hæmus - Libraria pentru toti

mesueseve. A s’kishte të drejtë të ngazëllehej. A s’kishte të drejtë të
këndonte. Kjo ishte kënga e dashurisë së saj…
U përlot. U përlot sepse u ndje dyfish e vetmuar. Kishte vite që zemrës së saj
s’bleronte asgjë nga kjo dashuri, por, kur shikoi tek liqeni nuk e pa “atë” të
gjuante peshk. Kishte humbur përnjëherësh ndoshta gëzimet e vonuara, që i
trokitën befas. Kjo pasdite kishte vënë duart tek dritarja dhe prekte pikëllimin
e saj, xhamit të krisur nga kujtimet e vajzërisë. Fshati i vogël G… shtrirë në
ato kodra të mbuluara nga gjelbërimi i lehtë i dukej parajsë. Çdo përshëndetje
e njerëzve, cicërima e zogjve, koriet pa fund, përbënin epiqendrën e jetës së
saj. Sa i vogël i dukej qyteti tani.
Bota ekzistonte vetëm për ata të dy. Të kapur dorë për dore grisnin tisin e
buzëmbrëmbjes me puthjet e zjarrta. Këndonin proaskave, adhuronin gjithçka
përreth. Në një mbrëmje të tillë mësoi se do bëhej nënë. Dhomës së vogël të
fjetjes, aty ku kishin bërë dashuri për herë të parë ia dha lajmin pa e ditur se
ëndrra e ëmbël kishte zgjatur fare pak vetëm gjashtë muaj. Te dera e jetës
trokit zgjimi i ashpër. Gëzimi më i ligjshëm se do të bëhej nënë i kaloi
përmes lotëve që s’spushonin. Për ditë me radhë ua tregonte bardhësisë së
mureve. Ai s’arrinte ta kuptonte. Kishte ardhur më pas dasma fundqershori.
Mbyllja e jetës së saj, lindja e djalit vjeshtës ia gjallëroi përsëri jetën, ia
trembi disi qetësinë vrastare edhe pse pa të tretej dhe e vetmja ëndërr e flaktë
ndezur në shpirtin e dlirë, banimin në qytet. U bë përsëri nënë. Lindi vajzë.
Tani në fletoren ditar shënonte gëzimet e pakta. Iu dha edukimit të fëmijve
dhe punës. Vitet shkonin mes një monotonie gërryese. S’i gëzohej dëborës si
dikur. Ardhjet në qytet pranë prindërve e lodhnin. Zemrën e saj që e prekte
edhe një çelje sythi me vonesë, s’i bënte përshtypje më asgjë. As mëngjeset e
praruara apo këmbimi i stinëve. Vllasova kishte humbur qyshkur në tunelin e
errët të vetmisë. Me flokët ngjyer me të verdhën e pjekur tetorit vjeshta po
ngarkonte lamtumirën. Fundjava e fundit të tetorit erdhi me lagështi. Nga
barku i orëve, zemërimi qiellit ra mbi tempujt e ëndrrave të Vllasovës si krah
pulëbardhe këputur nga e shtëna e parë e gjuetareit. Shirat ishin varur qysh
mbrëmjes. Mëngjesi kishte hedhur supave pelerinën e dimrit. Trokiti edhe
mbasditja tejet e ngarkuar me vetëtima. Vllasova ngrohej dhomës bashkë me
fëmijët.
Kur ora trokiti 14 oo në trupin e saj nuk qarkullonte më gjak po llavë. E
tunduar nën pushtetin e këtij momenti që i kishte grisur vetminë u turbullua.
Ndjeu trazim në shpirt. Mos kishte rënë në dashur me këtë të panjohur. Me
hapa të vegjël tamam si fëmija motak që kërkon dhe u beson këmbëve të
veta, doli në verandë. Eci përgjatë dritares së dhomës së miqve Do ishte
rrëzuar dhe kushedi si do t’i shkonte fati i saj nëse s’do të mbahej parmakëve
kur pa “atë” në këtë rrebesh, atje tej, bregut të liqenit me vështrimin derdhur
shtëpisë së saj. Zbrit shkallët e verandës me zemrën që po i çante kraharorin.
422