Piñeiro
Cando miro para a ventá
vexo pasar meu senhor
e un brillo se levanta
nos meus ollos.
Berrando amor amor
Cando vexo aos bailadores
bailando co meu senhor
éntrame unha cousa
de folgura e desamor.
Berrando amor amor
Lucía Grandío.

Versos intimistas
LEMBRANZAS DO BOSQUE
Mentres escoito o teu doce respirar,
a chuvia tormentosa bater contra contra o chan,
miro sen mirar eses ollos que me embaucan
agardando desexosa
que en calquera momento se crucen cos meus.
Miro esas túas mans,
mentres imaxino que me acarician.
Memorizo os teus doces beizos,
mentres rezo
para que algún día se beixen cos meus.
Mentres escoito cavilosa
o silencio entre a escuridade,
volvo ao mundo real
e resígnome a seguir soa,
convencéndome a min mesma
de que o meu único amor será sempre
aquel chamado soedade...
Árbores de follas secas
cores marróns dos veráns
vellas historias falantes
azuis ceos das mañáns.
Aromas sospeitosos
de árbores centenarias
troncos vellos e podres
pérdense nas miñas añoranzas.
Ledicia dos meus ollos
follas arredores
lémbrome xa perdidas
dos seus interiores.
David Pérez Martínez (1º ESO A).
Sofía Camilo Lado
É hora de partir, debémonos ir,
Agora tócanos voar, e as ás despregar,
Emprender o voo, en busca da verdade,
Facer unha carreira e moi alto chegar.
Estamos preparados, diso non quede dúbida,
para iso fomos educados para chegar ás alturas,
non dubides xamais onde queres chegar,
segue os teus instintos e nunca perderás.
Estende ben as ás e seguro chegarás
só é cuestión de seguir ao vento
e planear sen dubidar, pouco a pouco
e sen medo, chegarás ao voo final…
Seguro en pouco tempo, os froitos chegarán,
e serás no firmamento unha estrela máis,
cumprirá só o teu soño e a meta alcanzarás,
¡de ser un grande e éxitoso profesional!
Belén Villalibre Calvo

Poemas de Amor
LELA, LELA
Están as nubes chorando
Por un amor que morréu
Están as ruas molladas
De tanto como chovéu (bis)
Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro
Quero mirarme
Nas meniñas dos teus ollos
Non me deixes
E ten compasión de min
Sen ti non poido
Sen ti non poido vivir
Dame alento cas túas palabras
Dame celme do teu corazón
Dame lume cas tuas miradas
Dame vida co teu doce amor (bis)
Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro
Quero mirarme
Nas meniñas dos teus ollos
Non me deixes
E ten compasión de min
Sen ti non poido
Sen ti non poido vivir
Lela, Lela ...
Sen ti non poido,
Sen ti non poido vivir
AQUEL VERÁN DIXECHES QUE ME
AMABAS.
Non era amor, mais ti falabas delo.
Falábasme do amor do noso selo
e que era a min soamente a quen buscabas.
Aquel verán dixeches que me amabas.
Que ansiabas de entre o amor o máis sinxelo:
percorrer cos teus beizos o meu pelo
e tocarme coma só ti me tocabas.
Aquel verán dixeches que me amabas.
Que non tiveras antes quen te amara,
nin quen te amara tanto ti tiveras.
Aquel verán dixeches que me amabas.
Dixeches que deixándome perderas
o día en que pra sempre te marchabas.
Bendito sexa o ano, o mes , o día
que te encontrei no medio do camiño
e andabas escollendo a flor do espiño
sen te mancar na espiña que fería;
Bendita seza a hora en que eu prendía.
No teu claro mirar de trigo e liño
e o instante en que probei o manseliño
mel da palabra túa de amavía;
bendito sexa o intre e o segundo
en que determinei ser teu amigo
e camiñar contigo polo mundo;
bendito sexa o porto e a cidades
onde embarquei pra navegar
nun navío de amor e de saudade.
Dario Xohán Cabana

A Testemuñ a
Coñecín a Xosé h ai m oito. Sem pre foi m oi rigoroso cos seus coñecidos, fora
sarxento cando fixo a “m ili”. Non ob stante nos últim os tem pos volvérase m oito m áis
doce e cordial. R esultáb a le m oi atractivo e sensualás m u leres; no instituto
ch am áb ano “o sedutor”. Lém b rom e de cando se nam orou daquela m oza. Era
frecuente velo vagando polos corredores, m oi reservado, calado. Vivían un am or
realm ente apaixonado. M áis tarde ela m arch ou ao seu país (era Arxentina) e el, o
pob re, quedou descorazonado, destrozado por dentro. Cando o superou, volveu a súa
ledicia h ab itual, pero nunca volveu co ler noiva.
Pasou, ata h ai b en pouco, a súa vida só. R ealm ente é irónico que ela volvera
aquí, a trab a lar na cafetería. Tam én o é que a cafetería fora a m esm a á que elía
tódolos días, a tom ar o seu café m atutino. O m áis estraño é que ningún se decatara do
outro ata antonte, precisam ente o m esm o día en que ela deb ía volver, unh a vez m áis ó
seu país natal. É com o se fose unh a tráxica película de am or.
Non ob stante, non vaia pensar que todo isto foi culpa da m oza (a calaínda que
non m oi atractiva si era intelixente á par que form ale sincera) que o levou por m al
cam iño, senón que foi Xosé o verdadeiro culpab le da súa propia desgraza. O m oi
inxenuo non se dera conta de que aquelera o seu verdadeiro e único am or. Poderíase le
ch am ar cínico, louco, por non facelo. Tam én reservado, ó m e lor non quería atala a
este país. Incluso poderiám os le ch am ar repelente por non ir con ela. M ais eu diría
doutro m odo: desafortunado. Pois ninguén coñecín con tan m ala sorte com a o m eu
am igo Xosé.
Vostede xa sab e que m orreu, desfeito en b ágoas, ó saír da cafetería. Quizais foi a
causa da tristeza, quizais de ve lo, quizais pola roda do tráiler que le pasou por rib a. E
isto é todo o que eu le podo dicir, axente.
Goid e

A LEND A D A ER M ID A D E AR ANGA
Nunh a ocasión, unh as m u le re s q ue pasab an a noite por
pre to de Aranga (A Coruña) se ntiron soar unh a cam paíña por
b aixo da te rra. Foron e ntón onda o cre go, q ue ve u con e las e
com e zaron a cavar ata dar cunh a cruz de fe rro con adornos de
cob re e unh a coroa de prata q ue tiña unh a cam paíña q ue e ra a
q ue as m u le re s se ntiran tocar. Esta cruz pare ce se r q ue de spois foi
roub ada ou ve ndidos algúns anacos.
No sitio onde e stab a a cruz, com e zou a m anar unh a fonte ,
de augas m ilagre iras. Arranxada a fonte e fe ita unh a e rm ida
naq ue lsitio, organizouse anualm e nte unh a rom aría q ue te n lugar
o día 3 de m aio.
A dita fonte , e rm ida e rom aría fai re fe re ncia a un cantar de
por alí, q ue di:
Verdadeira cruzde A ranga
q ue h as de dar ós teus rom eiros:
auguiña da túa fonte,
som bra dos teus castiñeiros.
Ve rsión pub licada por Xaq uín Lore nzo e n Nós, 9 9
O ure nse , 15-III-19 32, páxina 49
R UBÉN SEO ANE GAR CÍA
1º Bach are lato A

USHA
Banda deseñada, incompleta...
O final tes que atopalo no libro

PERSOAS ENQUISADAS
HOMES
61%
61
HOMES
39
MULLERES
MULLERES
39%

A PRESENZA DA LINGUA GALEGA
PERDA DE VOCABULARIO
Visión real do coñecemento e uso da lingua galega na rúa Alicante e nas familias
do alumnado de 2º ESO A-D do IES Monte das Moas.
Traballo realizado durante a 2ª avaliación sobre una enquisa elaborada polo
alumnado, as palabras da mostra foron seleccionadas por teren aparecido nas clases
de lingua e seren descoñecidas.
Os obxectivos deste traballo eran varios:
• Elaborar una enquisa, seleccionar as preguntas.
• Saír á rúa, facer as preguntas, recoller datos.
• Contabilizar os resultados.
• Elaborar os gráficos resultantes.
• Reflexionar sobre o proceso e os resultados.
• Expor no centro todo o traballo.
O traballo serviu como reflexión básicamente en tres apartados:
1. Constatación da dificultade de obter datos “reais” sobre o uso da lingua;
enténdese fálase normalmente e maioritariamente galego no barrio. Non houbo
dificultades para realizar a enquisa pero sí para “o reconto” de datos. Por un lado
debido á imprecisión na recollida, tanto por parte dos emisores como por parte dos
propios alumnos, e por outro debido á difícil ou ambígüa interpretación das propias
respostas.
2. Constatación do uso de dúas linguas, prácticamente non hai monolingüismo,
habería que profundizar para analizar dentro do bilingüismo a presenza da diglosia.
3. Constatación da perda do vocabulario galego . Somos conscientes da pequena
mostra de palabras o que dificultaría calquera tipo de estudo medianamente ”serio”,
con todo, o resultado mostra con claridade como algunhas palabras non teñen uso con
relación a outras.

Un día na radio
Os alumnos de 1º e 2º
ESO participamos na nova
edición de “Radio en Ruta”
organizado polo Concello da
Coruña en colaboración coa
CADENA SER. Foi o mércores 6
de maio e todos os que
fixemos o programa
estabamos ansiosos coa nova
experiencia.
Ademais de presentar ao
noso instituto e ler uns textos
entrevistamos a diferentes
responsables que teñen que
ver co noso barrio: a un dos
coordinadores do Centro de
Saúde, aos presidentes das
AAVV Castrillón e Os Castros,
e á responsable da Biblioteca
do Castrillón Tamén contamos
coa presencia do exprofesor
Manuel Felpete e figuras do
deporte como Sandra Cortiñas,
actual campeona de judo e
compañeira de 3ºESO, ou Iago
Barros, exalumno do centro e
que foi campeón de España de
Kickboxing.
A nosa estrela invitada
(telefonicamente) foi Nancho
Novo que nos falou da paixón
que sente pola súa profesión
de actor.
Todo foi amenizado cunha
batería de chistes e coa música
en directo interpretada por
alumnos de 1º e 2º ESO .
MARÍA FREIRE (profesora)

Teatro Rebuldeiro
O TEATRO, UNHA PROPOSTA EXTRAESCOLAR DO IES MONTE DAS MOAS
O grupo de teatro escolar Teatro Rebuldeiro foi constituído durante o curso
académico 2005/6 baixo a dirección de Alexandrina Fernández Otero coa
intención de crear un grupo de teatro estábel. As experiencias durante estes anos
foron moi satisfactorias polos éxitos acadados nas diversas representacións
realizadas no propio instituto e nos centros que visitamos formando parte da
Mostra do Teatro do Concello da Coruña e do concurso Intercentros organizado
pola Diputación da Coruña.
O grupo comezou a súa andaina coa peza Penumbra nun Plató, elaborada
a partir do texto Cásting do dramaturgo Manuel Lourenzo e acrecentada con
textos poéticos publicados previamente nesta revista. O grupo estaba integrado
por Verónica, Sara Pena, Catarina Otero, Magdalena Perez, Marta Mallo,
Alejandro Pena, Leticia Peteiro, Noelia Peteiro e Marta. O debut, no instituto de
Elviña, deixou un grato recordo no público, e trasmitiu moitas enerxías para a
función no noso instituto.
A seguinte montaxe foi A pequena farsa dos amores desencontrados do
dramaturgo coruñés Jenaro Marinhas del Valle (1908-1999) a quen este grupo
teatral quixo homenaxear no centenario do seu nascimento. Foi a obra que contou
co maior número de participantes até o momento porque nela participaron, alén
dos integrantes do curso anterior, novos actores voluntarios para as sucesivas
representacións entre eles Iago González, Ismael Sánchez, Sergio Carpente,
Roberto García, e Daniel Cambeiro ademais do escenógrafo, Alejandro Amor, o
técnico de son Francisco Carrera, e o axudante técnico Serafín González. Este
variado elenco provocou que a posta en escena gañara en calidade artística e
técnica.
Con este peza, o grupo participou na Mostra do Teatro do Concello da
Coruña e no concurso Intercentros organizado pola Colexio Calvo Sotelo, obtendo
dúas das actrices cadansúa nominación como Actriz destacada. Unha lembranza
especial foi a actuación no I.E.S David Buxán de Cambre, pola magnífica
recepción do público.
Este curso 2008-2009 o grupo retoma a produción propia coa peza Unha
familia en domingo, obra metateatral que nos conta os amores, desamores, soños,
traballos e ilusións de tres actrices que comparten piso e que queren triunfar na
difícil profesión teatral e que son, sobre todo, amigas.
A estrea tivo lugar no Colexio Franciscanos con grande éxito formando parte
da XX Mostra de teatro escolar intercentros e continuarán as súas representacións
no I.E.S Salvador de Madariaga, Colexio Calvo Sotelo e reservan a derradeira
función para o noso centro.
O elenco artístico está formado polas veteranas Magdalena, Sara, Marta e
Leticia, e as novas integrantes, Federica Peckens, Eva Vázquez e Araceli Ramallo.
A Directora
Alexandrina Fernández Otero

Os in stru men tos tradicion ais
PAND EIRO
É un instrum e nto dos m áis antig os de
G alicia.O se u nom e provén do latín tardío
pandorius.Esta fe ito con m ade ira e pe lde
cab rito.É un instrum e nto de pe rcusión
m e m b ranófono.Está form ado por un arco de
m ade ira, cub e rto por dúas pe le s de cab rito
e le va no se u inte rior uns cascab e is.Te n
form a de cadrado.É costum e le valo colgado
do pe scozo ou suxe ito nas m ans, m e diante
unh as cintas q ue se introduce n os polgare s.
Tam én pode se r le vado atado á cintura ou
b e n sob re o pe ito, sosténdoo cos b razos.
ACO RD EÓN
Este instrum e nto pode ir a
acom pañando á gaita e a outros instrum -
e ntos m áis, o son prodúce se ao pasar o
aire producido por un fola través dunh as
ling üe tas q ue vai se le ccionando un
te clado de b otóns.
Z ANFO NA
A zanfona é un instrum e nto con orixe ince rta,
aínda q ue se pode re lacionar co organistrum do
século XII.Tivo e tapas de g ran e sple ndor, com o se
de duce da súa pre se ncia nas Cantigas de Santa
María da Idade Me dia, e a finais de ste pe ríodo
conve rte use no instrum e nto dun g rupo social
particular: os cantore s ce g os am b ulante s.
LUCÍA GR A ND ÍO

PASATEMPOS
ligazóns recomendadas
XOGOS, VIDEOXOGOS E ENTRETEMENTOS VARIOS:
• http://www.culturagalega.org/entretemento.php
• http://vello.vieiros.com/leiteira/xogo/cota.html
• http://www.culturagalega.org/especiais/misterio/index.htm
• http://www.edu.xunta.es/preguntoiro
• http://www.as-pg.com/trivial.gz/
• http://www.as-pg.com/letradas.gz/
MÚSICA:
• http://www.ouvirmos.com
• http://www.correlingua.org/main.aspx?ApartId=13
• http://culturagalega.org/mega/musicaengalego.php
• http://emepegues.blogspot.com
• http://aregueifanetlabel.blogspot.com
• http://www.galiciantunes.com

Busca o nome de sete árbores:
Encrucillado

Fin dunha etapa
Chega o final dunha etapa. O tempo pasou e nos xa non
somos aqueles rapaces que comezaban secundaria seis anos atrás.
Maduramos, aprendemos e medramos xuntos. Cumprimos o
noso obxectivo o estar hoxe aquí. Quizais non nos volvamos a ver
pero en cada un de nos sempre quedará o recordo dos
compañeiros que estiveron ao noso lado nunha das etapas mais
importantes e bonitas da vida, a adolescencia.
De aquí marchamos con mil recordos e historias que contar.
Aquí construímos as nosas personalidades e vivimos incribles
aventuras. A partir de agora non importa as voltas que dea a vida
porque sempre nos quedará o recordo do que aquí vivimos e
nunca nos sentiremos sós, xa que sabemos que as amizades feitas
durarannos toda a vida.
Tampouco esqueceremos nunca aos profesores que estiveron
con nós todo este tempo. A eles debemos darlles as grazas por
preocuparse por nós e por ir máis aló de instruírnos. Eles foron os
responsables de ensinarnos a facer ben as cousas, aconsellarnos e
incluso limpar as nosas bágoas algunha que outra vez. Eles
motiváronnos a saír adiante e ensináronnos a ser grandes.
Debemos estar moi orgullosos de conseguilo. Por fin chegamos
á meta! Aínda que non é o final do camiño, senón que quedan
longos sendeiros por percorrer e moitas metas por alcanzar.
Debemos seguir loitando para poder ver cumpridos os nosos soños.
¡Felicidades por este logro!
Estefanía Blanco

Voltou
o
Entroido

Coñecendo Galiza !

CAMPIÓNS DA IX
CARREIRA ESCOLAR
QUIQUE
CARLOS
PRIETO
AITOR
SERGIO
ADRIÁN
BRAIS
DEPORTES
ROCÍO SOFÍA LAURA UXÍA NEREA SARA
NOELIA SUSANA ALEJANDRA CLARA
CAMPIONAS DA DA LIGA DE BALONCESTO CORUÑA-B
EQUIPO DE FUTBOL DO
INSTITUTO MONTE DAS
MOAS CAMPEÓN 08-09
DA COPA COCACOLA
FASE-B GALICIA NORTE.
PRIETO NUÑEZ KIKE
DANI JOSHUA MARCOS
MUÑOZ
ALEX SERGITO SERGIO
DIEGO MAURENTE ALEX

O equipo
formado por
Alba Pinto,
Laura .Iago
Gónzalez
Pazos e
Adrián
Rodríguez
Miragaya
quedaron
subcampións
desta
primeira
edición.
Subcampións da 1ª Liga de
Debate
O Concello da Coruña,a
Concellería da mocidade,
Solidariedade e Normalización
Lingüística organizou o I
TorneoTorrelingua que consistiu
nunha serie de debates durante
un día entre os equipos inscritos,
de maneira similas aos equipos
deportivos.
O premio especial
ao mellor orador foi
para Iago González
Pazos (na imaxe
superior).
PARABÉNS AO EQUIPO