fysiologia

αποφρακτικων ασθενών κ.λπ.), θεωρείται δε χρήσιμος δείκτης δια την
πρώιμον διάγνωσιν της δυσλειτουργίας των μικρών αεραγωγών.
Δοκιμασίαι χρησιμοποιούμεναι προς διάγνωσιν της νόσου (αναφέρεται
και ως δυσλειτουργία) των μικρών αεραγωγών
Οι «μικροί αεραγωγοί» είναι το σύνολον των αεραγωγών με διάμετρον
ίσην ή μικροτέραν των 2mm. Είναι γνωστόν ότι υπό φυσιολογικάς
συνθήκας (υγιή άτομα, όχι καπνισταί), το σύνολον των αντιστάσεων των
αεραγωγών της περιοχής αυτής δεν υπερβαίνει το 10% των αντιστάσεων
των αεροφόρων οδών (το πλείστον των αντιστάσεων απαντάται εις την
ρίνα, εις τον φάρυγγα και τον λάρυγγα, εις την τραχείαν και τους
μεγάλους βρόγχους και εις τους βρόγχους 3 ης -8 ης γενεάς κατά Weibel). Εις
παθολογικάς καταστάσεις, αι αντιστάσεις των αεραγωγών της
προμνησθείσης περιοχής αυξάνονται, οπωσδήποτε όμως μόνον εις λίαν
προκεχωρημένας καταστάσεις (βαρεία ΧΑΠ) υπερβαίνουν το 50% των
συνολικών αντιστάσεων των αεραγωγών. Είναι σύνηθες επομένως, δια
των συνήθων δοκιμασιών διαγνώσεως της αποφρακτικής παθολογίας, να
μη δυνάμεθα να διαγνώσωμεν σαφώς την αποφρακτικήν νόσον των
«μικρών αεραγωγών». Προς τον σκοπόν αυτόν έχουν επινοηθεί ειδικαί
δοκιμασίαι.
α) Δοκιμασίαι κατά τας οποίας χρησιμοποιείται ως κριτήριον η
αναπνευστική συχνότης.
Φυσιολογικώς,η λεγομένη δυναμική πνευμονική διατασιμότης δεν
μεταβάλλεται μετά της αυξήσεως της αναπνευστικής συχνότητος
(παραμένει όση και η στατική διατασιμότης), υπό την προϋπόθεσιν αι
αναπνοαί να μη υπερβαίνουν τας 60/min. Επί αποφρακτικής νόσου
105