hæmus - Libraria pentru toti

hamendësi të vërtetë që burimi i pashtershëm i jetës të mëson, Penelopa ka
vite që rithur ëndrrën e saj të moskëputjes së fillit lëmsh, që ajo ruan në
zemrën e saj të vogël dhe me shumë lëng shprese.
Të kesh kundërshtarë do të thotë të vuash dhe të vuash do të thotë të kesh tis
pavdekësie.
Noli brenda këtij imazhi të dashur për të gjithë, vetëm lartësohet nëpër
kohëra. Përmendorja e tij skalitet edhe mes atyre që e urryen apo e groposën
bashkë me ëndrrat e tij në ato ditë të zeza të përmbysjes republikane. Në këtë
dritëparje e vërteta e kundërshtarit mban një pozicion të sinqertë dhe të
mjaftë për të kuptuar që jeta s’mbetet një pasqyrë e pakrisur nga ta.
Kanë apo s’kanë të drejtë palët?
Kjo është një mënyrë të menduari, nisur nga pozicioni që ke brenda të
vërtetës, e cila kërkon të besohet edhe kur ti mbetesh shenjuesi i saj më i
drejtpërdrejtë. Padashur të mbrosh vetëm një palë, asnjëherë nuk mund të
kuptosh që ke bërë mirë apo jo. Nuk mund ta kuptosh gjithsesi nëse je i
penduar apo hakmarrës, edhe pse ndjenja e dashurisë në emër të atdheut
mbetet dashuri mbi dashuritë. Në kohën tonë ndoshta është qesharake kjo
formë e të menduarit, por brenda misioneve të mundshme atdheu edhe mund
të vrasë në emër të një civilizimi që varros heronj të heshtur kur këmbanat e
kohës bien për mos harrim. Shprehja “Asnjëherë s’mund të jetosh pa
kundërshtarë”, bëhet kështu qëllim i mundshëm në vetvete dhe të jep forcë
gjykimi që jeta mos zërë kornizë avujsh të turbullt.
***
E vërteta mbetet dinake edhe për humbësit dhe për fitonjësit. Në këtë kalvar
njerëzimi ecën përpara dhe pas hijes së saj. Me modele apo jo. Me të drejtë a
të padrejtë, dinakëria rikthehet në kryefjalën e gjithësecilit që mendon se e ka
të vërtetën me vete. Ç’rëndësi ka në je humbës a fitonjës? Në betejën e
palavdishme dhe monotone shpesh, në përditshmërinë tonë, e vërteta dridhet
e s’përdridhet hone dritëhijesh për t’u prezantuar me më tepër dinjitet. Me
forcën e dhunës apo të heshtjes, ajo mbetet fjala më e lakuar nga të gjithë ata
që bëjnë zhurmë në emër të saj. Mes pabesisë dhe vyrtytit për të bërë më të
mirën ecën golgota njerëzore. Në dinakërinë tonë arkaike dhe të moderuar,
gjen shteg domosdoshmëria për ta shitur veten si pjesë paanësie. Të jesh
humbës, ndoshta asnjëherë nuk ke dëshirë ta hyjnizosh veten tënde, por
sigurisht nëse je një fitonjës i lavdishëm, sigurisht që ke nevojën e borieve të
suksesit.
Koha e modestisë sigurisht që ka perënduar të paktën në këtë kapërcyell
shekujsh.
62