hæmus - Libraria pentru toti

ANILA XHEKALIU
Përftyra
(fragment)
Pa flokë. Fytyrë pa rruar për pak javë. Idhull i vajzave të dikurshme. Një çast
mendoj nëse do t’u kish pëlqyer kështu. Zhbindem që nuk është ai. Nuk
mund ta besoj shterrësinë e shprehësisë, të paktën te sytë e njerëzve të tillë jo.
Skena u beson prapë. Më shumë se çdokujt tjetër, dhe pse mund të duken ca
të harruar në arenë. Një skeptik me zor e kap këtë. Vetë ata e dinë. Përvijim
episodi largohet nga një e çarë plastmasi. Ndoshta perdja e skenës. Pjesë e
luajtur natyrshëm. Pa një të metë. Gjeniale! Gati harroj të qesh me këtë të
fundit. Kamerieri mes tavolinave, tabaka në duar, në kostumin e bardhë e zi,
fjongo të kuqe, flokë xhelatinë shkëlqyer: “Ma ndërro tavllën” - një zë. Ai i
gatshëm.
Përplasje minutash. Ajrftohtë kondensuar në plastmasët e lokalit. Tavolina,
karrige, njerëz arti, tymra bisedash të kondensuara në koren e trurit. Diku
zien një vullkan që nuk do të shpërthejë kurrë. Llavëbrenda: zonjushazonjëza.
Kollitem. Gripi ende s’ka kaluar. Por s’ka të bëjë me të ftohtin, as me atë
tjetrin. Duhet t’i ketë kaluar të paktën tre semaforë. Heshtja dhe mendimi më
kanë futur në dhëmbët e tyre dhe po më mbllaçisin. Më dhembin kockat
- Do të prishet më keq koha, flas. Shohin me habi. -Po më dhembin këmbët. I
kam barometra të gjallë.
“- Po prit të kalojë ky shi të paktën”, - një zë.
“- Do të ketë prapë rebelime moti.”
Nuk ma vënë veshin, vazhdojnë bisedën. Ngurroj: “Ç’dua këtu?”
Largohem nga hyrja në formën e derës, jo nga dalja në formën e perdes së
skenës. Nuk kthej kokë prapa. Përballë reklama e një drame që nuk ia lexoj
titullin. Ndoshta po flisnin për atë. S’ua kisha vënë veshin fjalëve të tyre. Ky
qe tolerim i madh. Aty rruga. Ecim në njëra-tjetrën, duke shkelur çdo qosh e
skutë me kujdes. Si ilegalët, mendoj, rolet e dashura të dikurshme. “... brez i
humbuuur...” Më ushton përmbrendësive. Kam ende fuqi për të hamendësuar
skena, prapaskena të papërsëritshme, kolltuqe të radhitura me saktësi
gjeometrike, për të risuar kohë, inskenuar mrekulli absurde, për të patur
përballë të ftuar imagjinarë. “... huuumbur.” Më ndjek jehona. Jam një boshllëk.
Nga çasti në çast pres të përmbysen mure, gjithçka të thërrmohet në
grimca sysh. Ndërtesë e mbetur në vitin zero përmalluar e reja, e vjetra. Nuk i
përkas asnjërës. Kjo ndërtesë nuk ka qenë kurrë e banuar prej meje.
Afishet e pemëve të rrugës si njoftime vdekjesh lajmërojnë shfaqje të radhës. Një
çift shumë i moshuar kapur për dore germëzojnë emrin e autorit:
505