hæmus - Libraria pentru toti

fshikulloi trupin e djersitur. U mbush me frymë, ndërsa ndjeu lotët t’i
zbrisnin fytyrës, tamam si ato pikat e vesës që shkrihen diellit të parë. Vetmia
trokiti jo papandehur. Në amfiteatrin e dhimbjes, gladiatori i vetëm ishte
pritja. Priste. Priste të hanin drekën bashkë, priste mbrëmjes të bisedonin kur
fëmijët t’i zinte gjumi, por ai gjithnjë vonohej. Duke zhbiruar këtë trishtim,
diku në baçet përfund liqenit, një e qeshur e pastër kumbuese, si gurgullima e
përrenjve nëpër shtratin e qetë ditëve verore, e bëri për vete. E pati zili atë të
qeshur edhe pse ishte prej burri. Ai në lumturinë e tij, atje tutje pa e ditur as
vetë kishte ngazëllyer një zemër të lodhur. Tërë mbasditen nuk e harroi atë të
qeshur. Mbrëmjes, burri i erdhi përsëri vonë. Ditët kalonin me këtë pikë
gëzimi. Vjeshta po trokiste fort parqeve. Nga ajo pasdite e largët s’kishte
ngelur asgjë, vetëm se në zemrën e brengosur jetonte ende ajo e qeshur.
Pothuaj e kishte harruar këtë episod fluid, kur po ndente rrobat e saponxjerra
nga lavatriçja, pa sërish “atë” të gjuante peshk. Ngriu nga befasia, aq sa
këputi edhe telin e rrobave prej pakujdesisë. U kujtua për ditën. E djelë
përsëri. I dëgjoi zërin, madje edhe të qeshurën, sepse ai u ngazëllye kur nxori
grepin me peshk nga liqeni. Eh? Shpirtrat janë si retë. Mbledhin dhe derdhin.
U bënë 15 vjete që kishte mbledhur e mbledhur shpirti i saj. Një ‘”oh” i forte
si shkulmë dallge i doli prej kraharorit Vllasovës me vështrimin tretur
xhamave të mjegulluar. Nga gjithë dashuria e parë vetëm një kujtim nuk e
harronte - atë të njohjes dhe për këtë trokitën vargjet e poetit turk Nazim
Ikmet.
“Kur mosha ikën tutje, kur jeta nis e brehet
Kujtimet më të bukura të vinë gjithnjë ndër mend” duke e shtënë në
ëndërrime. “Eh ku kini mbetur ju ditë të atëherëshme” dhe nje tjetër “oh” si ai
i pak çasteve më parë u shkëput përsëri kraharorit të saj. Vitet kishin
fluturuar. Mosha, si ajo re e bardhë dhe e vetme qiellit blu të pamatë, që tretej
tutje horizontit kishte shkuar.
Ja ku është ajo mësuesja 22 vjeçare në një shkollë të vogël fshtrave të
Mokrës. Jep mësim me nxënësit e klasës së katër këtë orë. Këndojnë. Atë dhe
vetë nxënësit i ka rrëmbyer kënga që përhapet nëpër klasa, pastaj tingujt
enden në koridorin e vogël, dëgjohen edhe në klasën ngjitur… Kur befas ka
ardhr pushimi. E gëzuar, duke dihatur, mbushet me vështirësi me frymë.
Bëhen shënimet e fundit në regjistër, s’ka dëgjuar pothuajse fare të trokiturat
në derë. Të trokiturat ndihen përsëri, disi më fort kësaj here. Nxiton. Hap
derën. Kolegu i klasës përbri qëndron para saj. ( A ka mundësi ta këndoni
edhe orën tjetër këngën e fundit. Duket sikur lutet ). Ajo qesh. Vetëm kaq
bën. Nuk i përgjigjet. Uli kokën. Diçka më vonë mbyll derën, madje s’i pritej
të fillojë ora. Këndon. Ndjen zërin t’i dridhet. Ndjen veten të fluturojë.
Ndodhet mes yjeve kur mbrëmjes është shtrirë në shtratin e dhomës së
421