hæmus - Libraria pentru toti

Dy trupa shtyhen fort, mundohen në mënyrë abstrakte
Mishi trupit epshin fal në errësirën pa hënë
Ta varim hekurin e rënë mbi zemrat dhe yjet t'i fikim
Qelqet s'e kanë më shkëlqimin e butë të verdhë
Tregëti trupash, aromë dheu i vjetër,
Kënaqësi skeletesh të verdhë
Alfabeti i dashurisë Tënd mungon o Zot i brishtë
Harrove të na falësh ëmbëlsinë dhe aromrat e Tua
Dritën e vërtetë prej dritës Tënde
E humbe durimin me ne
Dhe në humbje na le si trashëgim pavetëdijen
Më kot dy trupa shtyhen pa reshtur,
Mbetesh një UN i rëndomtë Krijues i Abrahamit dhe Moisiut
I Noes dhe i Lotit, i mëkatit dhe mëkatarëve
Dhe ja, lidhe dy trupa tokësorë, në bazë të virtytit dhe shëmbëllimit Tënd
I le dy trupa të humben në hapesirën e epshme bërë prej teje
Pushtetin, lavdinë dhe dritën i mban mbi tryezat e tua të bollëkut si
zbukurime
Dhe me frutin tënd të vjetër mbarse botën dhe të vdekshëm na bëre
Po ku je, ku strukesh në orët e vona dhe shpëtim s'më jep
Të kërkoj në qiell ndër banesat e tua madhështore
Dhe ja, të gjej në tokë midis të vdekure duke i dhënë shëmbëllesat e tua të
fundit.
E përdhosa tempullin tënd dhe e lashë në ikje
Asnjëherë këshillat e tua si mora të kaltra
Të lashë të harrohesh, të harrosh përjetë harresës tënde për ne.
Tiranë 2009
7
Ti nuk e di se unë netëve zgjuar rri dhe me vështrimin tim të përshkoj çdo
damar
Dhe reagimet dhe shqetësimet e tua kur ti në tjetër botë të errët a të bardhë je
Ti nuk e di se kjo natë gjumin ma ka vjedhur dhe ty të ka lënë si frymëzim.
Ti nuk e di se vegimet e mia më shfaqen ende pa i mbyllur sytë nga hëna e
kurmit tënd
Dhe ti në botën e ëndrave male dhe fusha me dëborë plot ndjen dhe ke ftohtë
Ti nuk e di se yjet një nga një filluan të shuhen dhe dielli herët krahët do
shtrijë mbi qepallat e mia të plumbta.
Ti nuk e di në je a s'je me mua tek lehtaz ledhatoj me shpirtin tim lëkurën
tënde të pastër
Dhe shoh se si ata sy çregullisht lëvrinë tek shohin të tjera gjëra tej vetmisë
sime
455