Ciepły dom Gwarancja ceny - ŚWIAT ARCHITEKTURY

Galeria ta, wysokości dwóch kondygnacji –
6,35 m, jest lokalnie obniżona do 3 m przez
wspornikowo wysunięte antresole. Pomiędzy
trzonami konstrukcyjnymi rozlokowano
pracownie wymagające największych urządzeń.
Pomieszczeniom tym przyporządkowano
wyjścia od strony fasady wschodniej
– bezpośrednio przez wrota, którymi będą
dokonywane dostawy. Wnętrza spięto pasem
antresoli, które pełnią rolę komunikacji
pionowej dla kondygnacji znajdujących się
nad nimi. W trzech środkowych trzonach
przewidziano magazyny.
Na kondygnacji drugiej umieszczono pokoje
kierowników poszczególnych pracowni,
szatnie studenckie z indywidualnymi szafkami
oraz ogólnodostępne sanitariaty i natryski.
W skrzydle zachodnim znalazły się pomieszczenia
zaplecza, magazynu oraz kierownika galerii.
Plan sytuacyjny Szkic koncepcyjny
Elewacja z sitodrukiem
skrzydło B
skrzydło A
Na poziomie trzecim połączono budynki
A i B. Zlokalizowano tu (budynek A) wielkoprzestrzenne
pracownie rozdzielone trzonami
komunikacyjnymi. Dwa skrajne tych ostatnich
pełnią rolę ewakuacyjną. W pozostałych
trzonach znajdują się magazyny i zaplecza
oraz schody, łączące główny poziom pracowni
z antresolą. W części B budynku znajdują
się pomieszczenia dydaktyczne. Kondygnacje
czwarta, piąta i szósta powtarzają naprzemiennie
układ poziomów niższych.
Pionowy układ budynku zamykają pracownie
zaciemnione ze względu na rodzaj
prowadzonych prac. Ciąg komunikacyjny,
biegnący wzdłuż pomieszczeń i stanowiący
drogę ewakuacyjną, pełni dodatkowo funkcje
wystawiennicze. Powtarzający się rytm wejść
pozwala wygospodarować ściany ekspozycyjne
oraz stworzyć galerię prac Wydziału
Grafiki. Skrzydło boczne – część B (na kondygnacji
siódmej) – zostało zmniejszone
w celu uzyskania uskoku w bryle budynku
i nawiązania do sąsiednich kamienic. Efektem
tego zabiegu jest wygospodarowanie tarasu
widokowego, będącego dodatkową atrakcją
oraz miejscem rekreacji.
Koncepcja rozbudowy Akademii Sztuk
Pięknych we Wrocławiu zapewnia pełne
wykorzystanie atrakcyjności lokalizacji
w miejscu tętniącym życiem, pełnym przechodniów
i przejezdnych. Efektem projektu
jest wnętrze kreowane przez światło oraz
zieleń. Czystość podziału i klarowność
rzutu budują funkcjonalny warsztat, a lekkość
i neutralność budynku pozwalają, aby
na pierwszy plan wysunęła się tworzona
w nim sztuka.
Architektura to założenie przestrzenne,
które w prosty, inteligentny
sposób tworzy spójną kanwę dla wszystkich
uczestników procesu. A jeśli przy tym
opowiada historię, to jest idealnie. Z Zofią
Strumiłło-Sukiennik i Janem Sukiennikiem
o architekturze i nie tylko rozmawiał Marcin
Szczelina.
Skąd wziął się pomysł na założenie studia
137kilo?
Jan Sukiennik: Prawda jest taka, że zawodowo
na ogół poruszamy się w zupełnie
innych skalach. Cztery lata temu postanowiliśmy
stworzyć razem pracownię, choć
nie zakładaliśmy od początku, że będzie to
ścisła współpraca – bardziej coś w stylu „coworkingu”.
Liczyliśmy na to, że nauczymy się
czegoś od siebie nawzajem i zyskamy nowe
spojrzenie przez pryzmat innego zawodu.
Z czasem zaczęliśmy pracować razem przy
projektach „w połowie drogi” – tzn. większych
niż przedmiot, mniejszych niż budynek.
Wierzymy, że z czasem tych wspólnych
projektów będzie więcej!
Skąd nazwa 137kilo?
Zofia Strumiłło-Sukiennik: Chcieliśmy, żeby
nazwa odzwierciedlała skalę pracowni. Mło-
137kilo
Rozmowa z założycielami
studia projektowego 137kilo
– Zofią Strumiłło-Sukiennik
i Janem Sukiennikiem.
de zespoły rzadko mają gotowe realizacje,
czy wdrożone produkty. Już niebawem zacznie
się budowa Służewskiego Domu Kultury
– naszego pierwszego dużego projektu.
Z pewnością zmienimy nazwę na wartość,
która lepiej odzwierciedli nowo nabytą masę.
Założyliście pracownię w 2006 roku i konsekwentnie
realizujecie projekty na pograniczu
sztuki, architektury i dizajnu. Mam
wrażenie, że w Polsce jest bardzo mało pracowni,
dla których łączenie tych dziedzin
jest tak ważne. Czy wasza postawa wynika
z zapotrzebowania na takie projekty?
JS: Mam wrażenie, że dopiero teraz w Polsce
rodzi się zapotrzebowanie na architekturę, któ-
Służewiecki Dom Kultury – makieta
(projekt wraz z pracownią WWAA, I nagroda w konkursie, rozpoczęcie budowy w 2010 r.)
ra jest czymś więcej niż tylko prostą odpowiedzią
na potrzeby rynku lub inwestora. Myślę,
że z czasem będzie coraz więcej możliwości
na dodatkowy przekaz – społeczny, ekologiczny
czy intelektualny. Na razie jest to rzadkość,
ale wraz z bogaceniem się społeczeństwa oraz
integracją europejską apetyt rośnie.
Masz rację, ale czy nie jest tak, że w głównej
mierze architekci są odpowiedzialni
za obecną kondycję architektury? Myślę,
że w Polsce większość projektantów
„idzie na łatwiznę”, starając się za wszelką
cenę sprostać wymaganiom inwestora.
Walcząc o pieniądze, nie próbują generować
żadnego innego przekazu poza
tym, jaki inwestor ma w swoim wyobrażeniu.
Kuba Szczęsny w jednym z wywiadów
ocenił to dość trafnie, twierdząc że
wszędzie tam, gdzie mamy do czynienia
z potrzebą kreatywnego działania, ta kreatywność
jest od początku „wykastrowana”
do poziomu wyobrażenia, które się zna
z takiego mieszczańskiego filtra informacji,
z tych zachodnich pism...
JS: Inwestowanie w architekturę z punktu
widzenia klienta jest trochę bezpieczniejsze
niż gra w kasynie, stąd presja wywierana na
projektantów jest przeogromna. Gdy klient
60 świat architektury świat architektury 61
Sylwetki