hæmus - Libraria pentru toti

DR. ARDIAN KLOSI
Te jetëvdekja me të
In memoriam ADHURIM LAKO
Hapa sytë por mezi po mësohesha me errësirën e dhomës. Nga jashtë vinte
një dritë e dobët, nga i vetmi fener që ishte në gjithë rrugicën tonë. Mbeta në
fillim pa kuptuar asgjë por pastaj dalëngadalë njoha dhomën time te shtëpia e
vjetër, përballë dollapin me pasqyrë ku binte ai pak ndriçim që hynte mes
grilave të ulura, perdet e rënda, në mur portretin e motrës nga piktori Sali
Shijaku, te kryet e shtratit komodinën me radion e vjetër gjermane Emud dhe
syrin e saj magjik që gjithmonë i binte brenda. Radioja kishte mbetur te një
stacion me valë të shkurtra që nxirrte fishkëllima të largëta. Radio Caroline.
Mbi dysheme anë krevatit tim dhe krevatit tjetër dy legena. Me një sforcim të
jashtëzakonshëm të kokës që e kisha plumb duket nga pija, mezi arrita të
realizoj që ata legenë duhej të na i kishte vënë mua dhe Adhurimit im vëlla
pasi u shtrimë, i sigurt që shpejt a vonë ne do të nxirrnim zorrët. Kishim pirë
konjak si budallenj gjithë paraditen: atë ditë shkurti të vitit 1976 unë nuk
kisha vajtur të hapja kanal me shokët në kooperativë, edhe Adhurimi me tim
vëlla ishin kthyer në Tiranë, si gjithë ish-maturantët e Petro Ninit, nga gurorja
ku i kishin dërguar për vitin e punës prodhuese, pasi ishte vrarë gjatë një
shpërthimi njëri nga gjimnazistët. Kishim pirë në disa lokale, por nuk ishte aq
konjaku Skënderbeu sesa humori i zi i Adhurimit dhe dëshpërimi që i buronte
nga çdo fjalë, sytë e mëdhenj të përshkënditur dhe mënyra si e thithte cigaren
me buzët e holla, ato që më kishin dhënë goditjen përfundimtare: mbaja mend
si lokal të fundit Bar Pezën, Adhurimin që më recitonte nga „Mëhallat e
Botës“ dhe asgjë më, as nëse kisha ardhur në shtëpi me këmbët e mia ose jo.
U ngrita me mundim të madh përgjysmë dhe vështrova nga krevati tjetër ku
ishte shtrirë me fytyrë nga muri miku im. Nuk dija të thosha fare nëse ishte
mëngjes herët ose mbasdite vonë, mund të ishte ora 5 ose ora 17, çka nuk
përbënte ndonjë ndryshim në atë ditë të lagësht shkurti. Më në fund, pas dytri
përpjekjesh arrita të ngrihesha në këmbë pa shkelur mbi legen. Eca drejt
krevatit tjetër dhe, ngaqë u tremba prej mënyrës si rrinte shtrirë ai, pa lëvizur
asgjë, pa gërhitur siç e kishte zakon, madje me sa dukej pa marrë frymë fare,
e preka me gisht në ije. E kur prapë nuk lëvizi asgjë, ia ngula gishtin me forcë
në tul. Atëherë ai u kthye nga unë, jo si një njeri që zgjohet, por si dikush që
deri aty s’ka dashur ta bezdisin në vetminë e tij.
O tmerr çfarë pashë! Fytyra e Adhurimit e shtypur dhe e larë në gjak, njëri sy
i dalë tjetri i mbyllur, balli i hapur si një gojë tjetër. O Zot! nuk munda të
shihja më dhe ia ngula sytë legenit të tij që ishte bosh. Për një sekondë
kuptova gjithçka: në të vërtetë nuk ishim në vitin 1976 por në gusht të vitit
430