hæmus - Libraria pentru toti

Nëpërmjet këtij stili, ai realizon një komunikim tepër interesant me vizitorët.
Esenca e këtij komunikimi jepet nëpërmjet gërshetimit unik të vertikales së
thellësisë së figurës dhe horizontales funksionale të saj, të cilat përbëjnë një
gravitet ideor suspetiv të përhershëm.
Kontakti i parë me këto punime është befasia e çastit, një lloj mahnitje e
mugët që shpërthen si erupsion emotiv prej thellësisë tënde, e të pushton të
tërin, pak nga pak, brënda një vëmendjeje të heshtur e shpërthyese. Kudo
endet një dritë e “gjallë” që flet me gjuhën e sendeve dhe objekteve dhe
“une”-ve figurativë. Shumica e elementëve përbërës të tyre është eshtrore.
Eshtra të zhveshura që zbulojnë nga thellësia e palcës së vetë “filozofinë” e
qenies. Herë herë gjuha e saj bëhet haluçinante, herë herë kthehet në një
cicërimë zogjsh të parabotshëm e herë herë, kur përshkruan ngjarje të
lemerishme, belbëzon si në jerm. Mbi “tekstet” e ngjyrave të tilla pikturike
dhe grafikave, “legjitimohet” një liri e virgjër, dhuruar prej Zotit që mbruhet
me gjakun e shpirtit dhe lexohen vetëm nga “pëllumbat e paqes” së tij. Gati të
gjitha punimet kanë një shpalosje nga brenda jashtë tyre. Ka një ngjajshmëri
me operacionet anatomike të Leonardo Da Vinçit. “Anatomia e vezës”, duket
sikur është veza kozmike fshehur nga dragojtë flakëhedhës të legjendave.
Aty, brenda saj, pasqyrohet “harta” e origjinës, embrioni i botës, nëpërmjet
kontrastit kolorativ dhe formave të çuditshme të përvijimit që u jep ky penel
piktori elitar. Me kozmosin atë e lidh edhe “Trekëndëshi i Bermudës”, apo
simbole të tjerë kozmogonike. Gjarpri me dhëmbë të nxjerra jashtë në
mënyrë ironike, varur në “supin” e djathtë të njërës nga tablotë e paraqitura
në këtë ekspozitë, duket sikur kafshon me hakërrim, harrimin e tij të lashtë,
që nga origjina kultike ngritur në botën ilire, si simbol i pjellorisë së tokës.
Gjarpëri i pikturuar nga Eti, është aq i veçantë sa vishet me “plogështi”
antigjarpër. Të jep përshtypjen se ushqimi i tij kryesor është ajri dhe besimi i
njeriut, besim i cili e lidh atë me traditat e hershme të hyjnizimit pagan. Sipas
këtij besimi, ç’do shtëpi, nga themeli në çati të saj, “ruhet” nga një gjarpër.
Gjarpëri i shtëpisë as trëmbet as vritet. Ai është shenjti i saj, pjesë e fatit të
përditshëm dhe burim mirësie për të ardhmen. Ndaj dhe vështrimi simbolik i
kësaj krijese artistike në tabllonë e paraqitur jepet i ngulitur në thellësi të
origjinës së vet, që në paganizëm.
Ndërsa “gjurmët” e njeriut, të cilave piktori ju ka kushtuar disa punime në
grafikë, pikojnë lodhjen e udhëve të pafundme të botës. Brenda kompozimit
të tyre përzihen edhe gjurmët e këmbëve, edhe ato të duarëve. Herë të
veçuara dhe herë të bashkuara, ato formojnë kësisoj, një konfigurim të pasur
me kuptime dhe nëntekste kuptimore të shumëfishta. Të bije në sy sidomos e
zeza e tyre “tingëlluese” si e zeza e mermerit, plotë rrema e “ujra” që e bën
udhëtimin aq enigmatik sa e shndërron atë nga udhëtim të një njeriu të vetëm,
në udhëtim të një kombi të tërë. Me të zezën e tyre ngjyroset padyshim,
tragjedia kosovare. “Gjurmët” janë si gjethet e lisit ku orakujt mund të
lexojnë fatin e udhëtarëve dhe udhëve të tyre të pafundme. Këto gjethe
538