hæmus - Libraria pentru toti

Nuk doja ta prishja.
Ndoshta disa zogj pinin ujin e saj të kaltër
Vendosa ta mbyll brënda, ta marr me vete dëshpërimin
T'i shfaqem përpara i urtë e i ftohtë
Noshta kjo rrëke po vrapon drejt plepit të lëkundur
U ktheva në fije hekuri dhe ujë
Me vaj nga altari i shenjtë u leva dhe
Iu afrova udhëtarëve, ballin tu ledhatoja
Rashë poshtë, ishin ujra të turbullt
Dhe pëllumba të zinj kish në qiell.
18
Kolona hekurash
Mundohen të prekin qiellin
T'i shpjenë dritën e tyre të vdekur.
Në rrënjët e tyre ndriçohen portrete
Portrete fëmijësh, të gjallë a të vdekur?
Zbehtakë
Përkëdhelin vetveten
Duke u ngrohur nën hijen e natës
Pastaj ngrihen dhe ecin lehtaz
Mbi kalldrëmet që hapin gojën për t'i kafshuar
Dritat lart janë ndezur
Poshtë, rrënjët e tyre
Po kalben
Jeta që gojë të fliste s'kish
Lart, llampat fiken
Poshtë, rriten eshtra.
20
Tretem përsëri i vetmuar në praninë tënde
Je kaq pranë dhe kaq larg
Peshën e ajrit të rëndë nuk e thyejmë dot
S'kemi forcë
Dëshirë s'kam t'i bashkohem natës
Po s'kam dëshirë as agimin të pres
Dhe të më kujtojë se yjet janë shuar
Dhe orët e rënda m'i plagosën gjymtyrët një nga një
Të tkurrem në shtratin tonë është e kotë
Te dy kemi ikur
Dhe fjalimet tona mbetën të varura në mur
461
Bucureşti 2008
Tiranë 2005