hæmus - Libraria pentru toti

Për një predikues të shkrimeve të shenjta kjo përbën një thyerje të ligjeve të
Zotit, pasi qenia e projektuar si model përmbys vetë e para atë ligj që duhet
t’jua predikojë qenieve të tjera, të cilat nuk janë në rrugën e Tij.
Shkruar është gjithashtu se atij që ka brenda vetes besim dhe kërkon më
tëpër, atij do t’i jepet, ndërsa atij që nuk mbart besim në fjalën e Zotit dhe
nuk e kërkon atë do i merret edhe ajo që ka. Tat Tanushi nuk kërkon të ketë
më tepër dhe është ky shkaku i tkurrjes së Uratës brenda tij. Në këtë
pikëvështrim transformimi i tij në Tatë duket i pashmangshëm. Pasojat e këtij
procesi shfaqen në perceptimin e tij mbi kohën.
Po t’i referohemi Blez Paskalit, njerëzit nuk kënaqen asnjëherë me të
tashmen. Ata përshpejtojnë të ardhmen pasi vonon të vijë dhe thërrasin të
shkuarën për ta ndalur. Në këtë mënyrë, ata përhumben ndër kohëra që nuk u
përkasin 90 . Kështu, shohim se Tat Tanushi nuk mjaftohet asnjëherë me atë që
ka. Ai vazhdimisht trembet për Kalijen, prandaj lutet ditë e natë për të. Duke
qenë se dashuron çmendurisht, ai ka frikë mos e braktis kjo lumturi që po
përjeton në të tashmen, ndaj dhe përpiqet ta shmangë të ardhmen.
Në fillim të rrëfimit, Kuteli vë në dukje se besa në Zotin është fuqia e madhe
e Tat Tanushit. Po të ishte i vërtetë ky pohim, atëherë Tata nuk do të
humbiste ndër kohëra, të cilat nuk i përkasin atij si qenie njerëzore (biblikisht
e ardhmja i përket Zotit), por do të përjetonte të tashmen.
Meraku i tij për Kalijen nuk është i pavend, pasi ajo vuan nga një sëmundje
që i thonë lëngjyer, por ky merak është i tepërt për një prift që ka besë në
Zotin dhe me veshjen e petkut të priftërisë ia ka blatuar atij jetën në mënyrë
të veçantë nga qeniet e tjera.
“T’i përballësh qeniet me realitetin e vdekjes, nuk do të thotë aspak ta kthesh
vdekjen në një qëllim të kuptuar si asgjë e zbrazët, as te synosh t’i errësosh
ditët e tyre me efektin e një vështrimi të fiksuar mbi vetë fundin” 91 . Ndërkohë
që Tata arrin t’i përjetojë të dyja këto gjendje. Gjersa frikësohet aq shumë për
vdekjen e Kalijes, ai e ka harruar konceptin themelor të Zotit mbi vdekjen, se
ajo është fundi i jetës tokësore dhe fillimi i jetës së përjetshme. Nga ana tjetër
ai nuk duhet kurrsesi ta errësojë lumturinë e së tashmes me frikën dhe
parandjenjën e asaj që do të vijë, pasi shkruar është se çdo dite i mjafton
pikëllimi i vet dhe e nesërmja kujdeset vetë për veten.
Urata na paraqitet i verbër edhe në optikën e shikimit të tij karshi realitetit të
vdekjes. Kur përshkruan pamjen që Kalija ka filluar të marrë pas sëmundjes,
rrëfimtari nuk na ofron një portret të akullt dhe të pajetë, por thotë se ajo ishte
e rrethuar nga një dritë e gjallë.
“Fytyra e saj vishej me një pah drite si drita e hënës mbi ujëra. Po drita e
hënës është pa jetë, kurse drita që mbulonte fytyrën e Kalijes ishte e gjallë.
90 Blez Paskal, Mendimet, Shtëpia botuese”Plejad”, Tiranë 2003, f.17-18
91 Hajdeger, Leksione dhe konferenca Shtëpia botueselejad, Tiranë 2002, f.150
471