fysiologia

τα προαναφερθέντα ενοχλήματα, υπάρχουν διαθέσιμοι φιάλαι
οξυγόνου δια χορήγησιν αυτού υπό μορφήν εισπνοών. Σημειωτέον ότι,
τα υποξαιμικά ερεθίσματα τα οποία μέσω των αναπνευστικών κέντρων
προκαλούν υπεραερισμόν και αναπνευστικήν αλκάλωσιν, προέρχονται
κυρίως εξ ερεθισμού των χημειοϋποδοχέων των καρωτίδων και της
αορτής. Ευνόητον ότι, εάν η ανάβασις γίνεται βαθμιαίως, τα ανωτέρω
ενοχλήματα δεν παρουσιάζονται, διότι επέρχεται είδος προσαρμογής.
β) Χρονία παραμονή εις υψόμετρον άνω των 3.000 μέτρων
Εάν το άτομον παραμείνει εις το ανωτέρω υψόμετρον άνω των 7-10
ημερών επέρχεται η προσαρμογή, η οποία συνίσταται εις έτι περαιτέρω
αύξησιν του αερισμού (ο οποίος τελικώς σταθεροποιείται εις μίαν
«μεγίστην τιμήν»), αύξησιν της μερικής πιέσεως του οξυγόνου του
κυψελιδικού αέρος (70 mmHg) και βελτίωσιν της Ρ a O 2 και της S a O 2 , αι
οποίαι όμως φυσικώ τω λόγω παραμένουν εις χαμηλότερα επίπεδα των
εις το επίπεδον της θαλάσσης παρατηρουμένων, ενώ ο ΚΛΟΑ και η
ταχυκαρδία υποχωρούν. Η περιεκτικότης του αρτηριακού αίματος εις
οξυγόνον (C a O 2 ) αυξάνεται και λαμβάνει τιμάς μεγαλυτέρας των εις το
επίπεδον της θαλάσσης παρατηρουμένων. Τούτο συμβαίνει επειδή
αυξάνονται τόσον ο αριθμός των ερυθρών αιμοσφαιρίων όσον και της
αιμοσφαιρίνης, αυτός είναι δε και ο λόγος που ο ΚΛΟΑ και η
καρδιακή συχνότης επανέρχονται εις το φυσιολογικόν. Σημειωτέον ότι,
οι μόνιμοι κάτοικοι παρομοίων περιοχών καθώς επίσης και οι
γεννηθέντες εκεί, δια των ιδίων μηχανισμών (βασικώς δια της
αυξήσεως της αιμοσφαιρίνης και των ερυθρών αιμοσφαιρίων, ταύτα δε
λόγω αυξήσεως της εκκρίσεως ερυθροποιητίνης), αντιμετωπίζουν τας
λόγω υψομέτρου μειονεκτικάς συνθήκας οξυγονώσεως. Φυσικώ τω
λόγω, η επάνοδος των εις μέγα υψόμετρον εγκλιματισθέντων εις το
επίπεδον της θαλάσσης, ακολουθείται από τας ακριβώς αντιθέτους
διαδικασίας (ο αερισμός και η ερυθραιμία επανέρχονται μετά από
αρκετάς εβδομάδας εις τας προ της ανόδου τιμάς των). Οπωσδήποτε
πάντως, θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά κανόνα ο εγκλιματισμός των
εις μέγα υψόμετρον ανερχομένων και επί μακρόν διαβιούντων
ουδέποτε είναι πλήρης (παραμένει βαθμός άλλοτε άλλης πνευμονικής
υπερτάσεως), εν συγκρίσει προς την προσαρμογήν και εξοικείωσιν των
εκεί γεννηθέντων και μονίμως διαβιούντων (π.χ. οι κάτοικοι των
Άνδεων, οι Σέρπα του Νεπάλ κ.λπ.).
69