hæmus - Libraria pentru toti

Sigurisht, nga ç’njeh secila histori e letërsisë, secila teori e letërsisë, secili
interpretim pretendues për të zbërthyer sadopak ‘të fshehtat’ (poetesha
‘përballet’ edhe në veten e parë ‘të fshehtat e mia’!) e botës apo tërësisë
konceptuale autoriale, del realizimi i mirëfilltë poetik. Ndjeshmëria për të
përqafuar qoftë segmentet, qoftë tërësinë e strukturës poetike.
Medium i Anilës është një poezi eliptike. E kursyer si një pasuese e filozofisë
poetike pitagoriane: numri – fjala, harmonia – figura. Ajo ka veçantinë e të
qenit magjistare e fenomeneve që bart në ligjërimin poetik. Semantika nis me
titullin. Më kursyer sa s’bën. Një përsosuri e pahasur në poezinë shqipe! Sikur
çikë lehtësisht, si për rrëshqit, tematikën sa eksplicite, po aq implicite. Mjafton
disa përmendje titujsh: Fjala, Përgjërimt, Mbrëmje, Dimër, Simbiozë, Dëshirë,
Formë, Shko, Pasqyrë, Zgjim, Dhimbë, Prcjellje, Ag, Meditim, Letër,
Vendlindje, Shkodër, Brakje, Marramendje, Orakull, Emathia, Gjak, Qelq,
Natë, Shi, Femër, Turmë, Unë, Zemër, Drojë, Vjeshtë...
Anila është vetvetja, është vetë tjetri apo vetë tjetra në parafrazimet e përfshira
si një dialogim me të (pa)thënën, shenjë kjo e zotërimit të zgjuar të vargëzimit.
Një poezi antipoezi, një poetikë antipoetikë, tek imponon (auto)formën dhe
(auto) përmbajtjen, pra diç krejt të sajën. Derisa jeton pafundësisht me
thërrmijat transcedentale.
Ka të ngjarë, jam fare i sigurt, se Anila jeton përgjatë krijimit me gradacionin
poetik drejt përsosurisë, duke qenë e ndërgjegjshme për përgjegjësinë. Ajo që
është e saj, e deklamon hapur si imanente, pavarësisht faktit se tashmë gjithçka
i takon lexuesit.
514