hæmus - Libraria pentru toti

vjeshtës, si për të treguar se ai është shumë larg shpëtimit të shpirtit, ngaqë
mandej vjen “dimri i ndëshkimit”. Rrënimi i qenies e gjen shprehjen e vet në
simbolin e lisit, por në ndryshim nga rrëfimi i Ago Jakupit, ku lisi bëhej
simbol i jashtëkohësisë, këtu merr nuancat e një ngrehine shpirtërore, e cila
shembet dalëngadalë prej krimbit të mëkatit.
Koha për katharsis
Koncepti qendror në kristianizëm është vrulli i kohëve, ku gjenerohet parreshtur çdo
gjë. Ky vrull kohërash, i cili s’është gjë tjeter veçse çasti i marrë si përjetësi, e bën
këtë të fundit të jetë njëkohshëm e ardhmja dhe e kaluara. E kaluara nuk shfaqet e
mbyllur në vetvete, por mbetet brenda një vazhdimësie të natyrshme me të ardhmen.
Sorren Kierrkegaar
Kjo aksiomë i vjen mjaft për shtat atij procesi që i ndodh çdo vdekatari
përgjatë jetës së tij tokësore; gjenerimit të vetvetes. Në shtegëtimin tonë të
përditshëm, prej njërës gjendje në tjetrën, nga ëndrrat në zgjime me lloj-lloj
shijesh, mbartet përherë diçka prej shprehjes latine carpe diem. Koha është
vrull i papërmbajtshëm çastesh, me të cilat sinkronizohesh harmonishëm, ose
çsinkronizohesh në kahje krejt të kundërta, për të mbetur një busull e
çorientuar, nëse perspektiva e vështrimit të qenies nuk shkon prej tokës në
qiell, por nëpërkëmbet prej asaj vetë, duke mos qenë në gjendje të përkapë
çastin e duhur.
Një çast i tillë i vjen protagonistit tonë nëpërmjet vegimit hyjnor, por ai duke
qenë krejt i verbër kundrejt dritës së tij, del jashtë prej vorbullës kohore ku
duhej të përfshihej dhe zgjohet vetëm kur para sysh i vetëtin çmimi i humbjes
së tij.
“Doli në kopsht ku argjendi i gruas së qytetit shkëlqente nër barishta, i vetmi
send që shkëlqente në një botë të murrme” 115 .
Errësimi i Tatës ka pllakosur anekënd botës së tij dhe ky zgjim i vonë s’ka
kurrfarë vlere, pasi nuk ekziston më pikë fuqie brenda qenies që ajo të mund
të gjenerojë vetveten. E kaluara mëkatare sapo ka nisur të rrjedhë drejt së
ardhmes, e për pasojë duket se ajo e ka humbur përjetësinë. Në këtë kontekst,
dënimi me pavdekësi mbetet i tillë vetëm denotativisht.
Po t’i rikthehemi edhë njëherë asaj çka rrëfimtari hyjnor na ka servirur pak
më parë, do të bindemi se ka ndodhur krejt e kundërta.
Kur Zoti e sheh se mëria e Tatës është e pakthyeshme dhe ai nuk e përmbush
dot detyrën e tij si Uratë, e lë të lirë të eci në rrjetat e largneshit. Ndërsa kur
115
Mitrush Kuteli, E madhe është gjëma e mëkati, Shtëpia botuese”Grand Prind”,
Tiranë, 2006, f.37
479