Magazyn Ring nr 13 - Sporty walki

uczucie mówiąc: “nienawidziłem każdej minuty
treningu, ale powtarzałem sobie: nie poddawaj się,
przecierp teraz i żyj resztę życia, jako mistrz”.
Teraz trochę o chwilach przed samą walką.
Większość moich kolegów nie lubi atmosfery na gali
i w szatni. Najchętniej weszliby na ring prosto
z hotelowego pokoju, żeby nie musieć spędzać czasu
w szatni i stresować się walką. Ja pod tym względem
jestem inny. Lubię ten zapach adrenaliny w powietrzu,
lubię patrzeć jak kibice wypełniają trybuny, lubię
czekać godzinami w szatni na swoją kolej. Dlaczego?
Nie wiem. Może dlatego, że to pozwala mi się bardziej
oswoić z emocjami i myślami o zbliżającej się walce,
a może potrzebuję się „nakręcić” przed pojedynkiem.
„Kornik” zapoznaje się z halą, na której
przyjdzie stoczyć mu kolejną walkę
Stresu i strachu jako takiego zazwyczaj nie odczuwam,
jestem pewny swoich umiejętności i tego, że dobrze
przepracowałem okres przygotowawczy. Oczywiście,
obawy pojawiają się w okresie przygotowawczym,
nawet jeszcze na parę godzin przed walką, ale są
[8]
rzadkie, bezpodstawne i trzeba je dusić w zarodku.
Stres też jeśli już się pojawia, działa raczej motywująco
i pomaga mi się skupić. Nie jest to z pewnością rodzaj
stresu, który paraliżuje i przeszkadza w wykonywaniu
swojego planu.
Kiedy rozpoczynam rozgrzewkę przed walką, już wtedy
wiem, że będzie dobrze. Wiem, że jestem szybki, silny,
dobrze przygotowany. Powtarzam sobie, że teraz jest
mój czas i głęboko w to wierzę. Od tego momentu nie
ma już stresu, strachu, jest skupienie i pewność siebie.
Wychodząc do walki nie słyszę kibiców, zazwyczaj nie
słyszę też muzyki. Jestem pod ringiem, uścisk
z trenerami i zostaję sam. Teraz wszystko zależy ode
mnie. Sędzia przywołuje nas na środek ringu, nie
patrzę w oczy przeciwnika, spuszczam wzrok, bo
potrzebuje jeszcze więcej skupienia, jeszcze więcej
koncentracji. Pierwszy gong i zaczynamy. Nie słyszę
publiczności, czasem tylko dochodzą do mnie
podpowiedzi mojego trenera. Nie pamiętam swoich
walk, pamiętam „klatki”, krótkie urywki, pojedyncze
myśli.
Zawodnicy przywołani przez sędziego.
Sekundy do pierwszego gongu
Koniec walki… jak nie trudno się domyślić
mogą być dwa scenariusze – radość, albo smutek -
wszystko zależy od wyniku. Kiedy się zwycięża
wszystko jest pięknie, bo ma się świadomość, że
wszystkie wyrzeczenia, cały ciężki okres przygoto-
wawczy nie poszedł na marne. Krótko mówiąc, cel
został osiągnięty i należy się z tego cieszyć.
Oczywiście inna sytuacja ma miejsce, kiedy opusz-