hæmus - Libraria pentru toti

njeriu mund ta ndryshojë jetën, ose botën, tani jam edhe më i qetë, dua të
them: u mësova më shpejt me vdekjen.“
„Lake, po mirë, të lutem, më thuaj një gjë: ishte e vërtetë që dëshiroheshe për
vdekjen kur ishe në jetë? ‹sikur të kisha vdekur tridhjetë vjet më parë, me
siguri do të qe më mirë› shkruan diku në ditar, ose ditën që varrosëm tim
vëlla, ke shkruar: ‹si t’i them se kam nevojë për dashurinë e tij... si t’i them se
edhe unë nuk mundem më, se e kam zili për vendin e tij atje poshtë›. Unë
dëshpërimin tënd, me thënë të drejtën, e mbaj mend si një akord të butë që
vërtet na shoqëronte nganjëherë gjithë mbrëmjen si la minori yt te kitara e
Kujtimit... kur kapje Don Bakin (këtu Adhurimi qeshi me të madhe), po
pastaj mbi të vinin e uleshin anekdotat më të bujshme që s’i tregonte askush
më bukur se ty, historitë më të çartura të Tiranës, tipat më absurdë që mban
kryeqyteti ynë. Adhurim, mik, më shumë kemi qeshur se kemi qarë në jetë,
më thuaj!“
„E drejtë, Ardian, vetëm se jeta e vërtetë përmbledh të gjitha shëmtitë e kësaj
bote...“
„‹dhe pak, shumë pak çaste për t’u ndjerë i lumtur›“ vazhdova unë, „e di, se e
ke thënë edhe te tregimi yt më i bukur ‹Dy ditë›, por prapë unë nuk mund të
jem me Ylljet Aliçkën që shkruan se në çastet para vdekjes patjetër ti do të
kesh belbëzuar ‹Më në fund! Kisha kohë që të prisja› dhe pastaj shton:
‹Ndofta që prej ditës kur kish ardhur në këtë jet뛓
„E di, e di, e kam lexuar librin, por mos ia merr shumë për bazë Ylljetit, se
ambasadorët kështu e kanë, kur nuk u duhet të përdorin gjuhën diplomatike ia
shkelin gojës e s’dinë ç’thonë. Jeta ishte e ëmbël mik, unë mërzitesha shpesh,
sepse vinte nganjëherë aq e bukur! pastaj ikte e zhdukej dhe ti rendje gjithë
kohën për të kapur atë që ishte aq e bukur po ajo të rrëshiqste nga duart dhe ti
s’e kapje dot më...“
„Prandaj zije e tallje botën, zotrote, për të qeshur pak ngaqë s’qaje dot?“
„Pse jo? edhe kështu mund ta shprehësh. Atje te ju ka kaq shumë marrëzi të
bukura – shumë më tepër se bukuri të marra – sa qoftë dhe vetëm për to ia
vlente të jetoje. Ja ku gabonte miku im Ylljet.“
Pikërisht me këtë gjë na ngatërronte Adhurimi. Pesimizmin dhe dëshpërimin
tij, që për mua kishte vetëm një shpjegim: ai njeri që dinte të jepte aq shumë
dashuri, për arsye të ngatërruara që tani nuk dija t’i shpjegoja, vetë gjente
pak, shumë shumë më pak nga sa mund të thithte shpirti i tij, ne e merrnim si
dëshirë për të mos jetuar më. Ndaj dhe i kishte miqtë të një palete të madhe:
me mua, Ylljetin, Gëzimin e të tjerë, që na kishte marrë erë koka në punë
letërsie, vdekjeje e pavdekësie fliste vetëm për bukurinë e dashurisë dhe
kotësinë e gjithçkaje, me Petron dhe mistikët e tjerë të Tiranës gërmonte
errësirave ku me ne nuk hynte dot, me aktorët e shumtë që kishte miq
aktronte gjithë ditën, me tim vëlla, „ministron“ dhe gjithë qëniet e tjera
ekstravagante që përmbante qyteti ynë nga Shën Prokopi te stacioni i trenit
shkëmbente andekdotat më të fundit dhe rindërtonte më mirë se askush
433