hæmus - Libraria pentru toti

i madh vërtet, por jo shkrimtar, u bë shkatërrimtar, të gjithë ata që
shënoheshin në blloqet e kuq, dikur të vegjël, eliminoheshin, të gjithë ata që e
shihnin vëngër, burgoseshin, të gjithë ata që dikur kishin patur marrëdhënie
edhe të thjeshta me të dhe ai nuk i kishte pëlqyer për njërën apo për tjetrën
gjë, vriteshin, internoheshin, përndiqeshin dhe nga kjo nuk shpëtuan as fisi,
as familjarët, as gruaja dhe fëmijët, bile edhe veten e tij ai e kishte shënuar te
ai bllok i vogël i kuq”.
Aktori ngre gishtin drejt sallës
- Ju, zotëri i rreshtit të katërt, jepni katërfishin e asaj zonjës nga fundi, oh,
Zot, faleminderit, po bëhem i pasur më në fund, po, zotëri, pas një jave do e
merrni lëkurën time, si, si thoni, ç’pjesë mund të marrësh, po ku të doni,
zotëri.
(Aktori shkruan diçka tjetër përsëri, “Mushkëria”) Kush i do mushkëritë e
mia, të dyja i kam për të shitur, doni këtë të majtën(?), është shumë krenare,
ajo më thotë se ka luftuar dhe më ka çliruar nga sa e sa sëmundje infektuese,
nga sa e sa mikrobe bezdisëse, më vonë, ka filluar të ndërtojë ato që u
shkatërruan, apo edhe shumë gjëra të reja që nuk ishin më parë, mburret se e
ka zhvilluar vendin përreth mushkërive, bile e shan periudhën para se ajo të
fillonte ndërtimet, thotë se ata që ishin para saj s’bënin një lek, nuk punonin
në të mirë të shëndetit tim, bile arrinte deri aty sa më thoshte se ata të tjerët
para saj kishin bashkëpunuar me armiqtë më të tmerrshëm të shëndetit tim,
siç ishin sëmundjet infektive e mikrobet e shumta që qarkullonin atëherë.
Mushkëria e majtë më duhet ta pranoj, që megjithëse ka shumë mburrje, ka
bërë shumë për shëndetin, arsimimin dhe mbrojtjen time, se është një nga
organet e mia më jetike, pa atë përpjekjen e saj unë do të isha tani shumë i
ngathët e përtac, nuk do ta hidhja hapin me shokët, por do të rrija mbyllur
mes katër muresh.
Apo doni mushkërinë e djathtë, kjo sigurisht është më kryeneçe dhe më
llafazane, fjalët e saj hidhen në erë ashtu pamenduar dhe drejtohen të gjitha
kundër atyre që ishin më përpara, çdo gjë u duket e shtrembër, ideologjia e
tyre është më e drejta, të tjerat s’bëjnë hiç, ata tërë ditën e ditës thurrin plane
se si do të bëjmë këtë apo atë ilaç që do të shërojë këtë apo atë sëmundje që e
kemi të trashëguar nga regjimi, apo sëmundjet e së kaluarës, më detyron të rri
tërë ditën në shtrat, më mban me premtime të kota, por nga ana tjetër mendoj
se kjo mushkëri i ka ca ide në kokë, i ka pak të turbullta, pak të fryra, por më
pëlqejnë dhe nuk më lë të mërzitem me gojëtarinë e saj aspak përtace.
Aktori ngre gishtin drejt sallës.
- Po, hë, ti, zonjë me pellush të bardhë në rreshtin e dytë, sa jep, pesëfishin e
asaj gruas së rreshtit të gjashtë në mes të sallës, (Oh, Muhamet, ç’më bëre,
500