hæmus - Libraria pentru toti

drita qirinjsh të kuq; peceta të kuqe; një tufë me trëndafila të kuq; kamarjerët
me papion kuq-e-zi u shërbenin verë të kuqe.
“Merr çfarë të duash” foli zonja.
Djali zgjati gishtat e holla dhe mori një copë bukë të thekur vetëm nga njëra
anë. E ngjeu në gotën e verës. E përtypi, dhe në pjesën tjetër të asaj copë
buke iu shfaq atdheu. E si mund të përtypej më tej? «Atdheu është dhimbje»
thotë një poete.
“Përse nuk ha? Ha, këtu i ke gjithë të mirat që ke ëndërruar gjatë ditës.”
“Hëngra zonjë. U ngopa, të falënderoj për të mirat që më ke shtruar.
Por, ç’të shtyn t’i bësh të gjitha këto mirësi për mua?”
“Nuk kam bërë asgjë, thjesht, doja të të zbavitja paksa. Jeta është lojë.
Jeta është e shkurtër për t’i shijuar dhe parë me sy të gjitha mirësitë e
botës. Kështu është? Apo jo? Të pëlqen? Do ta ndjekësh? Do të
vazhdojmë më tej?”
“Përafërsisht në të gjitha lojnat ka fitues dhe të humbur. Dhe ti zonjë i di
shumë mirë rregullat e lojës. Kështu është? Apo jo? Veçse ti, ndryshe
nga të tjerët, ke sy, dhe i sheh të gjitha. Ju pëlqen kjo lojë vërtetë?”
“Në këtë lojën tonë nuk ka humbës biri im. Do e shohësh në fund. Çfarë
dëshiron të bëjmë më tej?”
“Do doja të shkonim në cirk. Dua të shoh klounët.”
Poshtë tendës së cirkut të qeshurat e fëmijëve përngjanin me një këngë
gazmore. Djali i nguli sytë tek klounët që e zbavitnin aq shumë. Ishin të
shtirura buzëqeshjet e tyre vesh-më-vesh, sikurse të gënjeshtërta ishin lotët e
tyre të bojatisura ndër faqe, këtë e dinte shumë mirë, por seç kishte diçka të
vërtetë të fshehur pas buzëqeshjes së tyre të çuditshme? Diçka që e
magjepste? Diçka që e zbaviste aq shumë me sytë e ngulur drejt e mbi lojën e
tyre, po aq të çuditshme? Papritur, iu shfaq ati i tij në rolin e klounit.
“Baba!” klithi i trembur.
“Çfarë biri im? Mos u tremb. Jam unë. Kam marrë rolin e këtij tipit
gazmor për pak, sa për t’u zbavitur së bashku. Jam gjithmonë pranë teje.
I gatshëm për të të udhëhequr në jetë.”
“Përse nuk mundem të të shoh vazhdimisht kaq pranë?”
“Çfarë shohim nuk është gjithmonë e vërtetë biri im. E vërteta ndodhet
në tjetër vend. Ajo banon tek uji që pi. Tek oksigjeni që thith. Tek
buzëqeshja e petaleve të hapura të një luleje. Tek yjet që duken me
vështrim të lirë. Tek metamorfoza e një fluture.”
“Baba, ku është mami?”
“Bir, më e rëndësishme është të jesh i lidhur fortë me tokën ku jeton,
paçka se mundet të jesh një larvë. Kur njerëzit fluturojnë larg, humbin në
hapësirë, është e vështirë t’i shohësh dhe takosh si më parë. Nuk mund
t’i kesh përjetësisht pranë. Nuk mundet t’i shohësh vazhdimisht. Por ti
418