hæmus - Libraria pentru toti

ZËRA TË SË ARDHMES
VOCI ALE VIITORULUI
Ikja për të gjetur gjuhën –
kthimi për të mos humbur heshtjen
450
DR. ARDIAN KYÇYKU
Sërish Pogradeci i përhershëm u fal letrave një poet, për të cilin ende shumë
pak vetë kanë dëgjuar. Aq pak, sa çdo paraqitje fiton të njëjtën rrezikshmëri
për lexuesit dhe për vetë poetin, sidomos ngaqë rreh të skicojë të ardhmen e
mundshme poetike të një të tashmeje ende të panjohur. Duke gjykuar nga
poezitë e botuara në Revistën Haemus (Nr. 36-40 / 2009), krijimtaria e
VANGJUSH V(Ë)LLAHUT më duket tashmë një premtim i përmbushur, me një
pjekuri të padiskutueshme, të paktën në sytë e vet (shpesh çmitizues) dhe të
ne pak lexuesve – dhe është një befasi për njerëzit që nuk e shohin shtimin e
numurit të poetëve si pakësim të ditëve të Poezisë. Lindur në vitin 1987,
rritur në një Pogradec të nëpërkëmbur e të çmagjepsur nga çuditë (për të mos
thënë marrinat) e fillimeve të tranzicionit, V(ë)llahu ndoqi për një vit në
Tiranë Fakultetin e Arteve të Bukura, pastaj fitoi një bursë studimesh në
Bukuresht, (në Universitetin Kombëtar të Arteve), ku mbase nuk gjeti ato që
humbi njëheresh me rrënjëshkuljen, por ku duket se ka gjetur vetveten, atë që
shumica e poetëve bëjnë sikur, ose pandehin se e kërkojnë.
Çasti kur ai shfaqet në poezi nuk është aspak poetik. Mirpo një fat i veçantë e
përkthen mungesën e poezisë së këtij çasti në liri të shkruari siç ëndërron
fryma brenda autorit dhe në pavarësi ndaj aq përpjekjeve, gjakimeve e
shartimeve të pavetëdijshme me copëza nga hijet e poetëve paraardhës. Kjo
nënkupton edhe një përgjegjësi t-e madhe, e cila, kur është shmangur, apo
është flakur mënjanë për hir të një grushti emër e bujë, jo rrallë ka qënë
dërrmuese për mjaft shkrimtarë. Brenda saj përfytet vetëdija e të qënit dikush
dhe etja për të mos u tjetërsuar me tundimin për t’u bërë i njohur, për t’u
nakatosur në të ashtuquajturat çështje madhore të shoqërisë jo me armët e
letërsisë, por me ato të politikës. E kjo në një epokë kur:
Hingëllimën e fundit të rrugëve qielli gëlltiti,
Mbi gjakun e heshtur të ngrirë, të kuq,
Mbi fushat e nëmura të brengës, mendime të lagështa mbolli.
Qielli i vrenjtur plot me dritë të purpurt mendimit i hoqi skeletin,