hæmus - Libraria pentru toti

Dhe me mishin e tyre dhe beton prej uji paqe të ngopur krijoi.
Fshehtësia u shfaq ndër fshehtësitë dhe feja fenë zbuloi,
Kulla e Babelit mbi eshtra u ngrit, dhe themele
Prej hekuri të kuq ndërtoi.
Ika tutje, të gjej gjuhën time, armiqtë i lashë në rrugën me lule prej plumbi
Në ujrat e freskët kërkova të shoh fytyrën time që
Me retë ngatërrohej dhe si pluhur shformohej. Kështu
V(ë)llahu nuk ka një program të qartë poetik, por as duket të ravgojë drejt një
të tilli. Ndoshta fanitja e një programi do t’ia cënonte lirinë e të shkruarit,
lirinë e të mbijetuarit në heshtje, ose hyn në atë grup poetësh, programi i të
cilëve nis të bëhet i dukshëm e madje të mishërohet menjëherë pas vargut të
mbramë. Veç dendësisë jo të zakontë, - që përgjithësisht lind nga ngujimi i
poetit, me vullnet a padashje, në lug të një vetmie ku ka vend për shumë
qënie e gjëra, por jo për poezinë e botuar e të zbërthyer me mjete kritike, -
poezia e V(ë)llahut ngrihet mbi një vranësi shpirti, nuk ka të bëjë fare me
asnjë lloj vajtimi, flatrimi, galdimi a mallkimi. Autori ka moshën e një
çunaku dhe zymtinë (si përmasë mençurie) e një plaku dhe nuk gjen të denjë
asgjë, askënd, heraherës as vetë Dashurinë, as Mërgimin apo Kthimet, që t’ia
veshë vargjet me morrnica lumturie, klishesh, makthesh, mirëbesimi a
dalldish kalimtare. Syri i bojës së tij ka gjithmonë ngjyrën e bojës.
Mundimet e shpirtit
Turren mbi trup
E ndjej tek paqja godet fort zemrën
Dhe si plumb rrjedh ndër vena
Vendlindja e rrumbullakosur dhe e ngjyrosur përgjumshëm, aq e pranishme
ndër fillestarë, por edhe në shkrimtarë të fikur që synojnë të ngjallen së
shkruari, nuk gjendet në vargjet e V(ë)llahut përveçse në trajtën e një nyjeje
ku fëminia (jo fort e lumtur, sipas të gjitha gjasave) fshihet natyrshëm, duke
mënjanur dasitë kohore e hapsinore, çka e bëjnë shqipen të vetëmjaftueshme,
kurse metaforën – hap drejt një të ardhmeje paqtore, pa utopi, pa pendesa të
tepërta.
Historia ka një fytyrë si më poshtë vijon:
Dhe duart i nxorëm nga trupi, këmbët i shkelëm dhe brinjët i hodhëm në tokë
të mbijnë
Dhëmbët i shkulëm, gjerdanë për zonjushat prej bakri i bëmë
Dhe qamë të gjymtuar nëpër rrugët e botës të gjenim gjymtyrët
Por përpjekjet tona ishin nën erë.
451