hæmus - Libraria pentru toti
hæmus - Libraria pentru toti hæmus - Libraria pentru toti
nga vajza e saj dhe ka të drejtë, sepse unë, duke jua shitur juve këto organe sot, ngela ulok, nuk do të mundem as vjehrrës t’i pëlqej (mos qesh, ti, zonjë e hijshme e rreshtit të katërt), ka këtu plot rioshë që, kur martohen, lënë mënjanë gratë e tyre të reja, se edhe gjella më e shijshme të mërzitet kur e ha për vite të tëra me radhë, dhe pleksen me vjehrrat e tyre të bukura e seksi dhe, kur i pyesin se si u vete martesa, thonë tërë mburrje se nuse si ajo që kanë nuk ka në këtë botë. Po nipërit e mbesat ç’do më duan kështu qorr nga një sy, tullac e të rrjepur, do t’u ngjaj me Frankeshtajnin, apo me djallin, do të largohen me vrap të tmerruar nga unë, një përbindësh nuk mund ta duash, nuk mund ta puthësh dot, ai nuk mund të të blejë kurrë çokollatë, apo të të marrë nga kopshti e shkolla me ledhatime e përkëdhelje nga ato më të ëmblat. Një njeri të tillë si unë mund ta quash shumë më mirë kur vjen të takojë nipin apo mbesën: “Erdhi Gogoli”, se sa “Erdhi Gjyshi”. Aktori ngrihet në këmbë, edhe drita ngrihet. - Zonja e zotërinj, të rinj e të reja, fëmijë të dashur, “Ankandi” anulohet, nuk dua të ngelem pa lindur fëmijën tim, pa marrë grua, pa pasur kënaqësinë të kem vjehrrë, pa më puthur nipërit e mbesat, sigurisht nuk dua të ngelem. Kam nderin e kënaqësinë t’ju them se dëshiroj të ngelem i varfër dhe nipërit e mbesat të bërtasin duke ulërirë nga gëzimi: “Erdhi Gjyshi”. 03.2008 504
ANILA XHEKALIU Përftyra (fragment) Pa flokë. Fytyrë pa rruar për pak javë. Idhull i vajzave të dikurshme. Një çast mendoj nëse do t’u kish pëlqyer kështu. Zhbindem që nuk është ai. Nuk mund ta besoj shterrësinë e shprehësisë, të paktën te sytë e njerëzve të tillë jo. Skena u beson prapë. Më shumë se çdokujt tjetër, dhe pse mund të duken ca të harruar në arenë. Një skeptik me zor e kap këtë. Vetë ata e dinë. Përvijim episodi largohet nga një e çarë plastmasi. Ndoshta perdja e skenës. Pjesë e luajtur natyrshëm. Pa një të metë. Gjeniale! Gati harroj të qesh me këtë të fundit. Kamerieri mes tavolinave, tabaka në duar, në kostumin e bardhë e zi, fjongo të kuqe, flokë xhelatinë shkëlqyer: “Ma ndërro tavllën” - një zë. Ai i gatshëm. Përplasje minutash. Ajrftohtë kondensuar në plastmasët e lokalit. Tavolina, karrige, njerëz arti, tymra bisedash të kondensuara në koren e trurit. Diku zien një vullkan që nuk do të shpërthejë kurrë. Llavëbrenda: zonjushazonjëza. Kollitem. Gripi ende s’ka kaluar. Por s’ka të bëjë me të ftohtin, as me atë tjetrin. Duhet t’i ketë kaluar të paktën tre semaforë. Heshtja dhe mendimi më kanë futur në dhëmbët e tyre dhe po më mbllaçisin. Më dhembin kockat - Do të prishet më keq koha, flas. Shohin me habi. -Po më dhembin këmbët. I kam barometra të gjallë. “- Po prit të kalojë ky shi të paktën”, - një zë. “- Do të ketë prapë rebelime moti.” Nuk ma vënë veshin, vazhdojnë bisedën. Ngurroj: “Ç’dua këtu?” Largohem nga hyrja në formën e derës, jo nga dalja në formën e perdes së skenës. Nuk kthej kokë prapa. Përballë reklama e një drame që nuk ia lexoj titullin. Ndoshta po flisnin për atë. S’ua kisha vënë veshin fjalëve të tyre. Ky qe tolerim i madh. Aty rruga. Ecim në njëra-tjetrën, duke shkelur çdo qosh e skutë me kujdes. Si ilegalët, mendoj, rolet e dashura të dikurshme. “... brez i humbuuur...” Më ushton përmbrendësive. Kam ende fuqi për të hamendësuar skena, prapaskena të papërsëritshme, kolltuqe të radhitura me saktësi gjeometrike, për të risuar kohë, inskenuar mrekulli absurde, për të patur përballë të ftuar imagjinarë. “... huuumbur.” Më ndjek jehona. Jam një boshllëk. Nga çasti në çast pres të përmbysen mure, gjithçka të thërrmohet në grimca sysh. Ndërtesë e mbetur në vitin zero përmalluar e reja, e vjetra. Nuk i përkas asnjërës. Kjo ndërtesë nuk ka qenë kurrë e banuar prej meje. Afishet e pemëve të rrugës si njoftime vdekjesh lajmërojnë shfaqje të radhës. Një çift shumë i moshuar kapur për dore germëzojnë emrin e autorit: 505
- Page 453 and 454: Shpirti im ish bërë një Me tokë
- Page 455 and 456: Dy trupa shtyhen fort, mundohen në
- Page 457 and 458: Llampat ndricojnë mbi telat e rën
- Page 459 and 460: Pranvera si një gjethe e vyshkur t
- Page 461 and 462: Nuk doja ta prishja. Ndoshta disa z
- Page 463 and 464: Aty do jesh ti e pranishme pa postj
- Page 465 and 466: într-un Pogradec profanat de ciud
- Page 467 and 468: Mes Tatës dhe Uratës ALISA VELAJ
- Page 469 and 470: Është krejt normale që Tata të
- Page 471 and 472: Për një predikues të shkrimeve t
- Page 473 and 474: analizohet mund të kuptohet, kanë
- Page 475 and 476: Këtë mesazh e përforcon më tep
- Page 477 and 478: gati në profane, kur ai harron se
- Page 479 and 480: vjeshtës, si për të treguar se a
- Page 481 and 482: Optika e zotit dhe e skllavit Vjesh
- Page 483 and 484: zotit. Retrospektivat tekstore para
- Page 485 and 486: Ca e “injektuar” nga qeniet e t
- Page 487 and 488: Ky përshkrim të krijon pështypje
- Page 489 and 490: Pas ”takimit” për herë të dy
- Page 491 and 492: SCRIPTA MANENT ANDI MEÇAJ Shitem i
- Page 493 and 494: sikur të kisha pará me thasë e t
- Page 495 and 496: lëmuar dhe e bardhë, se ajo e bar
- Page 497 and 498: syve si flirtuesit më të mëdhenj
- Page 499 and 500: mirë, do të më thoni, po Kryemin
- Page 501 and 502: ç’më bëre, më bëre të pasur
- Page 503: për dy, ka shkatërruar për dy, k
- Page 507 and 508: Ngrohtësi mishtë dora nis zgjatim
- Page 509 and 510: ndjej mungesën prej ari. Boshi të
- Page 511 and 512: Sy më kanë hedhë dritë në fyty
- Page 513 and 514: Në librin Medium, të cilën tashm
- Page 515 and 516: DUO VINTILĂ HORIA (Segarcea, Ruman
- Page 517 and 518: PENA QË S’U THYEN CONDEIE CARE N
- Page 519 and 520: ANTON ÇEFA 100-vjetori i gazetës
- Page 521 and 522: këmbëngulur për ruajtjen e profi
- Page 523 and 524: këta i paguan të gjitha këto e t
- Page 525 and 526: NICOLAE LABIŞ (1935 - 1956) Albatr
- Page 527 and 528: ndaj gjithçkaje njerëzore… një
- Page 529 and 530: sheh rruginën që kurrë s’ke p
- Page 531 and 532: Ç’rëndësi ka fakti që ylli ë
- Page 533 and 534: muskuli var, si një kujtim në muz
- Page 535 and 536: Tokën pa rrotë a pa trëndafila.
- Page 537 and 538: ARTE NURI PLAKU Piktura etiane dhe
- Page 539 and 540: ngjasojnë aq shumë me fletët e b
- Page 541 and 542: endeshin mbi Olimpin e perëndive a
- Page 543 and 544: kujdes si të qënkej gjë e gjall
- Page 545 and 546: DULCIS IN FUNDO VINÇENX GOLLETTI B
- Page 547 and 548: E Krexja e Muriqit: “Nëse çësh
- Page 549 and 550: jetesës materiale të shoqërisë.
- Page 551 and 552: Kush synon jetën politike të Ital
- Page 553 and 554: qytetarit shtetin laik, duke mos i
nga vajza e saj dhe ka të drejtë, sepse unë, duke jua shitur juve këto organe<br />
sot, ngela ulok, nuk do të mundem as vjehrrës t’i pëlqej (mos qesh, ti, zonjë e<br />
hijshme e rreshtit të katërt), ka këtu plot rioshë që, kur martohen, lënë<br />
mënjanë gratë e tyre të reja, se edhe gjella më e shijshme të mërzitet kur e ha<br />
për vite të tëra me radhë, dhe pleksen me vjehrrat e tyre të bukura e seksi dhe,<br />
kur i pyesin se si u vete martesa, thonë tërë mburrje se nuse si ajo që kanë<br />
nuk ka në këtë botë.<br />
Po nipërit e mbesat ç’do më duan kështu qorr nga një sy, tullac e të rrjepur,<br />
do t’u ngjaj me Frankeshtajnin, apo me djallin, do të largohen me vrap të<br />
tmerruar nga unë, një përbindësh nuk mund ta duash, nuk mund ta puthësh<br />
dot, ai nuk mund të të blejë kurrë çokollatë, apo të të marrë nga kopshti e<br />
shkolla me ledhatime e përkëdhelje nga ato më të ëmblat. Një njeri të tillë si<br />
unë mund ta quash shumë më mirë kur vjen të takojë nipin apo mbesën:<br />
“Erdhi Gogoli”, se sa “Erdhi Gjyshi”.<br />
Aktori ngrihet në këmbë, edhe drita ngrihet.<br />
- Zonja e zotërinj, të rinj e të reja, fëmijë të dashur, “Ankandi” anulohet, nuk<br />
dua të ngelem pa lindur fëmijën tim, pa marrë grua, pa pasur kënaqësinë të<br />
kem vjehrrë, pa më puthur nipërit e mbesat, sigurisht nuk dua të ngelem.<br />
Kam nderin e kënaqësinë t’ju them se dëshiroj të ngelem i varfër dhe nipërit e<br />
mbesat të bërtasin duke ulërirë nga gëzimi: “Erdhi Gjyshi”.<br />
03.2008<br />
504