hæmus - Libraria pentru toti

endeshin mbi Olimpin e perëndive antike. Është fryma e qenies, që buron nga
thellësia e saj, përkitazi me thelbin teorik të Heidegger-it, për tu nisur nga
“brenda” qenies e për të shkuar më tutje pa hezitim. Filozofia e qenies në
pikturën etiane, përbën një shtresëzim të dukshëm kuptimor i cili gjeneron
vazhdimisht argjendin e saj mjegullor duke e kthyer atë në një përrallë të
vërtetë në artin e sotëm modernist botëror.
Përsiatje për drurin dhe për ata që e bëjnë të flasë…
541
Nga KOPI KYÇYKU
Po e mbaj lapsin në dorë, mbi fletën e bardhë. Me emocion, me ndrojtje.
Ndjenja të tilla i përjetoj sa herë gjendem para një flete të bardhë. Sepse kurrë
nuk mund ta dish me siguri se çfarë mund të dalë nga takimi i një lapsi me
një fletë të bardhë. Më bëhet sikur kjo më thotë: „Hap sytë, mati fjalët që do
të hedhësh mbi mua”… Ka të drejtë, përderisa fjalët, këto qënie a krijesa të
mrekullueshme zanore, gjuhësore, të hershme sa vetë njeriu, ndryjnë një
trekëndësh hyjnor, një kryqëzim boshtesh semantike, në mungesë të të cilave
ngrehina e fjalëve bëhet e pamundur. Ndryjnë ato tri pika të nevojshme, me
anën e të cilave diçka ndahet me kufi nga mosgjëja: ato tri folje, me të cilat
njeriu dhe gjithçka që lidhet me të, ngjizet në univers: të rrosh, të vdesësh
dhe, ndërmjet tyre, cezura e madhërishme: të dashurosh.
A përfytyroni dot një gjuhë pa këta pater familias? Unë të paktën e kam të
pamundur.
Nuk di pse sa herë vij në shtëpi, në Pogradec, më zgjohen një mijë e një
imazhe. Mbase ngaqë në shtëpi do të thotë kthim në veten tënde, përmes teje.
Për shtëpinë nuk mund të flasësh me paanësi ngaqë në shtëpi nuk është
thjesht një hapësirë, një vend, por një ndjenjë. Një ndjenjë me të cilën
njësohesh deri në anulim (tretje, vetmohim), si në një ligj alefik. Pra, cilin
nga unë-t, që kanë qënë dikur dhe që janë edhe tani, duhet të zgjedh për të
folur sa më saktë për shtëpinë, domethënë për vendlindjen? Si mund të pohoj
se ndonjëri nga unë-t ka më shumë rëndësi se tjetri, apo është më afër së
vërtetës se sa tjetri? E, megjithatë, më duhet ta bëj një përzgjedhje duke u
nisur nga ai unë që isha dikur, - nuk di kur, - sepse ndjenjat nuk njohin data të
sakta, madje një gjë e tillë nuk ka ndonjë peshë edhe në rast se është e
përcaktueshme me përpikmëri.
E, pra, po zgjedh atë un-in kur isha majë kalasë, në një ditë të bekuar vere,
dhe po këqyrja qytetin ku u linda - pikën që rrok krejt universin. Atë ditë, që
nuk mund të quhet thjesht çast, kohëzgjatje, por ekzistencë, përjetim, zbulim,
ndjeva me të vërtetë krijesën Pogradec. Po, po, pikërisht kështu, sepse
ekzistoka edhe një krijesë-vend, sikundër ekziston edhe një tjetër - send dhe,